سید مسعود اطیابی؛ کارگردان و تهیه کننده سینما درباره حضور گروه های فیلمسازی ایرانی در خارج از کشور برای ساخت فیلم های سینمایی و دلایل آن به خبرنگار سینما پرس گفت : فیلم‌هایی که در خارج از کشورفیلمبرداری می شوند چند دسته هستند، بخشی از فیلم‌ها مستند گونه اند و ارتباطشان با مکان‌های‌ واقعی لازم است. این دسته از کارها فیلم‌های جدی هستند که یک موضوع جهانی و بین المللی را مطرح می‌کنند یا قرار است هویت فیلمسازی یک کشور خاص به غیر از ایران را هم در خود داشته باشند.

او ادامه داد: لوکیشن در این دسته از فیلم‌ها حتما باید به صورت طبیعی انتخاب شود و فیلمبرداری در همان مکان واقعی انجام پذیرد در اینجا معیار خرج کردن نیست. از سوی دیگر برخی فیلم ها پخش بین المللی دارند و زمانی یک فیلم را خارج از کشور می‌سازیم حتما نگاه به نمایش آن فیلم خارج از کشور که البته منظور از نمایش، نمایش در جشنواره ها نیست و منظور نمایش های عمومی است باز هم لازم است که فیلم در مکان های اصلی فیلمبرداری شود.

وی در پاسخ به این سوال که پس در نتیجه آیا فقط در حالی حضور گروه و ساخت فیلمبرداری در خارج از کشور توجیه پذیر است که مسئله اکران بین المللی آن لحاظ شود تصریح کرد: این یکی از نگاه های کار است و باید نداریم و نگاه فیلمساز و نوع فیلم تعیین می کند که فیلم چگونه ساخته شود. وقتی قرار است یک فیلمنامه نگاه مستند گونه ای به یک فرهنگ خارج از کشور ما و یا ماجرایی که بین المللی و فرا ملی است داشته باشد. بهتر است برای حفظ نگاه مستند گونه مان حفظ شود از لوکیش ها و امکانات اصیل و واقعی استفاده کنیم. نه اینکه بازسازی کنیم چون بازسازی باور پذیری کمتری برای مخاطبی که آن سوی آب قرار است فیلم را ببیند. این نوع فیلم ها کارکرد نمایش بین المللی نیز دارد یعنی نمایش عمومی در خارج از کشور دارد.

او خاطر نشان کرد : اما برخی فیلم ها که تنها مصرف داخلی دارند مثلا قرار است یکی از شخصیت های داستان به کشور دیگری سفر کند و باز گردد و چند صحنه از آن فیلم خارج از کشور فیلمبرداری می شود لازم نیست که گروه را به خارج انتقال دهند و هزینه کنند.  می توانیم این صحنه‌هارا بازسازی کنیم و مخاطب خیلی درگیر آن نمی‌شود. مهم قصه فیلم است که به راحتی روایت می‌شود. درواقع رویکرد اصلی فیلمساز برای ساخت فیلم تعیین کننده لزوم سفر گروه تولید به مکان های مستند و واقعی و یا بازسازی مکان در داخل کشور است.

وی در پاسخ با این سوال که به نظر شما آیا تاکنون فیلم‌هایی ساخته شده است که سفر گروه تولید به خارج لزوم نداشته اما این کار انجام شده باشد گفت : گاهی پیش می آید که در فیلمی می بینیم اگر یک صحنه در کشور خارجی فیلمبرداری نمی شد چه اتفاقی می افتاد. در فیلم هایی که مصرف داخلی دارند و جنبه بین المللی ندارند طبیعی است که لازم  به سفر خارج از کشور و فیلمبرداری در محل واقعی مورد اشاره در موضوع فیلم نیست.

این کارگردان سینما تصریح کرد : البته گاهی لازم است که حضور در خارج انجام شود، من این تجربه را داشته ام، هیچگاه حاضر نبودم فیلم «خاک و مرجان» را در ایران بازسازی کنم. چون امکان نداشت با بازسازی صحنه ها در ایران آن واقعیت موجود در افغانستان و شهر کابل را بشود نمایش داد  و وجود این تصاویر مستند و اصیل در این فیلم باعث شده که ما بتوانیم این فیلم را در کشورهای دیگر اکران کنیم .

اطیابی ادامه داد: فرض کنید یک فیلمساز خارجی می خواهد درباره ایران فیلم بسازد این فیلم را در مصر یا اندونزی فیلمبرداری کند و فکر کند شبیه به ایران است و زمانی که یک ایرانی فیلم را ببیند به آن می‌خندد، باورپذیر نیست می‌گوید کجای این صحنه ها شبیه ایران است و تقریبا کارکرد آن در ایران از دست می رود.

وی در پایان یادآور شد: البته موضوع دیگری که برخی از دوستان را برای ساخت فیلم راهی خارج می‌کند بحث حجاب است که در ایران نمی‌شود بازسازی کرد. به اجبار برای فیلمبرداری همان صحنه‌های ساده به کشور دیگری سفرمی کنند. بسیاری از مواقع موضوعی را که در یک کشور روایت می شود در کشور سومی بازسازی می کنیم که فقط به خاطر موضوع حجاب در آنجا بازسازی شده و نیاز دیگری وجود  ندارد. برای مثال صحنه فرانسه را در لبنان فیلمبرداری می کنیم و این کار بخاطر موقعیت صحنه هایی است که به نوع حجاب دیگری برای پرداخت در صحنه مورد نیاز است و امکان بازسازی آن در ایران نیست و نزدیک ترین کشور و ارزان ترین کشور برای بازسازی انتخاب می شود .

انتهای پیام /ن/ن.ف