با در گذشت زنده یاد «سعید مظفری» صدای ماندگار دوبلاژ سینمای ایران، باری دیگر توجهات نسبت به وضعیت نه چندان رضایت بخش سال های اخیر هنر دوبله کشور جلب شد. و باری دیگر این سوال بوجود آمد که آینده دوبلاژ پس از نسل طلایی آن چه خواهد شد؟ به همین جهت «اکبر منانی» صدای ماندگار و از گویندگان نسل طلایی دوبلاژ در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به دلیل تکرار نشدن این نسل از گویندگان اظهار داشت: کار ما به گونه‌ای بوده که هر فرد جایگاه خود را دارد و هیچ‌کس نمی‌تواند جای دیگری را کامل بگیرد. با این حال، بسیاری از دوستان ما، به‌اصطلاح، صرفاً تقلید می‌کنند و صداهای قدیمی را بازسازی می‌نمایند.

وی تاکید کرد: اعتقاد من این است که هر کسی که بخواهد وارد حرفه دوبله و گویندگی شود، باید شخصیت و ابتکار خود را داشته باشد و چیزی از خود ارائه دهد. متأسفانه، بسیاری از دوستان تنها تقلید می‌کنند؛ حتی در نقش‌های مختلف، همه سعی دارند همان نقش‌های گذشته را بازسازی کنند. برای مثال، گوینده‌ای مانند آقای افضلی یا آقای پزشکیان، هر یک شخصیت و ابتکار خود را داشتند، اما اکنون برخی سعی می‌کنند دقیقاً همان صداها را برای کاراکترهای پیر تقلید کنند و از خود مایه‌ای نمی‌گذارند.

گوینده شخصیت های «هرکول پوآرو» و «زبل خان» تصریح نمود: به همین دلیل، گویندگان مولف و اصیل بسیار کم هستند و جایگزینی برای نسل گذشته دشوار خواهد بود. حتی گویندگان با صداهای معمولی، تلاش می‌کنند صدای خود را شبیه دیگران کنند و این موضوع باعث می‌شود که نظیر نسل گذشته به سختی پیدا شود.

منانی در ادامه گفت و گو با انتقاد از ورود هوش مصنوعی به عرصه دوبلاژ و بازسازی صدای گویندگان مرحوم توسط برخی از گروه های دوبلاژ متذکر شد: هوش مصنوعی تنها برای کاهش هزینه‌ها کاربرد دارد و نمی‌تواند احساس انسانی را منتقل کند. شبیه بودن صدا کافی نیست، زیرا دوبله یک نوع زندگی است و تجربه انسانی در آن نقش اساسی دارد.

وی افزود: متأسفانه، این شرایط باعث شده است که جایگزینی واقعی برای نسل گذشته هرگز پیدا نشود؛ ممکن است افراد بتوانند شبیه‌سازی کنند، اما در عمق کار، چنین چیزی امکان‌پذیر نیست.

«اکبر منانی» در پایان این گفت و گو خاطرنشان ساخت: متاسفانه تا زمانی که یکی از ما زنده است کسی سراغ ما نمی‌آید اما همینکه یکی از ما فوت می‌کند همه توجهات به ما جلب می شود. مطبوعات و رسانه ها غالبا سراغ ستاره‌ها و افراد سرشناس می‌روند و کسی توجهی به این قشر از هنرمندان نمی‌کند. برخی از همکاران من خانه نشین هستند و حتی کمتر به بیرون می روند. چرا نباید رسانه ها سراغ آن ها بروند و حالشان را جویا شوند. گویندگانی که بیش از شش دهه عمر خود را برای این هنر گذاشته‌اند. این اتفاق ناراحت کننده‌ای است که با فوت هر یک از دوستان من برای من تداعی می‌شود.