به گزارش سینماپرس، «والت دیزنی تقدیم می‌کند»، لابد این عبارت را دست کم یک بار همراه با نقش بستن ستاره های دنباله دار بر روی کاخ باشکوه دیزنی دیده‌اید. قطعا نام دیزنی شما را بی اختیار یاد شخصیت های کارتونی همچون میکی موس، سیندرلا٬سفید برفی و... و. می اندازد. اما دیزنی که بود، که بعد از سال ها هنوز هم حکمران دنیای سرگرمی است؟ والت دیزنی همراه با برادرش در سال ۱۹۲۳ استودیوی کوچکش را تأسیس کرد و کم کم با آثاری همچون «سفید برفی» و «آلیس در سرزمین عجایب» نامش بر سر زبان ها افتاد. در فاصله جنگ جهانی اول تا دوم که کشورش فرانسه را مورد هجوم می دید، سعی کرد کارتون هایش را با طعم امید روانه بازار کند! او از افراد ستم دیده قهرمان می ساخت و «سیندرلا» حاصل کار او در ایام جنگ و ناامیدی است.

والت بخاطر خدماتش به فرانسه مدال «لژیون آوانر» را گرفت. آنقدر در کارش موفق بود و اعتماد سیاست مردان را به خود جلب کرد، که علاوه بر دستیابی به کانال های تلویزیونی و رادیویی (ABC)، عملیات آماده سازی افکار عمومی برای مقابله آمریکا باشوروی را به او سپردند. بماند که شهربازی ای که دیزنی تاسیس کرده بود، محلی شد برای پذیرایی میهمانان پرزیدنت جان اف کندی! آن چه برای ما جای سوال دارد، روابط و ارتباطات نزدیک سیاست مردان و هنرمندان نیست. و یا حتی مدال های متعددی که نظام غرب بر سینه والت چسباند.

دیزنی تفکر نظام خود را شناخت با همان دیدگاه اقتصادی اش، با همان سیاست کاری اش، او دنیای خودش را ساخت و پرداخت... دنیایی که بر جهان کودکان سایه افکنده و همین کودکان اند که امروز یا فردا کشورشان را در دست خواهند گرفت. سوال اینجاست که، آیا هنرمندان کشور ما بی‌هدف دست به آفرینش های رسانه ای می‌زنند یا این سیاست مردان‌اند که راه استفاده از هنرمندان را نیاموخته اند؟ در نظامی که از شعارش تا مغز استخوان محتوایش، هر حرکت و هنری بدون هدف سعادت بخش مذموم است، چه چیز باعث می‌شود که هنرمندان و فیلم سازانی سر برآورند که یا بی هدفی در آثارشان موج می زند یا غرب زدگی! و اگر هم انیمیشنی (همچون #فهرست_مقدس) با یک تیر چند نشان را با کمال موفقیت هدف بگیرد، مورد حمایت دولت مردان فرهنگی‌ ما قرار نمی‌گیرد و نهایتا دو سینما در تهران با منت به او خواهند داد! به دولت مردان و هنرمندان ما، که غرب را به عنوان نماد شکوه و تمدن می‌پرستند، پیشنهاد می‌کنم فعلا برای شروع «غیرت میهن دوستانه» شان را به عاریه بگیرند. تا زمانی که هنرمندان ما راه را از مکتب و تفکر خودمان نیابند، ما همچنان باید از موفقیت های والت دیزنی حسرت ببریم و رو به روی قاب شیشه ای کنار فرزندانمان به این تصویر زل بزنیم و زیر لب زمزمه کنیم: «والت دیزنی تقدیم می‌کند»

*رسانه انقلاب