کارگردان مستندهای «درس های یک جنگ پست مدرن» و «مهندس حسام» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: محتوای اثر «دوئل بوکمال» در خصوص بخشی از اتفاقات سوریه و جنگ با داعش است؛ مستشاران نظامی ایران در روزهای پایان درگیری در سوریه به رقابتی با آمریکایی ها برای رسیدن به بوکمال که تحت سیطره و تصرف داعش است می پردازند و نهایتاً نیروهای تحت امر ایران به فرماندهی حاج قاسم زودتر از آمریکایی ها می رسند و گذرگاه را فتح می کنند.

وی در خصوص ساختار این اثر مستند گفت: کل فیلم آرشیوی است. دشواری ماجرا این بود که ما حتی از تصویر راوی ها نمی توانستیم استفاده کنیم و فقط صدای راوی ها را زیر متن داریم و اجازه نداریم از تصویرشان استفاده کنیم. مدت زمان پیش تولید این اثر نسبتا طولانی شد اما از زمان آغاز ما در یک بازه زمانی ۳ ماهه کل پروژه را به جمع بندی رساندیم.

ابوالحسنی سپس در پاسخ به این پرسش که دلیل انتخاب این سوژه و ساخت این مستند چه بوده اظهار داشت: من خودم شخصا ماجراهای سوریه را همواره تعقیب می کردم و تصاویر آرشیوی بسیاری که بچه های رسانه ای از سوریه جمع کرده بودند را می دیدم؛ در همین شرایط به نظرم رسید این ماجرا که برخلاف سوژه های دیگر سوریه تمامی تصاویرش موجود است می تواند دستمایه تولید یک مستند شود. اصولا بچه های رسانه در شرایط جنگی هرچه می بینند را روایت می کنند و همه ماجراها فکت تصویری نیست اما در این مورد خاص فکت تصویری وجود داشت و ما سعی کردیم با فکت ها ماجرا را روایت کنیم.

این سینماگر سپس در پاسخ به این پرسش که چقدر برای جشنواره سینماحقیقت اهمیت قائل هستید اظهار داشت: طبیعتاً جایگاه این جشنواره مشخص است و رقابتی را بین مستندسازان ایجاد می کند که فی نفسه دارای ارزش است منتها به شرط اینکه فیلمسازان برای رقابت در جشنواره فیلم نسازند و این غرض سایه روی اغراض دیگر نیندازد!

ابوالحسنی در همین راستا تصریح کرد: فیلمساز باید با مخاطب خود ارتباط برقرار کند. نباید آرت فیلم اصل ماجرا را نامفهوم کند. مستندسازان نباید دچار آفت جشنواره زدگی شوند؛ خود جشنواره مستند اتفاق مبارکی است که همانطور که جشنواره فجر برای سینمای داستانی امکانی را فراهم می کند اینجا هم فیلمسازان جوان فیلم های مستند را می‌بینند و به نقاط ضعف و قوت آثار خود بیشتر پی می‌برند.

وی سپس به معضلات پیش روی سینمای مستند و مستندسازان اشاره کرد و با تأکید بر اینکه معضل مستندسازان دو عامل داخلی و خارجی دارد متذکر شد: عامل خارجی این است که علیرغم شعارها از مستندسازان چندان حمایتی صورت نمی گیرد و همین امر باعث شده تا برخی مستندسازان پیشه خود را ترک و کار دیگر بکنند و اساساً مستندسازی برایشان کاری جنبی و تفننی شده است به دلیل اینکه پروسه تولید به قدری زمان بر می شود که دخل و خرج به هم نمی‌خورد و یک کارگردان عملاً به هیچ ترتیبی نمی‌تواند روزگارش را با فیلمسازی بگذراند.

ابوالحسنی ادامه داد: برآوردها در سینمای مستند بسیار ناچیز است و به خصوص بعد از گرانی های چند سال اخیر هزینه‌ها ده برابر شده است؛ سینمای داستانی خود را با گرانی ها وفق داده اما در مستند این اتفاق رخ نداده است. مستندسازان دخل شان به خرج شان نمی خورد و کم کم عطای این کار را به لقایش می بخشند!

وی در پایان این گفتگو افزود: اما مشکل داخلی سینمای مستند این است که عرصه فیلمسازی مستند برخلاف سینمای داستانی که در واقع عرصه‌ای است که افراد مجرب و کارآزموده وارد آن می شوند به دلیل اینکه ارزان‌تر است این امکان را فراهم می کند که فیلمسازان جوان زیادی واردش شوند و همین باعث می شود فیلمسازان جوان آن بهایی که لازم است را به این سینما ندهند! برخی فیلمسازان آمادگی که لازم است داشته باشند را ندارند و به تحقیق خوب و روایت پردازی و اصطلاحاً دراماتورژی کمتر بها می‌دهند و همین باعث می‌شود تا آثار نازل و دم دستی در این گونه سینمایی تواید شود.