به گزارش سینماپرس، کو هودمان، انیماتور و کارگردان کانادایی که بیشتر به خاطر کسب جایزه اسکار با انیمیشن کوتاه «قلعه شنی» سال ۱۹۷۷ شناخته می‌شد، در شهر مونترال درگذشته است، هیات ملی فیلم کانادا (NFB) که او در طول دوران حرفه‌ای خود ۲۷ فیلم برای آن کارگردانی کرده بود، این خبر را تأیید کرد. علت مرگ اعلام نشده است.

سوزان گورومون، رئیس هیات ملی فیلم کانادا، در بیانیه‌ای گفت: «کو هودمان یک استاد انیمیشن بود که دوران طولانی حرفه‌ای او با فیلم‌سازی نوآورانه و مضامین انسانی قدرتمند متمایز شد. او عمیقاً به رفاه کودکان اهمیت می‌داد و همچنین مدافع سرسخت اهمیت فیلم‌سازی عمومی بود. هیات ملی فیلم کانادا و جامعه انیمیشن کانادا یک دوست و همکار عزیز را از دست داده‌اند. خوشبختانه، میراث او شامل آثاری دوست‌داشتنی است که روح منحصربه‌فردش را زنده نگه می‌دارد.»

هودمان، استاد انیمیشن استاپ-موشن، برای فیلم کوتاه عروسکی «قلعه شنی» (Le Chateau de Sable) جایزه اسکار را دریافت کرد. این فیلم ۱۳ دقیقه‌ای درباره مرد شنی و موجوداتی است که از شن می‌سازد. آنها قلعه‌ای می‌سازند و از تکمیل خانه جدیدشان شادمان می‌شوند، تا اینکه یک مهمان ناخوانده همه چیز را به هم می‌ریزد.

هودمان در اول اوت ۱۹۴۰ در آمستردام به دنیا آمد. او از کودکی عاشق ساختن عروسک، بادبادک و اشکال مختلف با دستانش بود. او در زندگینامه خود با عنوان «فریم به فریم: سفر یک انیماتور» (۲۰۲۱) نوشت:
«در زمانی که تلویزیون وجود نداشت و دسترسی به سرگرمی بسیار محدود بود، نمایش عروسکی درخشان‌ترین تجربه ممکن بود. تئاتر عروسکی و انیمیشن عروسکی اشتراکات زیادی دارند. انیماتور و تیمش، مانند عروسک‌گردان در نمایش، کنترل همه چیز را در دست دارند: داستان، حرکات، صحنه‌ها، عروسک‌ها، انیمیشن و حتی احساسات تماشاگران.»

حرفه او با ساخت تبلیغات تلویزیونی در هلند آغاز شد، اما پس از دیدن آثار نورمن مکلارن در یک جشنواره انیمیشن، در سال ۱۹۶۵ با یک حلقه فیلم به مونترال آمد تا در بخش انیمیشن این مؤسسه دولتی مشغول به کار شود.

هودمان در مستند کوتاه «ساخت تاریخ سینما: کو هودمان» (۲۰۱۳) گفت: «عاشق فیلم‌های هیات ملی فیلم کانادا شدم. شیفته ساخت فیلم‌های تجربی بودم. ما تصمیم گرفتیم به کانادا مهاجرت کنیم.»

به گزارش هالیوود ریپورتر، پس از ساخت فیلم‌های اولیه مانند «اودبال» (۱۹۶۹)، هودمان در سال ۱۹۷۰ به چکسلواکی سفر کرد تا انیمیشن عروسکی را فراگیرد. پس از بازگشت با تکنیک‌های کلاسیک (مثل دوربین ۳۵ میلی‌متری روی سه‌پایه) مجموعه‌ای از فیلم‌های استاپ-موشن خلق کرد، از جمله:- «چو-چو» (۱۹۷۲) — برنده جایزه بفتا برای بهترین فیلم انیمیشن، مجموعه فیلم‌های الهام‌گرفته از افسانه‌های اینوئیت با همکاری نوناووت و نوناویک، «خرس بوکننده» (۱۹۹۲)، مجموعه محبوب کودکان «لودویک» (۱۹۹۸) و آخرین فیلمش برای هیات ملی فیلم کانادا با عنوان «تئاتر ماریان» (۲۰۱۱).

او در سال‌های بعد به عنوان فیلمساز مستقل فعالیت کرد و در فیلم «۵۵ جوراب» (۲۰۱۱)، خاطرات کودکی‌اش را در هلند طی جنگ جهانی دوم و قحطی زمستان ۱۹۴۴-۱۹۴۵ روایت کرد.

در سال ۲۰۰۳، سینماتک کبک و هیات ملی فیلم کانادا با برگزاری نمایشگاه «کو هودمان — باغ‌های کودکی» در مونترال از او تقدیر کردند.