رهبر قنبری، کارگردان در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس در پاسخ به این پرسش که فیلم کوتاه در ایران در کدام دو حوزه محتوا و تکنیک بیشتر دچار آسیب شده است، عنوان کرد: محتوا و تکنیک یکدیگر را همراهی می‌کند و جدا از یکدیگر نیستند، طبعا هر محتوایی تکنیک خاص خود را می‌طلبد برای مثال ما هرگز نمی توانیم در خصوص یک مراسم آیینی، بومی، قبیله‌ای و یا عشیره‌ای از تکنیک پیچیده و یا از فریم‌ها و اسپیشال افکت‌های آنچنانی در کار استفاده کنیم و لزومی هم ندارد بلکه حرکات ساده دوربین، پلان‌ها و روش ساده فیلمسازی می تواند ما را به سمت آنچه می خواهیم سوق دهد.

وی در همین رابطه افزود: در مقابل، ساخت فیلمی در رابطه با صنعت کشتی سازی و یا سد سازی تکنیک طور دیگری می‌شود و از این منظر فیلمساز باید متوجه باشد که با چه ابزار و تکنیکی سراغ چه موضوعی برود، بنابراین باید بگویم که متاسفانه در بخش محتوا و تکنیک، فیلم کوتاه در کشور ما با یک خسارت بزرگ مواجه شده است. نه آموزش بینندگان و نه آموزش دهندگان اینها را واکاوی نمی‌کنند و نمی‌توانند به درستی آموزش بدهند که برای هر موضوعی باید چه تکنیکی را به کار ببرند.

قنبری در رابطه با آموزش فیلم کوتاه در کشور تصریح کرد: گسترش آموزشکده و دانشکده‌های سینما بدون توجه به داشتن اساتید زبده و کافی در این حوزه آسیبی جدی را در این بخش ایجاد کرده است، به نظرم نباید آموزشگاه‌ها را تا این حد گسترش داد زیرا حتی گسترش سینما تا این حد لزومی ندارد. دلیل گسترش سینما در کشور ما این است که سایر ارگان‌ها، نهادها، سازمان‌ها و مراکز فرهنگی، آموزشی، تربیتی و بهداشتی کار خود را انجام نمی دهند و آن را برگُرده سینما می‌گذارند برای مثال به جای اینکه فیلم آموزشی، بهداشتی بسازیم عملا از فیلمساز انتظار دارند که نقش یک پزشک را هم ایفا کند و یا هرگاه تصمیم می گیریم که فیلم شاعرانه در خصوص یک دانش آموز بسازیم، وزارت آموزش و پرورش انتظار دارد که فیلمساز در هیئت یک معلم قرار بگیرد، در صورتی که نباید اینگونه باشد و فیلمساز باید با عواطف، احساسات، شیوه و رویکرد ذهنی خود فیلم بسازد اینگونه است که می گویم لزومی برای گسترش بیش از حد سینما نیست چون ظرفیت پذیرش ندارد.

کارگردان فیلم «روییدن در باد» در رابطه با مفهوم ملی شدن سینمای کوتاه در ایران، بیان کرد: ما باید ببینم که آیا مجموع آموزه‌های دینی؛ تاریخی، فرهنگی، فکری و... که منابع ملی ما هستند به صورت سالانه در چند فیلم کوتاه ما در کشور متجلی می‌شود؟ هنگامی که به درستی به این موضوع نگاه می‌کنیم پی می‌بریم که ما هنوز در حوزه فیلم کوتاه، سینمای ملی و بومی نداریم و اصلی ترین دلیل این موضوع هم این است که این منابع تدریس نمی‌شود و حتی به صورت متونی برای پژوهش هم به درستی پیش روی فیلمسازان قرار نگرفته شده است.

قنبری در پاسخ به این پرسش که در بخش فیلم کوتاه بیشتر به حوزه کمیت توجه شده است یا کیفیت؟ گفت: در سالهای اخیر متاسفانه بیشتر به کمیت و آمار توجه شده است و به لحاظ کیفی هیچ اتفاقی نیافتاده است. در گذشته بیشتر کشورهای دنیا خواهان سینمای کوتاه ایران بوده‌اند و فیلم‌های ایرانی در معتبرترین جشنواره‌های دنیا حضور داشت اما متاسفانه اکنون فیلم‌های کوتاه کیفیت آنچنانی ندارند و بیشترین رویکرد در این حوزه کمی و تبلیغی بوده است.

این کارگردان در رابطه با وضعیت نمایش فیلم کوتاه خاطر نشان کرد: متاسفانه وضعیت نمایش فیلم کوتاه نیز وخیم است، تلویزیون یک زمانی مشتری خوبی برای فیلم کوتاه بود ولی در حال حاضر تلویزیون با کانال‌های ۲۸ گانه خود تبدیل به یک بوق بزرگ شده است و به شکل تک ساختی درآمده است و عاملی برای تبلیغات دولتی شده است و کاری به منابع عمومی که یکی از آنها فرهنگ است توجهی ندارد، در حوزه سینما نیز که وضعیت مشخص است و با این وضعیت سینمای بلند دیگر سینمای کوتاه محلی از اعراب ندارد.

انتهای پیام/