تهمینه میلانی کارگردان زن سینمای ایران که در اکثر فیلم های خود به زنان و مشکلات آنان از جمله حقوق اجتماعی شان می پردازد، مدتی است به سمت بیان مشکلات زندگی های مشترک و زوجین پرداخته و قصد دارد فیلم های بعدی خود را با همین سوژه بسازد. با تهمینه میلانی کارگردان فیلم «آتش بس ۲» که در حال اکران است به گفتگو نشسته ایم و نظر او را پیرامون دلایل ساخت «آتش بس» تا قسمت پنجم که قرار است بسازد را جویا شده ایم. متن کامل گفتگو را در ادامه بخوانید:

*در برنامه ای عنوان کرده اید که «آتش بس» را تا شماره ۵ نوشته اید؛ آیا قصد تولید آن ها را دارید؟

بله، اما این روزها در مرحله پیش تولید فیلم نامه «تنهایی پر هیاهو» که یک داستان ملی میهنی است، هستم. بعد از آن هم اگر پروانه ساخت بدهند  قصد دارم فیلم نامه «فری کثیف» که موضوعی اجتماعی دارد را بسازم. شاید بعد از آن «آتش بس ۳» را کلید بزنم.

*چرا  با  مهناز افشار و محمدرضا گلزار در قسمت دوم «آتش بس» همکار نکردید؟

ابتدا قصد داشتم این همکاری را ادامه بدهم، حتی یک روز هم با به اتفاق مهناز افشار و محمدرضا گلزار فیلم نامه اولیه را خواندیم اما زمان که جلوتر رفت به دلایل متفاوت و البته تغییرات فیلم نامه که هرچه بازنویسی و کامل تر می شد بنظرم  می رسید که باید  از موضوع کودک درون فاصله بگیرم و اینبار زوجی را که در گیر مسائل ساده ارتباطی خود هستند را به نمایش بگذارم.

فیلم نامه باز نویسی شد و دیدم که ارتباط مستقیمی به شفای کودک درون ندارد و بیشتر موضوع خوشبختی یک زوج و مسائل بسیار ظریفی که این خوشبختی را از آنان دور می کند مربوط است. به همین دلیل و البته مشکلات دیگری که پیش آمد، تصمیم گرفتم که از یک زوج جدید دعوت به همکاری کنم، تا به راحتی از موضوع کودک درون فاصله بگیرم.

در واقع فکر کردم که اگر قرار باشد با همان آدم ها قصه را ادامه بدهم باید  ماجراهای قدیمی را هم در متن جدید لحاظ کنم، حال آنکه با یک قصه جدید طرف بودم. اگر دقت کنید نوع رابطه این زن و شوهر با دو آدم قبلی فرق دارد. این ها یا میان حرف هم می پرند یا  هر دو همزمان و با هم حرف می زنند.

در فیلم «آتش بس » «سایه» یک خانم مهندس شوخ طبع است، اما «ترانه» برخلاف او یک خشم فروخفته  درونی دارد. با آنکه سعی می کند مهربان باشد اما گاهی از دستش در می رود و درون خود را بیرون می ریزد، به همین دلیل میترا حجار انتخاب مناسبی برای این نقش بود.

البته نوشتن فیلم نامه «آتش بس» به دلیل توجه به ظرایف زندگی یک زوج بسیار زمان بر بود و از آن جا که فیلمنامه  قصه پر پیچ و خم و هیجانی نداشت، می بایست با هزار ترفند تماشاچی را جذب می کرد. همچنین  حرف هایی که قرار بود از زبان روانشناس در فیلم زده شود می باید کوتاه، پر معنی و سرگرم کننده باشد، برای همین تلاش بسیاری برای آن که  شوخی های فیلمنامه، مدرن ومتناسب با زندگی زوج های جوان باشد، و در عین حال سطحی هم نباشد صورت گرفت.

*در قسمت های بعدی فیلم باز هم همین میزان کمدی وجود دارد؟ دلیل اینکه مسائل اجتماعی را با زبانی تقریبا کمدی بیان کردید چه بوده است؟ (فضایی تا حدودی فانتزی)

بله، قالب «آتش بس» های بعدی هم طنز خواهد بود. به دلیل اینکه اغلب مردم علاقه ندارند فیلمساز مشکلات و مسائل آنها  را بطور مستقیم و در غالب درام مطرح کنند. ضمت اینکه خود من هم دوست ندارم پشت سر هم فیلم طنز بسازم. امیدوارم بزودی ساخت فیلم نامه  «تنهایی پر هیاهو» که موضوعی ملی میهنی دارد و در مورد ارزش امنیت در جامعه است را بسازم. فيلم بعدی من یک فیلم  جنگي است. اما پس از حداقل دو فیلم با روایتی جدی و صریح امیدوارم بازهم یکی از «آتش بس» ها را با زبان طنز بسازم.

*فیلم «آتش بس ۲ » طنز نيست، وزن اجتماعي فيلم خيلي پررنگ تر است.

بله، درست است. بهتر است بگوییم یک فیلم اجتماعی مدرن به زبان طنز. مسلما هدف ما این نیست که  فقط مخاطب را بخندانیم، بلکه با خنداندن مخاطب، حرف هایمان را به آنها  مي زنیم، چون اين حرف ها اگر مستقيم به مردم زده شود، ممکن است از آن استقبال نکنند و آن را پس بزنند. اغلب  مردم دوست ندارند که کسی آينه مقابلشان بگذارند و حقیقت را به آنها نشان بدهند. ما در فیلم «آتش بس ۲» با استفاده از قالب طنز، مردم را از داخل جعبه هایی که در آن زندگی می کنند، بيرون مي آوريم و در حالیکه می خندند، مي گوييم خودت را نگاه كن، نقد کن و در باره آن فکر کن

* برای همین در قسمت دوم «آتش بس» روانشناس  را از دفترمشاوره بیرون آوردید؟

امروزه روانشناسي در جهان غرب رشد بسیاری کرده است تا جایی که گاه روانشناس از كلينك بيرون می آید و با همراهی مراجعین، بهتر و عملی تر به آنها  مشاوره می دهد. من هم در فیلم «آتش بس ۲» روانشناس (مشاور) را از كلينيك بيرون آوردم، تا علاوه بر دادن مشاوره، جهت حل مشکلات «خسرو» و «ترانه» به رنجی که «خسرو» از فوبیای پرواز دارد، خاتمه بدهد.

*مهرانه مهین ترابی چند سال از سینما دور بود و با نقشی کوتاه در فیلم شما بعد از ۶ سال به سینما بازگشت؛ نقش ایشان ظرفیت گسترش نداشت؟

البته که داشت. اما فراموش نکنید که  زمان مناسب یک فیلم در ایران حدود ۱۰۰ دقیقه است و نمی توان در این زمان محدود به همه شخصیتهای قصه به تفصیل پرداخت.