به گزارش خبرنگار سینماپرس، همزمان با بیست و هشتمین جشنواره بین المللی کودک و نوجوان که هم اکنون در شهر اصفهان برپا است. رهبر قنبری کارگردان سینما که امسال با فیلم سینمایی «ما متهمیم» در این رویداد سینمایی حضور دارد. یاددداشتی در اختیار سینماپرس قرار داده است.

متن این یادداشت از نظر خوانندگان سینماپرس می‌گذرد:

شخصیّت انسان بزرگ بستگی به نحوه تربیت دوران  کودکی و نوجوانانی او دارد، بر این اساس اگر تبهکاری، جنایت، بزهکاری، و ناهنجاری هایی از این دست از سوی جوانان و بزرگسالان یک جامعه سر بزند، لابد ریشه آن به شیوه تربیتی دوران کودکی و نوجوانی این افراد بازمی گردد، و بر این اساس است که موضوعاتی مانند: آموزش و پرورش، بهداشت، درمان و وسایل کمک آموزشی و امکاناتی مانند سینما، تئأتر، موسیقی و به طور کلی هُنرهایی که مبتنی بر ظرفیّت ذهنی کودکان و نوجوانان تولید می شوند، می توانند زمینه های تربیتی لازم را در افراد جامعه بارور کنند، با این نگره است که می توان به ۲۷ دوره جشنواره کودک و نوجوان نگریست.

 تا جایی که اینجانب به خاطر دارم در دوره های اولیّه این جشنواره و به دلیل انسجام و انطباقی که میان آثار ارائه شده با شیوه های تفکری و ذهنی کودکان و نوجوانان برقرار بوده است و همچنین برخورداری این نوع سینما از تعداد قابل توجّهی سالن نمایش در تهران و شهرستان ها سینمای کودک رو به رُشد بود و همواره می توانست موفق باشد امّا از سال های ۱۳۷۵ به بعد با نفوذ جریان های سوداگر و سازندگان فیلم های تجاری و البتّه مبتذل به موضوع اکران و در دست گرفتن سالن های سینما کم کم سینماهای نمایش دهنده آثار کودکان ونوجوان نیز به تسخیر این گروه درآمد.

 از سوی دیگر تبلیغاتی شدن شیوه های تربیتی نیز خیال را از سر سینمای کودک و نوجوان پراند! و حالا اکثر فیلم های کودکان و نوجوانان تبدیل به نوعی سینمای استعاری شده اند که عملاً موضوع سیاست و دیده گاه های اجتماعی و نهایتاً نوعی شاعرانگی را پیشه خود ساخته اند و قابل درک برای این گروه نیستند؛ و به این ترتیب تا پیش از سال ۱۳۸۵ انحطاط و نابودی این نوع سینما در اکران کامل گردید و آنچه باقی ماند صرفاً حضور جشنواره ای این آثار بود که همچنان نیز ادامه دارد و جشنواره کودکان و نوجوانان به عنوان آخرین نقطه امیّد همچنان به کار خود ادامه داده و می دهد.

 باری به هرجهت وجود این جشنواره جای امیدواری دارد، و در هیچ دوره ای نیز بد و یا نادرست نبوده است و همواره نقطه امیدّ برای سینمای در حال احتضار کودکان و نوجوانان محسوب می شود، امّا آنچه به عنوان بار منفی و مثبت می توان عنوان کرد همان تحمیلات تبلیغاتی بوده است که این موضوع در ادوار مختلف با شدّت و ضعف بر بدنه این سینما تحمیل گردیده و می گردد، در حالیکه سینمای کودکان و نوجوانان اساساً می بایست از شیوه های تخیلی و شاعرانه پیروی کند.