به گزارش سینماپرس و به نقل از هالیوود ریپورتر، کسی که مایه افتخار شیکاگو بود و بیش از ۵۰ سال در صحنه‌های محلی بازی کرد و بازیگر فیلم‌هایی چون «جاذبه کشنده»، «میدان رویاها» و «مردان سیاه‌پوش» بود از دنیا رفت.

مایک نوسبام، بازیگری که در شیکاگو دیر کشف شد و در نقش فروشنده سالخورده در تولید اصلی برادوی از نمایش «گلنگری گلن راس» به عنوان یکی از همکاری‌های متعددش با دیوید ممت، بازی کرده بود، درگذشت. او ۹۹ ساله بود.

دختر وی به شیکاگو سان تایمز گفت که نوسبام شنبه -شش روز مانده به تولد ۱۰۰ سالگی اش- در خانه‌اش در شیکاگو درگذشت.

این بازیگر بیش از نیم قرن روی صحنه‌های شهر شیکاگو ظاهر شد و سال ۲۰۱۹ جایزه یک عمر دستاورد را از لیگ تئاتر شیکاگو دریافت کرد.

وی روی پرده بزرگ هم ظاهر شد و در نقش ناشر کتاب در فیلم «جذابیت مهلک» (۱۹۸۷)، مدیر مدرسه در «میدان رویاها» (۱۹۸۹) و صاحب جواهرفروشی فضایی در فیلم «مردان سیاه‌پوش» (۱۹۹۷) جلوی دوربین رفته بود.

نوسبام و ممت اولین بار در اواخر دهه ۱۹۶۰ با هم ملاقات کردند و ممت که بعدها موفق به کسب جایزه پولیتزر شد، او را سال ۱۹۷۵ برای ایفای نقش تیچ در نمایش سه نفره «بوفالوی آمریکایی» در تئاتر گودمن شیکاگو انتخاب کرد. او همچنین در نمایش «نسبیت» ممت در نقش آلبرت انیشتین بازی کرده بود.

این بازیگر سال ۱۹۸۴ در نقش آرونو در «گلنگری گلن راس» جایزه دراما دسک را به دست آورد و این نقشی بود که آلن آرکین در اقتباس سینمایی از این نمایش در سال ۱۹۹۲ در آن ظاهر شد- و یک بار دیگر در نقش لِوِن یک فروشنده دیگر از همین نمایش در تئاتر استپنوولف شیکاگو روی صحنه رفت. این نقش را جک لمون در فیلم سینمایی اقتباسی از این نمایش ایفا کرد.

ممت در معرفی نوسبام در مجله شیکاگو در سال ۲۰۱۴ گفت: کار کردن با مایک فوق‌العاده است زیرا مانند هر هنرمندی، مانند هر بازیگری، او غیرعادی است. تو دایم با خودت می‌گویی «خدای من، این از کجا آمد؟» این‌ها از چیزی به نام «لحظه‌های بازیگری» بیرون نمی‌آید. این‌ها همه مزخرف است. اما چیزی خاص وجود دارد و چه کسی می‌داند چگونه؟ شما یا آن لحظه را گرفتید یا نه، و مایک به طور قطع کسی است که این کار را می‌کند.

نوسبام در شیکاگو به دنیا آمد بزرگ شد و پس از دبیرستان، دانشگاه ویسکانسین را نیمه‌کاره رها کرد تا به ارتش ملحق شود و در آنجا در طول جنگ زیر نظر ژنرال آیزنهاور به عنوان اپراتور تله‌تایپ خدمت کرد.

وی در بازگشت به خانه، نزدیک به ۲ دهه در تجارت خانوادگی کار کرد تا اینکه در ۴۰ سالگی تصمیم گرفت به عنوان یک بازیگر حرفه‌ای تمام وقت کارش را دنبال کند و با این حال تا اوایل دهه ۷۰ جدی گرفته نشده بود.

نوسبام اولین بار به عنوان کارگردان کمدی موزیکال نمایش «آیا کفش‌های چرم سیاه واقعا منعکس کننده هستند؟» را سال ۱۹۸۲ در برادوی روی صحنه برد که تنها ۵ شب روی صحنه ماند و ۴ سال بعد با بازی در نمایش «خانه برگ‌های آبی» جان گوار دوباره به برادوی بازگشت.

نوسبام همچنین به ترتیب در نقش یک کلاهبردار و رییس مافیا در فیلم‌های «خانه بازی‌ها» (۱۹۸۷) و «چیزها تغییر می‌کنند» (۱۹۸۸) به کارگردانی ممت، بازی کرد.

«هری و تونتو» (۱۹۷۴)، «از دست دادن آیزایا» (۱۹۹۵) و «سرقت بزرگ سرقت کوچک» (۱۹۹۵) و سریال‌های تلویزیونی «اکولایزر، ۲۲۷»، «ال‌ای. قانون»، «بروکلین بریج»، «فریزر»، «کومیش»، «پرونده‌های ایکس» و «نسخه اولیه» از دیگر فیلم‌ها و سریال‌های کارنامه او هستند.

نوسبام سال ۲۰۱۹ به سان تایمز گفت: بازیگری در شیکاگو طی این‌همه سال، رضایت‌بخش‌ترین زندگی‌ای است که می‌توانستم تصور کنم. من متوجه شدم نیویورک و لس‌آنجلس… مخالف هنر هستند. میل به شهرت، میل به افتخار و پول در هر دو شهر بسیار زیاد است. اگرچه در هر دو شهر موفقیت‌هایی کسب کردم، اما به این نتیجه رسیدم که زندگی من اینجا متعادل‌تر است. من از سوار شدن در اتوبوس برای رفتن به مرکز شهر لذت می‌برم و از خدا می‌خواهم کسی که بالا می‌آید بگوید: «من تو را در فلان و فلان نمایش دوست داشتم.»