«زندگی پنهان» به زندگی حشرات و موجودات ریز کنار یک دریاچه می پردازد که در آن موجوداتی مثل سنجاقک، مورچه، قورباغه و حیواناتی از این دست وجود دارند.

پرداختن به زندگی این موجودات در یک مستند مستلزم صبر و داشتن امکانات بسیاری است و متأسفانه کارگردان این فیلم به دلیل خالی بودن دستش از ابزار لازم نتوانسته «زندگی پنهان» را به آنچه که نیاز دارد برساند.

در این فیلم مخاطب شاهد موجودات ریزی است که به بزرگی پرده عریض سینما درآمده اند و «زندگی پنهان» تجربه نگاهی نو را به مخاطب می بخشد و با انتخاب موسیقی و استفاده از صداهایی مختلف که به فضاسازی فیلم کمک می کند جذابیت لازم را به فیلم بخشیده اما همه این جذابیت ها که با تأکیدات کارگردان به نگاه موجودات، ضرباهنگ تدوین و قطع تصاویر و در نتیجه شکل گیری گمان شکار در ذهن مخاطب به وجود آمده با عدم نشان دادن صحنه شکار حیوانات از بین رفته و مخاطب را سرخورده می کند.

«زندگی پنهان» نه تنها در تکنولوژی عقب مانده است بلکه در ارضا کردن احساس و انتظاری شکل گرفته در مخاطب از مشاهده فیلم نیز ناکام مانده و به جای ارائه دادن تصاویر مورد نیاز، مخاطب را بیش از هر چیز سرخورده می کند و در تعلیقی که شکل گرفته رها می کند، این مشکل را می توان بزرگترین ایراد این فیلم دانست و از طرفی دیگر در «زندگی پنهان» شاهد صحنه های اضافی بسیاری هستیم که هیچ ارتباطی به موضوع مطرح شده در فیلم ندارند.

همانطور که از نام این فیلم مشخص است کارگردان قصد داشته راوی قصه و فضایی باشد که از دید اکثریت مردم پنهان مانده است اما در نشان دادن این زندگی تنها ۲۰ درصد موفق بوده و بخش اعظمی از زندگی حشرات و موجودات دوزیست را از دست داده و مخاطب ایرانی با دستیابی به مستندهای خارجی که به دلیل داشتن تکنولوژی برتر و تیم کارشناسی قوی تر جذابیت بیشتری دارند مطمئناً به سراغ این فیلم نمی آید.

انتظاری که اکثر مخاطبان از دیدن فیلمهای مستند با موضوع حیات وحش دارند حضور یک راوی به عنوان ابزاری در جهت انتقال اطلاعات علمی و لازم است که در این فیلم خبری از آن نیست و فیلمساز با توجه به این مسئله دست به انتخاب سختی زده و برای انتقال اطلاعات و حفظ مخاطب بر روی صندلی سینما تنها به موسیقی، صداگذاری و تصاویر تکیه کرده است که در این جهت کمی موفق بوده و صداگذاری را یکی از تنهاترین نکات مثبت فیلم می توان دانست.

«زندگی پنهان» با هدف ارائه زندگی موجودات کوچک کنار دریاچه و چمنزارها ساخته شده و همانطور که گفته شد تنها ۲۰ درصد در رسیدن به هدفش موفق بوده اما همین اندازه نیز می تواند با توجه به عدم وجود تجهیزات لازم قابل تحسین باشد که نشان دهنده جسارت فیلمسازش است. با دیدن این فیلم تا حدی می توان به قدرت طبیعت پی برد و قسمتی از عجایب آن را شاهد بود که ای کاش توجه بیشتری به ساختار آن می شد.