مدیر دوبلاژ فیلم های سینمایی «روز واقعه» و «صلیب طلایی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: در اینکه وضع کار خوب نیست و هنرمندان بسیاری با مشکلات ناشی از بیکاری و خانه نشینی روبرو شده اند شکی وجود ندارد. خودمان دست مان در کار است و می دانیم وضع چطور است اما افسوس که کسی به فکر ما نیست!

پطروسی ادامه داد: یکی از شقوق وظایف مدیران فرهنگی دقیقاً رسیدگی به وضعیت مادی هنرمندان است. کسی که امور فرهنگی را اداره می کند باید دغدغه اش این باشد که هنرمند زندگی اش تأمین باشد و با معضلات مادی روبرو نباشد.

این هنرمند پیشکسوت سپس با تأکید بر اینکه مسئولان صرفاً نباید نظارت بر تولید و... داشته باشند اظهار داشت: تأمین بیمه و مسکن هنرمندان باید جزو وظایف اولیه مدیران باشد. آن ها حتی باید خانه سالمندان ویژه هنرمندان تأسیس کنند، بیمارستان و درمانگاه ویژه هنرمندان تأسیس کنند؛ این ها جزو بدیهی ترین کارهایی است که در دنیا برای هنرمندان می شود و به ویژه صنوف نقش بسزایی در این زمینه دارند.

وی در همین راستا متذکر شد: اما از جایی که در کشور ما مدیران خودشان صنوف را قبضه کردند و همه تحت اختیار آن ها فعالیت می کنند ما این بدیهی ترین امکانات را نداریم؛ امنیت شغلی نداریم، بیمه بیکاری نداریم، ما اگر کار کنیم پول داریم و اگر کار نکنیم پول نداریم! این ها درد است!

پطروسی تأکید کرد: صنوف اقتدار ندارند، اختیار عمل ندارند. اینقدر وضعیت صنوف در کشور ما آشفته است که فرد خوشنامی مانند خانم برومند که چندین نسل از او خاطره دارند در وضع وخیم بحران روحی قرار گرفته و مجبور به استعفا شد.

این دوبلور برجسته تصریح کرد: جامعه ای که فعالیت فرهنگی و هنری نداشته باشد جامعه ای مرده است. بزرگترین افتخار هر کشوری هنرمندان و نویسندگان و شعرایش هستند که زندگی را به جامعه و بشریت می دهند و خون در رگ جامعه تزریق می کنند اما وقتی درآمدی ندارند و تدبیری برای رفع معضلات شان صورت نمی‌گیرد به فکر مهاجرت میفتند.

این هنرمند سپس خطاب به مدیران فرهنگی‌وسینمایی گفت: شما چه حمایتی می کنید که هنرمند مهاجرت نکند؟ هنرمندان در کشوری مثل آمریکا وقتی در سینما فعالیت می کنند آنقدر پول در می آورند که کل زندگی شان را بگذراند. تازه اقتدار صنفی هم دارند اما در کشور ما وضعیت این گونه نیست و این وظیفه شما است که از هنرمندان حراست و حفاظت کنید و تدبیری برای رفع معضلات ایشان داشته باشید. شما نباید اجازه دهید که یک هنرمند غم نان داشته باشد و به فکر خالی بودن سفره و نداشتن اجاره خانه و تأمین هزینه دارو و درمانش بیفتد.