کارگردان مستند «میراث ناپدری» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: در بخش بازرگانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی شخصی مدیر است سالیان سال این سمت را بر عهده دارد و کاملاً شخصی عمل می کند؛ در بخش بازرگانی این مرکز فیلم ها خریداری می شوند و بعضاً بی دلیل انبار شده و گاهاً به جشنواره هایی ارسال می شوند که اصولاً ارتباطی با آن ها ندارد.  

وی سپس با بیان اینکه تنها عمل مثبتی که مدیران فعلی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی انجام داده اند گذاشتن گلدان ها و تزئینات زیاد در ساختمان است اظهار داشت: مدیران این مرکز شکل زیبایی به ساختمان داده اند که گویا از نظر ایشان این مسائل در روحیه مستندسازها تأثیرگذار است غافل از آن که بیکاری و بی پولی و بلاتکلیفی درد اصلی اهالی سینمای مستند است که باید به این مسائل رسیدگی شود.

مهدیان خاطرنشان کرد: من تحقیقی کردم و دریافتم که سالانه در دانشگاه های مختلف تهران در رشته های مختلف سینمایی حدود سه هزار و هفتصد خروجی وجود دارد و این خروجی ها کاری را نمی توانند در دست بگیرند چرا که فقط یک سری افراد خاص حق کار کردن دارند در حالی که افراد شناخته شده نیازی به حمایت ندارند و کسانی نیازمند حمایت هستند که شناخته شده نیستند.

این مستندساز تأکید کرد: متأسفانه یک سیستم مدیریتی بسته در بخش مستند و فیلم کوتاه وجود دارد که مدام در بخش های مختلف حضور دارند، من به همه این مدیران ارادت دارم اما سیستم مدیریتی نباید بسته باشد. اگر توجه کنید آقایان فرخنده کیش، محمد آفریده و طباطبایی نژاد و یک سری اسم دیگر ۳ جشنواره مهم در مستند و فیلم کوتاه را در دست دارند و مدام با یک سلیقه و یک سیاست جشنواره ها را پیش می برند چرا که فضا کاملاً بسته است و آن ها نظر کسی را نمی خواهند.

وی افزود: این مدیران نه تنها در سیستم تولید، پخش و توزیع فیلم ها بسیار تنگ نظرانه عمل می کنند بلکه حتی در برگزاری جشنواره ها هم عملکرد درستی ندارند و شاید به همین علت است که جشنواره های تخصصی سینمایی را در پردیس سینمایی چارسو که یک مجموعه تجاری است برگزار می کنند در حالی که طیف فرهنگی هیچ رجوعی به این مکان نمی کند و از طرفی مهمان های خارجی نیز با تعجب به جشنواره می آیند و بیش از اینکه یک فضای فرهنگی را شاهد باشند فضایی تجاری را شاهد هستند!

مهدیان یادآور شد: سینما فلسطین همیشه جزو هویت سینمای کوتاه و مستند بوده است که امروز هویتش را گم کرده است و با صحبت هایی که من با مسئولان داشتم دلیل انتخاب این سینمای جدیدالتأسیس را خوب بودن سیستم اکرانش می دانند در حالی که این پاسخ را شاید فردی که کارش مربوط به سینما نیست بپذیرد اما برای من پاسخی نادرست است چرا که به راحتی و با هزینه ای اندک می شود سینماهای دیگر را نیز تجهیز کرد.

این سینماگر در ادامه این گفتگو گفت: مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی فی الواقع خانه مستندسازان است اما امروزه هیچ مستندسازی که جزو دار و دسته مدیران نباشد نمی تواند این مرکز را به عنوان خانه ای برای خودش بداند؛ این روزها مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی حال خوبی ندارد و این مرکز ساخت آثار فیلم اولی را بر عهده نمی گیرد، انیمیشن را خیلی محدود و فیلم های کوتاه و تجربی نیز به صورت محدود تولید می شوند و در حال حاضر رسالت این مرکز را تنها به ساخت فیلم های مستند خاص و منطبق با سیاست های خاص خودشان محدود کرده اند.

وی ادامه داد: مدیران مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی طی بیش از ۳ سال گذشته که مدیریت سینمای مستند را در دست گرفته اند فقط خوب حرف زده اند و متأسفانه هیچ گونه عملکرد مثبتی از آن ها دیده نشده است؛   آن ها مدعی هستند ما اتاقی شیشه ای داریم و همه مستندسازان می توانند به مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی ورود پیدا کنند و فعالیت های مدیران را ببینند اما این ها همگی حرف های قشنگی است که فقط زده شده اند و نه عمل شده و نه عمل می شوند.

