«محمدرضا اسلاملو» کارگردان سینما در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به ضعف مدیریت فرهنگی کشور و فقدان وجود آثار سینمایی و سریال‌های متنوع با موضوع حماسه اربعین حسینی اظهار داشت: ما اغلب گرفتار این تصور اشتباه هستیم که فقیر، نادار، ناآگاه و جاهلیم. اما این احساس یأس و بی‌چیزی، ساخته و پرداخته شیطان است. در حقیقت، ما همه چیز داریم. تنها کافی‌ است دست دراز کنیم و آنچه را که داریم، ببینیم و برداریم.

وی تاکید کرد: مسئله کمبود نیست؛ نگاه ماست که باید تغییر کند، نه اینکه واقعاً چیزی در «مخزن وجودی» ما خالی باشد. گاهی پاسخ درد ما، در همان طاقچه‌ٔ اتاقمان است، فقط باید توجه کنیم.

کارگردان فیلم های سینمایی «شهابی از جنس نور» و «باغ سید» با بیان این مطلب که بزرگ‌ترین سرمایه‌ها و برکات ما، در دل فرهنگ و باورهای خود ما نهفته است؛ تصریح نمود: محرّم، عاشورا، مکتب امام حسین (ع)، فلسفه‌ی قیام و پیام اربعین، گنجینه‌هایی عظیم‌اند که متأسفانه هنوز راهی به سینمای ما نیافته‌اند. نه از آن رو که امکانش نبوده یا کسی نخواسته، این بزرگواران که برای این چیزها نیامده اند. بلکه سینمای امروز، بر پایه تفکری متفاوت و حتی متضاد با فرهنگ ما بنا شده؛ تفکری که توسط یهود و نظام سلطه‌گر غرب بنیان‌گذاری شده و طبیعتاً فاصله‌ی بسیاری با اندیشه‌های ما دارد.

وی افزود: بحث ما بر سر برتری‌طلبی یا شعار دادن نیست؛ مسئله اینجاست که مکتب ما، یک مسیر و منظومه‌ی منحصر به‌فرد است. این مسیر، نشانه‌ها، نشانه‌گذاری‌ها و زیبایی‌شناسی خاص خودش را دارد. اما متأسفانه در میدان عمل، الگوها برعکس شده‌اند.

اسلاملو با انتقاد از هنرمندان و سینماگران اظهار داشت: هنرمندان و سینماگران ما، گاه تلاش می‌کنند به هر قیمتی، خود را به ذائقه‌ و معیارهای غربی نزدیک کنند؛ فیلم‌هایی بسازند که در جشنواره‌های بین‌المللی پسندیده شود، تحسین غربی‌ها را برانگیزد و در نهایت، آن‌ها برایش کف بزنند.

وی افزود: مثل یک شیر خشک که به خردشان داده باشند؛ غرب‌زدگی‌ای که در ناخودآگاه ما تزریق شده است. تمایل به آنکه شبیه غربی‌ها فکر کنیم، بخندیم، لباس بپوشیم و فیلم بسازیم.

«محمدرضا اسلاملو»در پایان این گفت و گو و در پاسخ به این پرسش که آیا ساختار فعلی فرهنگی و سینمایی ما، امکان تحول را دارد؟ خاطرنشان کرد: بله، حتماً دارد. تنها کافی‌ست چند مدیر فرهنگی جسور و باایمان، به این باور برسند که سینمای ما می‌تواند متفاوت باشد؛ نه تقلیدی، بلکه برخاسته از ذات و هویت خود. نه نسخه‌ای از دیگران، بلکه عاشورایی، اربعینی، و برخاسته از بطن فرهنگ ایرانی اسلامی. اگر چنین باور صادقانه‌ای در مدیران نهادینه شود، بسیاری از مشکلات حل خواهد شد. مشکل اصلی، نبودن انسان‌های خوب نیست؛ بلکه کمبود «باور» است.