چه خوب است که برای فیلم ویدیو جشنوارة مستقلی برگزار می شود و خیلی بهتر خواهد شد اگر جشنواره بتواند، ارزش و جایگاه شایستة فیلم ویدیو را به عنوان سینمای برتر بشناساند.

تاجایی که شنیده ام و فهمیده ام و بیش و کم نمونه هایش را دیده ام، فناوری «دیجیتال» پیشرفته ترین پدیدة تصویرسازی است و محدودیت ها و کاستی های فیلم 35م م را ندارد. این پدیده امکانات نوینی در اختیار فیلمسازان می گذارد و تصویربرداری، تدوین، انواع تروکاژها و جلوه های ویژه و اجرای تکنیک های سینمایی را آسان می کند. فیلمساز می تواند هرآنچه در قلمرو خیال خود پرورده، به تصویر بکشد و غم کمبود نگاتیو و دوربین فیلمبرداری را نخورد و نگران لابراتوار و اتالوناژ و این جور قضایا نباشد. کیفیت نمایش فیلم ویدیو روی پرده نقره ای، خوب و چشم نواز و چه بسا گاه، از فیلم 35م م (البته محصول کار برخی فیلمسازانمان) بهتر است. اما هنوز نزد فیلمسازان وطن، فیلم نگاتیو ارج و قرب بیشتری دارد و فقط فیلم 35م م را سینما می دانند و بس! ساختن فیلم ویدیو را کسر شأن و بچه بازی می پندارند. یکی از فیلمسازان باسابقه و درس خوانده و فرنگ دیده، ویدیو را به کاغذ کاهی تشبیه می کرد و می گفت:« اگر اثر فاخر را با چنین ابزاری بسازیم، مثل این است که بخواهیم شاهنامه را روی کاغذ کاهی بنویسیم» جالب تر این که به اعتبار همین منطق، برخی سریال های تلویزیونی را با دوربین و امکانات 35م م می سازند و بعد برای نمایش از تلویزیون ناچار باید روی نوار ویدیو بکشند. حالا چه حکمتی دارد؟! نمی دانم. همین قدر می دانم که عادت کرده ایم، جلوی پدیده های نو بایستیم. گارد بگیریم و دو دستی به میراث گذشته بچسبیم و آینده را بی خیال شویم.

چه بخواهیم، چه نخواهیم، در آینده نه چندان دور، بساط نگاتیو و چاپ و لابراتوار و دوربین چند کیلویی و آپارات چندین منی و دم و دستگاه فیلم 35م م برچیده خواهد شد. سینمای فردا با فناوری های نوین تر و زیبایی شناسی دیگرتر، تصویری تابنده تر خواهد داشت و اگر ما همچنان، به نوستالژی سینمای دیروز دلخوش بمانیم، فرصت ها را مفت از دست خواهیم داد. فیلمسازان جوان ما این حقیقت را دریافته اند، اما وقتی مدام از بزرگترهاشان می شنوند؛ سینما یعنی فیلم 35م م، شاید در مسیر خود دچار تردید شوند. نشانه های این تردید را در برخی فیلم های ویدیویی می توان دید. از سر و شکل چنین فیلم هایی پیداست که سازندگانشان دستگاه فیلمسازی ویدیو را ابزاری دم دستی و سهل الوصول تلقی کرده و کوشیده اند توانایی خود را در اجرای تکنیک های نخ نما شدة فیلم35م م بیازمایند و مثلا حرفه ای بودن شان را به رخ بکشند. برای این فیلمسازان اوج پیشرفت و حرفه ای شدن، ساختن فیلم 35م م (یعنی واپس رفتن از فناوری نوین سینما به سوی ابزار کهنة سینمای سالیان گذشته) است. خیلی ذوق زده می شوند اگر در تأیید و تشویق شان بگوییم؛ انشاالله فیلم 35م م ات را ببینیم! خب این روی ناخوشایند قضیه است. جوان های خوش ذوق و سینماشناس و آشنا به قابلیت فناوری دیجیتال هم زیاد داریم که با ابزار ویدیو آثار ارزشمندی می سازند و امیدواریم نمونه هایش را در نخستین جشنوارة مستقل فیلم ویدیویی تهران ببینیم.



انتهای پیام/ ح گ