«جواد ارشاد» کارگردان سینما و تلویزیون در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به ویژگی لازم برای ساخت آثار سینمایی ماندگار در مورد «جنگ تحمیلی دوازده روزه» اظهار داشت: هنرمندانی که کار نمایشی انجام می‌دهند، چه در سینما و چه در تلویزیون، جزئی از مردم هستند و احساساتی که مردم در این داستان داشته‌اند، باید دراماتیزه شود. اگر سریال یا فیلم‌های جدید ساخته شوند، لازم است با توجه به این اتفاقات، به گونه‌ای، اگر معاصر هستند و فیلم‌نامه‌ها به‌روز هستند، نمایشی از روحیه بیگانه‌ستیزی و دشمن‌ستیزی مردم ارائه دهند و از طریق این ماجرا، ابعادی از داستان روشن شود.

کارگردان مجموعه تلویزیونی «خاک گرم» در پاسخ به این پرسش که آیا جنگ دوازده روزه می تواند منجر به بازگشت قهرمان به سینما شود بیان کرد: پاسخ به نوع نگاه ما به قهرمان بستگی دارد؛ چه قهرمانان گمنام که نمی‌شناسیم و باعث برگشت ورق شدند و چه اینکه اسرائیل جنگ را انجام داد تا جمهوری اسلامی را ساقط کند، و اینکه ابعاد آن چگونه بود و چه شوکی وارد شد. موفق نشدن دشمنان در رسیدن به اهدافشان و پژوهش‌هایی که فیلمنامه‌نویسان انجام می‌دهند، می‌تواند این قهرمانان را مشخص کند. قطعاً جواب مثبت است؛ چنین اتفاقی می‌تواند تأثیرگذار باشد.

وی متذکر شد: در تولیدات سینمایی و تلویزیونی سال‌های اخیر، آثار زیادی خنثی بوده‌اند و هدف از تولید آنها سرگرمی صرف بوده است و مشخصا انگیزه‌های ملی و میهنی در آن‌ها کم‌رنگ است. در چرایی تحقق این امر هم مدیران و هم سینماگران دخیل هستند. کسانی که نیروی مالی و قدرت تصمیم‌گیری دارند، چه در پلتفرم‌ها و چه در صداوسیما، فیلمنامه‌ها را بررسی می‌کنند و بیشتر به کسانی میدان می‌دهند که دغدغه‌شان مسائل ملی و میهنی نیست و بیشتر دغدغه سرگرمی دارند.

این سینماگر تصریح کرد: سهم مدیران در این جهت‌گیری بیشتر است، زیرا هنرمندان و فیلم‌سازان، نوابغ مستقلی در سطح بالا نیستند. بسیاری از آن‌ها تکنسین هستند که صرفاً تولید می‌کنند. هنرمندان شاخص کمی وجود دارند که بخواهند بر اساس جهان‌بینی خود فیلمنامه بسازند.

«جواد ارشاد» در پایان این گفت و گو خاطرنشان کرد: فیلمنامه‌نویسان، کارگردان‌ها و عوامل دیگر عمدتاً برای تأمین زندگی خود عمل می‌کنند و کاری انجام می‌دهند که عنوان هنر پشت آن باشد، و بر اساس جهت‌گیری مدیران عمل می‌کنند. به هر حال، هر دو طرف در این مسئله دخیل هستند، اما نقش مدیران برجسته‌تر است. بسیاری از مدیران شاخص و با تدبیر درجه یک نیستند و مدیریت رسانه بیشتر بر اساس روابط و موقعیت‌ها انجام می‌شود.