«کیانوش دالوند» کارگردان انیمیشن در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس در مورد لزوم ساخت آثار انیمیشن با موضوع جنگ تحمیلی دوازده روزه، تصریح نمود: من معتقدم که در حوزه پرداختن به موضوع «جنگ تحمیلی دوازده روزه» به هیچ عنوان نباید نگاه دستوری حاکم شود. همچنین هزینه‌کردهای مستقیم و سفارشی‌سازی‌شده نیز در این زمینه نتایج مطلوبی به همراه نخواهد داشت.

وی تاکید کرد: این دست اقدامات باید از دل جامعه هنری و به شکل طبیعی و خودجوش شکل بگیرد. اگر فضای سینما سامان داشته باشد و ساختار پخش، تولید و نمایش حرفه‌ای عمل کند، هنرمندان و فیلم‌سازان خود به خود به سمت پرداختن به موضوعات مرتبط با امنیت، جنگ و اطلاعات سوق پیدا می‌کنند. چرا که این ژانرها ذاتاً از جذابیت دراماتیک بالایی برخوردارند و جامعه نیز به آن‌ها نیاز دارد.

کارکردان انیمیشن های «شنگول و منگول» و «ناسور» با بیان این مطلب که مشکل این‌جاست که گاهی نگاه دستوری و بالا به پایین به ژانرهای خاص، عملاً خلاقیت را محدود و مخاطب را بی‌اعتماد می‌کند؛ اظهار داشت: آنچه سینمای ما به آن نیاز دارد، باز کردن فضای تولید و نمایش برای تنوع ژانری است از جمله ژانر وحشت، عاشقانه، اجتماعی، جاسوسی و ... که اکنون سهم چندانی در سینمای رسمی ندارند.

وی متذکر شد: اگر این فضا فراهم شود، حتی در آینده نزدیک، شاهد شکل‌گیری فیلم‌های باکیفیت در همین موضوعات خواهیم بود، بدون آن‌که لازم باشد دستور یا بودجه خاصی برای آن‌ها صادر شود.

دالوند در مورد ضرورت ساخت انیمیشن با این موضوع بیان کرد: در مورد جامعه انیمیشن‌سازان هم به نظرم می‌رسد که ظرفیت بالایی برای ورود به این فضا دارند. البته بدیهی است که اگر بخواهند به صورت جدی وارد تولید آثار امنیتی، اطلاعاتی یا نظامی شوند، باید با کارشناسان این حوزه‌ها ارتباط بگیرند. این موضوع نه تنها مانعی نیست، بلکه کاملاً ضروری است؛ چرا که دقت، اعتبار و واقع‌گرایی این آثار به اتکای همان دانش تخصصی شکل می‌گیرد.

وی افزود: خود من اگر روزی بخواهم در این ژانر فیلمی بسازم قطعاً ترجیح می‌دهم که با سرمایه شخصی و بدون سفارش مستقیم نهادها وارد میدان شوم. اما در عین حال، برای صحت و دقت کارم، به شکل طبیعی با نهادهای امنیتی و اطلاعاتی تعامل خواهم داشت. این مسیر، یک مسیر حرفه‌ای و استاندارد است که در تمام دنیا هم رایج است.

این سینماگر همچنین در مورد مزیت شکل گیری ژانر جاسوسی در سینمای کشور بیان کرد: سینمای هند تا چند سال پیش تقریباً هیچ حضوری در حوزه سینمای جاسوسی نداشت. معدود فیلم‌هایی هم که در این زمینه ساخته می‌شدند، بسیار ضعیف، سفارشی و سطحی بودند. اما از حدود ده سال پیش، یکی از بزرگ‌ترین کمپانی‌های فیلم‌سازی در هند تصمیم گرفت با یک رویکرد جدی وارد این حوزه شود. امروز، این کمپانی مجموعه‌ای از «ابرجاسوس‌ها» را معرفی کرده که نه تنها پرمخاطب‌اند، بلکه فیلم‌های‌شان جزو پرفروش‌ترین آثار تاریخ سینمای هند شده‌اند.

وی افزود: این نشان می‌دهد که اگر زمینه‌سازی درستی صورت بگیرد و اجازه داده شود که مسیر تولید حرفه‌ای و طبیعی طی شود، سینما می‌تواند به بهترین شکل ممکن به حوزه‌های حساس و مهم ورود کند بدون نیاز به دستور، اجبار یا سفارشی‌سازی. مسئله این است که این مسیر، خودخواسته آغاز شده است.

کارگردان انیمیشن رستم و سهراب با بیان این مطلب که مشکل ما، متأسفانه واکنش‌محور بودن است؛ تصریح نمود: مثلاً می‌گوییم چون فیلم «۳۰۰» ساخته شد، حالا ما باید یک فیلم در پاسخ به آن بسازیم. یا وقتی «پرسپولیس» ساخته می‌شود، بودجه‌هایی برای ساخت پاسخ به آن تعریف می‌شود. اما معمولاً در این میان، بخشی از بودجه به دلایل مختلف از مسیر اصلی منحرف می‌شود، و خروجی کار هم ضعیف می‌شود.

«کیانوش دالوند» در پایان این گفت و گو خاطرنشان کرد: سؤال این است که چرا ما باید همیشه در حالت واکنش باقی بمانیم؟ چرا خودمان ابتکار عمل فرهنگی به خرج نمی‌دهیم؟ چرا به جای پاسخ دادن، کارهایی نکنیم که دیگران را تحت تأثیر قرار دهد؟ این مستلزم یک استراتژی فرهنگی روشن و هدفمند است نه پروژه‌ای که صرفاً برای جواب دادن ساخته شود.