مسعود جعفری جوزانی را همه با فیلم های وزینی همچون «شیر سنگی» و «جاده های سرد» می شناسند. آثاری که در رده فیلم های شاخص تاریخ سینمای ایران پس از انقلاب اسلامی هستند. جوزانی علاقه فراوانی به عناصر بومی و ملی دارد و حتی در سریالی که برای تلویزیون ساخته بود نیز در همین راستا پیش رفته و داستان زندگی خلبانی وطن پرست را در برهه زمانی سال های پیش و پس از انقلاب روایت کرد.

در فیلم« ایران برگر» اما شاهد چرخشی ساختاری در سینمای جوزانی هستیم. این فیلم با رویکردی کمدی سعی دارد ماجراهای جدی و دغدغه های سیاسی سال های اخیر کشور را در جامعه ای کوچک به بوته نقد کشیده و با زبان کمیک جزئیات اختلافات سیاسی جناحین مختلف را بیان کرده و از دل این اختلافات  وارجاع های سیاسی لحظات بامزه و خنده دار خلق  کند که تا حدی نیز موفق عمل می کند.

جوزانی تلاش زیادی  در فضاسازی مقایسه‌ای میان حال و هوای روستا در روزهای انتخابات و وقایع چند ساله گذشته کشور و تمام نیروی خود را متمرکز و معطوف بر همین مهم کرده به طوری که از کارگردانی دقیق و پروسواس همیشگی اش در بیشتر سکانس های فیلم غافل شده است. درواقع آنچه باعث ضعف فیلم جوزانی شده نه مضمون و قصه که ساختار آشفته و فیلمنامه ضعیف آن است. جوزانی نیز مانند بسیاری از کارگردان‌های جوان مرعوب قصه و سوژه اولیه خود شده است و با جمع کردن عده ای از محبوب ترین و مشهور ترین بازیگران عرصه کمدی در فیلم سعی در هرچه جذاب تر کردن اثرش برای مخاطب و پوشاندن ایرادهای فیلمنامه ای آن داشته است.

تعدد شخصیت ها در فیلم هرچند دست کارگردان را برای خلق سکانس های شلوغ و پرجمعیت  باز گذاشته و در نهایت به ایده ابتدایی که همان بررسی تشتت آرا در جامعه ای کوچک است کمک کرده اما به همان میزان نیز فضای فیلم را آشفته می کند. کارگردان مشخصا وقت کافی برای شخصیت پردازی اینهمه کاراکتر در فیلم را نداشته و اکثر شخصیت ها حتی آنهایی که بازیگران نام آشنای سینما و تلویزیون  نقششان را ایفا کرده اند در فیلم حالت خنثی و گذری پیدا کرده اند.

با تمام این اوصاف اما «ایران برگر» خالی از نکات مثبت و سکانس های جذاب نیست. ترسیم فضای انتخاباتی و متلک های سیاسی که در قالب جملات بامزه و کنش های جالب بازیگران بیان می شود دستاورد بزرگ فیلم محسوب می شوند. بخصوص اینکه این شوخی ها تعمدا در سطحی نوشته و اجرا شده اند که برای مخاطب عام سینما قابل درک باشند. بازی‌های فیلم نیز همگی خوب و قابل قبولند و حتی برخی از دیالوگهایی که روی کاغذ ممکن است بی مزه باشند یا صحنه هایی که مانند کمدی های اسلپ استیک های قدیمی از آب درآمده اند هم ،به لطف نقش آفرینی های خوب می توانند از مخاطب خنده بگیرند.

گذشته از این ها همین که کارگردانی با تجربه مانند جعفری جوزانی باسابقه و کارنامه درخشان در عرصه سینما آنقدر به خود و کارش اعتماد دارد که در چرخشی جالب دست به ساخت فیلمی کمدی با مضمونی سیاسی زده جای تقدیر و احترام دارد.همچنین فروش قابل قبول فیلم و اقبالی که مخاطبان سینما به آن نشان دادند نشان از موفقیت حرکت ریست آمیز این کارگردان پیشکسوت سینمای ایران دارد . آَفته