مهدیان تصریح کرد: اگر به آرشیو فیلمشناخت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی رجوع کنید به آماری اندک از آثار مستند در ژانر دینی یا دفاع مقدس می رسید. من تعجب می کنم که آقای طباطبایی نژاد که خودشان را مدیری انقلابی می دانند این چنین عمل می کنند. ایشان در روزهای اول مدیریت شان گفته بودند که ما از کسانی که شغل شان مذهبی بودن است حمایت نخواهیم کرد و از مؤمنان واقعی حمایت خواهیم کرد و از این حرف سؤالی برای من پیش آمد که آقای طباطبایی نژاد از کجا به این بصیرت رسیده اند که آدم ها را می توانند تشخیص دهند.

وی ادامه داد: در این سال ها مرکز گسترش در جشنواره سینما حقیقت آثار بسیار اندکی داشته و تولیداتش بسیار پایین آمده و اگر کمیت را کنار بگذاریم و به کیفیت فکر کنیم به اثری نمی رسیم که در جشنواره های مختلف موفق عمل کرده باشد و حداقل با سیاست های جمهوری اسلامی همسو باشد. فیلم های موفقی که مرکز با نام خود به جشنواره های مختلف می فرستد نیز فیلم های بوده که بازرگانی شده به این معنی که فیلم ها به صورت مستقل ساخته شده اند و پس از موفقیت هایشان مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی آن ها را خریداری کرده و در ساختشان هیچ نقشی نداشته است.

این سینماگر گفت: همانطور که اشاره کردم مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی حال خوبی ندارد. به عنوان مثال من ساخت اثری با عنوان «اتوبوسی به نام قفس» را در نظر داشتم که طرح را به مرکز ارائه دادم و قصد داشتم تاریخچه ۱۰۰ سال اتوبوسرانی در شهر تهران را در آن روایت کنم و پاسخی که مرکز به من داد این بود که بودجه کافی برای ساخت این اثر وجود ندارد و آنها به من پیشنهاد دادند که زمان این فیلم را به ۳۰ دقیقه کاهش دهم و با بودجه اندکی که در اختیار من قرار می دهند من نصف این فیلم را بسازم که واقعاً امکان پذیر نیست در ۳۰ دقیقه تاریخچه ۱۰۰ ساله اتوبوسرانی را روایت کرد. با توجه به این مسأله من پذیرفتم که نصف بودجه را بگیرم و با حمایت یک نهاد دیگر فیلم ساخته شود که مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی پیشنهاد من را نپذیرفت و در واقع کاری می کنند که فیلمساز خیلی محترمانه از ساخت اثرش منصرف شود.

این فیلمساز در بخش دیگری از این گفتگو به روند برگزاری جشنواره بین المللی فیلم کوتاه اشاره کرد و گفت: با توجه به اینکه فقط یک سلیقه خاص در سیاستگذاری های مدیران سینمایی وجود دارد جشنواره فیلم کوتاه امسال تنها مراسم تجلیل از عباس کیارستمی است و بس!؛ پوستر جشنواره، شروع جشنواره و جلسه های نقد و بررسی جشنواره تنها و تنها مربوط به عباس کیارستمی است. من به این کارگردان شهیر سینمای ایران احترام می گذارم و ارادت بسیاری به این شخص دارم اما هیجان زدگی یک شخص باعث این اتفاق شده است!

وی در خاتمه این گفتگو از تولید یک اثر مستند خبر داد و گفت: ساخت مستندی جدید درباره آلودگی های زیست محیطی تهران را در دست دارم و سعی کردیم با سازمان محیط زیست خانم ابتکار بحثی برای همکاری داشته باشیم که متأسفانه این اتفاق رخ نداد و به صورت خصوصی ساخت این مستند که «خیلی محرمانه تهران» نام دارد را در دست داریم و در مرحله آخر پژوهش است و ژانر کار را بخواهم عنوان کنم یک اثر مستند داستانی است که در فضایی طنز روایت می شود و طعنه ای به آثار دیده شده و کارهای جدی نیز می زند. این اثر قابلیت پخش در رسانه ملی دارد ولی برای حضور در جشنواره های مختلف نیز در نظر داریم و این اثر را در ۷۰ دقیقه در نظر داریم.