اشيا از آنچه در آينه مي بينيد به شما نزديكترند فيلمي است به غايت ضعيف اما بسيار پر ادعا. به احتمال بسيار زياد فيلمساز سعي كرده است خاطرات يكي از آشنايان خود را به تصوير بكشد ولي نه آنگونه كه بتوان به آن يك اثر نمايشي گفت چراكه يك اثر نمايشي بايد ساختار داشته باشد و شخصيت ها بايد در رويدادها كشمكش ايجاد كنند تا در پايان، بيننده به هدف اصلي برسد؛ و اين نكته ايست كه در فيلم اشيا ... به هيچ وجه ديده نمي شود.

زني بدبخت و تو سري خور كه از فقر فرهنگي رنج مي برد. كل قصه همين است و بس. فيلمساز تا نزديك به چهل پنجاه دقيقه از فيلم با دوربين روي دست و نماهايي اعصاب خورد كن و كلوزاپ هايي كه شخصيت را در چشم بيننده فرو مي كند ، مي خواهد مخاطب را به همذات پنداري با اين زن بدبخت وادار كرده تا پس از حادثه بسيار بسيار تلخ و ناگوار شكسته شدن ظرف همسايه و متعاقبا دروغگويي زن توسري خور قصه !!

تعليق ايجاد شود. گويا فيلمساز فراموش كرده است كه مهمترين عنصر يك اثر سينمايي كنجكاوي ست و آن هم بايد در كوتاه ترين زمان ممكن ايجاد شود. فيلم درام نداشته و درون فضايي بسته و بسيار محدود بدون كشمكشي جدي و تاثير گذار و پس از يك تعليق، بدون هيچ تحولي پايان مي يابد؛ و اگر بيننده بتواند تا انتها فيلم را تحمل كرده و سالن سينما را ترك نكند ( آن هم بخاطر پولي كه براي ديدن فيلم پرداخت كرده).

در انتهاي فيلم تنها تركيدن بغض يك زن را مي بيند كه بيشتر از آنكه بر مصائبش گريه كند بايد بر فقر فرهنگي خود اشك بريزد. اما نكته بسيار جالبي كه در مورد اين فيلم وجود دارد سخنان تهيه كننده فيلم محمد حسین قاسمی درباره فيلم است. او در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا گفته بود كه فيلم اشيا ... سبک زندگی درست و صحیح را به تصویر می کشد. كه پس از ديدن فيلم بيننده بطور شفاف و واضح پي خواهد برد كه جناب قاسمي چه منظوري داشته و به چه سبك زندگي ارادت دارند.