از نکات جالب توجه در این فیلم حضور تعداد زیادی بازیگران مطرح سینمای ایران است و البته حضور بهرام توکلی به عنوان یکی از فیلمنامه نویسان این فیلم است که این کنجکاوی را ایجاد می کند که با فیلمی متفاوت روبرو خواهیم بود.

فیلم نزدیک تر به مانند اکثر کارهای بهرام توکلی فیلمنامه نویسش، فیلمی کم لوکیشن و با حضور بازیگران محدود است. اکثر اتفاقات فیلم در یک خانه بزرگ پیش می آید. تمامی شخصیت ها هم در اکثر موارد در کنار هم حضور دارند.

داستان فیلم در ارتباط با مردی به نام علی با نقش آفرینی صابر ابر است که پس از سه سال سراغ خانواده اش می رود، تا آنها را به نامزدش معرفی کند. خانواده ای که پیش از این از نظر او برایش مرده بودند و او به نامزدش گفته بود که خانواده اش همگی در یک تصادف مرده اند. اما واکنش خانواده علی در برخورد با او به هیچ وجه خوب نیست. خصوصا خواهر و برادر بزرگ علی که به هیچ وجه از دیدنش خوشحال نمی شوند.

پس از این شروع،بخشی از زمان فیلم به گره گشایی درباره این موضوع می پردازد که علی چه کرده است که تا این اندازه خانواده اش با او مشکل داشته اند و علی از خانه فراری شده است. این گره گشایی در میانه های فیلم اتفاق می افتد و پس از آن روایت فیلم بیشتر درباره دستانکهایی است که در فیلم وجود دارد. به طور مثال داستان خواهر بزرگتر علی با نقش آفرینی نازنین فراهانی و بازگشتش از اروپا و مشکلاتی که او دارد و یا علاقه ای که احسان با نقش آفرینی پارسا پیروزفر از قدیم به او داشته و داستانک هایی که خیلی به سوژه اصلی فیلم ارتباط ندارد.

در واقع سوژه اصلی فیلم نزدیک تر کشش ساخت یک فیلم بلند را ندارد و در حد یک فیلم ۳۰ دقیقه ای خوب است. چون پس از گره گشایی اصلی دیگر فیلمنامه نکته ای را برای رو کردن ندارد حتی جزئیاتی درباره اینکه علی در گذشته چه کاری کرده است که تا این اندازه مستحق سرزنش از سوی خواهر و برادرش است، گفته نمی شود.

بیشتر آنچه که در گذشته اتفاق افتاده است به صورت کلامی بیان می شود و بیننده تصویر از گذشته علی نمی بیند به غیر از چند عکس که برادرش در یک سکانس آنها را نگاه می کند. هیچ چیز دیگری درباره گذشته علی نمی بینیم.

گره گشایی های فیلم به هیچ وجه تصویری نیست و این برای یک فیلم سینمایی ضعف به شمار می رود و فیلم را در حد یک کار تلویزیونی خوش ساخت پایین می آورد.

داستانک های اطراف داستان اصلی هم در خدمت کل فیلم نیستند و بیشتر راهی هستند تا زمان ۹۰ دقیقه فیلم خالی نماند. بازی های بازیگران نیز آنقدرها درخشان و خاص نیست که در ذهن مخاطب ماندگار شود. به طور مثال بازی صابر ابر شباهت زیادی به دیگر نقش هایش در فیلم هایی نظیر اینجا بدون من و آسمان زرد کم عمق دارد و همان کلیشه مرد جوان با بغضی فرو خورده است که گاهی اشک می ریزد.

شیرین یزدانبخش در نقش مادر خانواده و پگاه آهنگرانی در نقش نامزد علی نیز نقش هایشان همان کلیشه های معمول همیشگی شان است. پارسا پیروزفر که پیش از این نقش های درخشانی را از او شاهد بوده ایم در این فیلم از سطح بازی همیشگی اش پایین تر است.

تنها بازیگری که تا حدی نقشش در مقایسه با گذشته متفاوت است، محمد بحرانی است که در نقش مردی میانسال ظاهر شده است که مشکلات خانوادگی فراوانی دارد.

فیلم نزدیک تر ساخته مصطفی احمدی هر چند که به عنوان فیلم اول کار قابل قبولی به حساب می آید اما فیلمی نیست که در یادها باقی بماند و خیلی زود فراموش می شود و شاید تنها یک شروع نسبتا خوب برای یک کارگردان باشد.