علی سلطانی- نرگس ابيار پديده جشنواره سي ودوم ! 

روي سخنم با فيلمساز جوان كشورمان نرگس آبيار است، او را كه قبل از اين مستدساز و داستان نويس مي شناختيم و در دومين كار بلند داستانی خود چه پخته و هوشمندانه قدم برداشته است.  «شيار ١٤٣» در پنجمين روز نمايش در برج ميلاد از جمله فيلم هايی است كه به راحتی نمی توان از كنار آن گذشت، هرچند با داستان و مضمونی تكراری مواجهيم ولی هرچه هست آزاردهنده نيست.
نمی دانم بايد به نرگس آبيار كارگردان فیلم تبريک گفت يا به مريلا زارعی با بازی فوق تصورش يا به هردو و يا به گروه فيلم ساز، به هرصورت شيار ١٤٣، هرچه هست رنگی از شعار و اغراق غير قابل تحمل ندارد.

باور پذيری اين فيلم از جمله وجوه ممتاز آن محسوب می شود و شخصيت " الفت " و كنش ها و واكنش های او در فيلم به دور از  فضاسازی های خسته كننده دركنار استفاده حداقلی از نمادهای دينی ناشی از هوشمندی آبيار است.

وجه ديگر اين فيلم كه جا دارد حتما به آن توجه شود، همانا سفارشی بودن آن است. تابه حال در حوزه سينما و يا در مديوم تلويزيون ساخت فيلم سفارشی برابر بود با متلک های اهل هنر وروبرو شدن با اثری ضعيف و غير قابل دفاع و فكر می كنم اين فيلم خط بطلانی بر اين سيكل معيوب كشيد و اين احتمال را شايد پس از اين  در ديگر آثار نيز شاهد باشيم.  

 
اين فيلم شمارا متاثر می كند ولی قصد گرياندن به هر قيمتي را ندارد يعنی با افكت های آزار دهنده حتما به دنبال جگر سوز كردن بيننده نيست و نهايتا روايتی است ساده از ملتی نجيب به دور از بهره برداری هایي آنچنانی. ملتی كه در بسيار  از مقاطع انقلاب، اعتماد كرد و حمايت، آن هم نه با حرف! بلكه در عمل و با خون خود.