به گزارش خبرنگار تئاتر سینما پرس، «من که دا نیستم» عنوان نمایشی است که به نویسندگی مهرداد رایانی مخصوص و کارگردانی حسین پارسایی این روزها در حال اجرا است. این نمایش برداشتی آزاد از کتاب «دا» نوشته سیده زهرا حسینی است، در این نمایش «دا» با بازی (رویا نونهالی)، به همراه  دو جوان خرمشهری با نام های مجید و مالک مشغول آماده سازی سینمایی برای  راه اندازی موزه جنگ است اما در این میان مهندس (با بازی علی سلیمانی) با حضور گاه و بی گاه خود در این موزه آرامش وی و دوستانش را به هم می زند زیرا وی تصمیم دارد  این موزه را برای احداث بزرگراه تخریب کند، از سوی دیگر فاطمه دختر شهید نورالدین غیاثوند با پلاک پدرش که در‌‌ همان حوالی پیدا شده از تهران به خرمشهر آمده و از «دا» می‌خواهد تا راز آشنایی‌اش با غیاثوند و پیام آن پلاک را به او بگوید زیرا که «دا» در یکی از کتاب هایش اسم پدر فاطمه را ذکر کرده بود.

اجرای این نمایش فرصتی را برای گفت و گو با کارگردان آن مهیا کرد، حسین پارسایی در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه نمایش «من که دا نیستم» تا چه حد سعی کرده است که با جامعه امروز هماهنگ باشد، عنوان کرد: هر جامعه ای نگران ارزش ها و ایده آل های خود و دلواپس میراث فرهنگی خودش است، در نمایش «من که دا نیستم» نگاه و دغدغه ما نسبت به مسائلی است که برای ما به عنوان دستاوردهای فرهنگی اهمیت ویژه ای داردو این نگرانی ما نیز مربوط به حفظ این دستاوردها برای آینده است.

وی ادامه داد: ما در زمان حال چیزی را روایت می کنیم که دیروز اتفاق افتاده  و تمام نگرانی ما این است که این گذشته به درستی برای نسل آینده حفظ شود بنابراین چالش اصلی ما در این نمایش این بود که مسائل مربوط به دفاع مقدس را به نوعی بازگو کنیم که ضمن حفظ ارزش ها ی دفاع مقدس فراتر از خاطرات رفته و آنها را با زندگی امروزی آمیخته و بازگو کند.

نمایش «من که دا نیستم» ادای دینی به زنان حماسه ساز است

کارگردان این نمایش با اشاره به نقش زنان در دفاع مقدس، گفت: ما در کربلا قهرمانان زن زیادی داریم که همواره در طول تاریخ از آنها یاد شده  و از رشادت های آنها سخن گفته شده است، دفاع مقدس ما متاثر از اندیشه و فرهنگ عاشورایی است اما به نظر می آید که به نقش زنان در آن دوران کمتر پرداخته شده است، نمایش «من که دا نیستم» ادای دینی به زنان حماسه ساز کشورمان است و از آنجا که من هنگام مطالعه کتاب «دا» به شدت تحت تاثیر شخصیت شخص اول داستان قرار گرفته بودم، شخصیت اصلی این نمایش را نیز بر اساس همان کاراکتر طراحی کردم. «دا» در این نمایش نماینده مام وطن و نماینده تمام شیر زنان سرزمینمان است.

نمی خواستم از اسم کتاب «دا» سوء استفاده کنم

پارسایی در رابطه با علت انتخاب نام «من که دا نیستم» برای این نمایش گفت: ما در این نمایش نگاهی آزاد به کتاب «دا» داشتیم و در حقیقت در داستان آن جز ویژگی های شخصیت اصلی، برخی از وقایع مستند و برخی از اسامی ما بقی حاصل تخیل نویسنده هستند.

وی ادامه داد: من به دلیل اینکه قصد سوء استفاده از نام این کتاب نداشتم و برای اینکه تماشاچی دچار گمراهی در مورد آن نشود اسم نمایش را «من که دا نیستم» گذاشتم تا مخاطبان با علم به اینکه این نمایش تنها یک برداشت آزاد از کتاب «دا» است به دیدن نمایش بیایند.

حضور رؤیا نونهالی در نقش «دا» انتخاب صحیحی بود

پارسایی در پاسخ به این پرسش که آیا بهتر نبود برای نقش «دا» از یک بازیگر بومی استفاده می کردید، گفت: «دا» 30 سال از جنگ فاصله گرفته است و به دلیل اینکه از اقلیم خود دور شده است حتی با لهجه بومی خود به صورت کامل نمی تواند صحبت کند ضمن اینکه من نمی خواستم برای «دا» جغرافیای خاصی را تعریف کنم به همین دلیل می خواستم از حضور بازیگری بهره برم که ضمن داشتن صلابت زنانه از چهره و کاراکتری برخوردار باشد که معرف جغرافیای خاصی از ایران نباشد، همانطور که پیش از این گفتم «دا» در این نمایش نماینده مام وطن است.

وی ادامه داد: ما برای کاراکتر «دا» چهار گزینه را پیش رو داشتیم که با توجه به ویژگی های ذکر شده رویا نونهالی را برای این کاراکتر مناسب دیدیم و هنوز هم معتقدم که انتخاب وی انتخاب صحیحی بود، در مورد لیندا کیانی نیز باید بگویم که چهره معصوم وی برای ایفای نقش دختر نورالدین غیاثوند کاملا مناسب بود بنابراین چهره بودن وی عامل مهمی برای انتخابشان نبود.

طراحی صحنه در نمایش «من که دا نیستم» در خدمت اجرا است

این کارگردان در رابطه با ویژگی های طراحی صحنه در نمایش «من که دا نیستم» اظهار داشت: سیامک احصایی طراح صحنه این نمایش بود، تبحر این هنرمند از چشم هیچ کس پوشیده نیست، طراحی وی در این نمایش به گواهی بسیاری از هنرمندان یکی از نقاط قوت اثر است، ما در طراحی صحنه «من که دا نیستم» اصلا نگاه تزیینی نداشتیم زیرا صحنه در این اثر نمایشی کاملا در اختیار اجرا است.

وی ادامه داد: پرده مجروح در صحنه، پله هایی که به سمت بالا می رود، تابلو «EXIT »، پایه های فلزی، ادوات جنگی و همه عناصر دیگر با ظرافت خاصی در کنار یکدیگر قرار گرفته شده به طوری که تماشاگر که وارد یک سالن سینما شده و در جایی راحت نشسته است از سوی دیگر و در مرز آوانسن با سینمایی که تقریبا مخروبه و قرار است که تبدیل به یک موزه جنگ شود رو به رو می شود.

پارسایی خاطر نشان کرد: نشانه و معنا در طراحی صحنه این نمایش به خوبی در نظر گرفته شده است و همه این موارد به کمک مخاطب آمده تا درک درستی نسبت به مفهوم نمایش داشته باشد.

پارسایی در پایان در رابطه با استقبال تماشاگران از نمایش «من که دا نیستم» عنوان کرد: خوشبختانه استقبال از این نمایش خوب بوده است، ضمن آنکه قرار است این نمایش در بخش مهمان بیست و دومین جشنواره سوره ماه نیز به روی صحنه برود.

انتهای پیام/ع - ب.ب