به گزارش سینماپرس، محمدرضا شاه‌حسینی، منتقد سینما درباره کیفیت فیلم‌های راه یافته به چهل‌ودومین جشنواره فجر می‌گوید: جشنواره امسال از حیث کلی توفیقاتی در تنوع و تکثر آثار داشت و از آن ژانر اجتماعی که در دولت‌های گذشته در سینما غالب شده بود، عبور کرد اما متأسفانه کیفیت آثار با وجود هزینه‌های بالای تولید، نازل بود که یکی از دلایل افزایش هزینه‌های تولید، حضور ارگان‌ها در حمایت از تولید فیلم‌ها بوده است.
وی معتقد است: اگر روح سکولاریسم بر بدنه ژانر دفاع مقدس یا ارزشی غالب شود یک فاجعه را رقم خواهد زد. این معضل مانند جشنواره امسال یا برای مسئولان ناپیداست یا بی‌اهمیت، زیرا آنها به ارائه آمار اکتفا می‌کنند.
این منتقد سینما با تأکید بر اینکه تنوع ژانرها و خروج فیلم‌ها از یک‌رنگی و فضای آپارتمان به شکل مقطعی خوب است، می‌افزاید: تنوع ژانر نیاز به رعایت حداقل استانداردها برای مخاطب مسلمان ایرانی دارد و اگر قرار باشد بخش نظارت همانند جشنواره امسال متوجه پیام فیلم به مخاطب نشود با گذر زمان و الگو قرار گرفتن برای سایر تولیدات نگران‌کننده خواهد بود و در آفت دوم اگر فرم آثار در تنوع ژانر مورد توجه قرار نگیرد باعث ریزش مخاطب می‌شود.
وی درباره داوری‌های جشنواره هم می‌گوید: داوری‌های امسال فراز و فرودهای خاص خود را داشت و قابل پیش‌بینی نیز بود به همین دلیل کیفیت داوری قابل دفاع نیست. واقعاً هیئت داوران براساس چه شاخصه‌هایی یک سری آثار را برگزیدند و آثار ارزنده را نادیده گرفتند!؟

جای خالی استراتژیست فرهنگی
شاه‌حسینی پیشنهاد می‌کند: باید در تشکیل تیم داوری یک جامع‌نگری وجود داشته باشد، در ترکیب داوران علاوه‌بر پیشکسوتان سینما باید یک سری استراتژیست‌های فرهنگی که علقه‌ای به تولید فیلم در سینما ندارند، در میان داوران حضور داشته باشند تا مجموعه هیئت داوران را در انتخاب اصلح هدایت کنند. بالاخره همیشه به داوری‌ها انتقاداتی می‌شود اما در داوری امسال معیارها حفظ نشده بود.
این منتقد سینما ادامه می‌دهد: برای مثال ما در فیلمی مانند «مجنون» شاهد موسیقی قابل ستایش آن بودیم که ماهرانه باعث پوشش ایرادات فیلم شده بود و از «مجید انتظامی»، آهنگساز اثر هم تقدیر شد که بجا هم بود اما برخی انتخاب‌ها به ویژه در بخش بازیگران شایستگی دریافت سیمرغ را نداشتند.

جدایی اهالی رسانه و منتقدان و نزول نشست‌ها
شاه‌حسینی درباره عملکرد دبیر و عوامل اجرائی جشنواره می‌گوید: اگر جشنواره امسال را با دولت آقای روحانی مقایسه کنیم عملکرد قابل قبولی داشت اما در مقایسه با دولت نهم، دهم و قبل‌تر، خانه جشنواره دچار یک افت جدی شد. در جشنواره امسال برج میلاد به اهالی رسانه اختصاص داده شد، پیشکسوتان سینما در پردیس ملت حضور داشتند، منتقدان در سینما چهارسو حاضر شدند و طیفی از تولیدکنندگان سینمایی در سینما سروش فیلم‌ها را تماشا کردند، این عدم ارتباط گروه‌ها باعث شد کمتر نگاه دقیق و کارشناسی نسبت به تولیدات هنری و ارزشی صورت بگیرد اما قبلاً این چند گروه با هم بودند و طی گفت‌وگویی که بین‌شان انجام می‌شد فیلم‌ها در محیط جشنواره پایش می‌شدند، به همین دلیل کیفیت نشست‌های خبری در جشنواره امسال بسیار پایین بود.

بی‌اهمیتی به بخش مهم بین‌الملل
شاه‌حسینی می‌افزاید: ضعف دیگر دبیر جشنواره، بی‌توجهی خاص به بخش بین‌الملل بود، گرچه ممکن است در بخش ملی یک سری فرآیندها از اختیار دبیرخانه خارج باشد اما در بخش بین‌الملل محدودیتی وجود ندارد و دبیر جشنواره طی یک سال فرصت دارد تا تولیدات مطرح سینمایی در عرصه بین‌الملل را مرور و از آنها برای پخش در جشنواره انتخاب کند. این کم‌کاری در آثار شاخص سبب ضعف بزرگ در بخش بازار و از دست دادن یک فرصت طلایی شد.
این منتقد سینما تأکید می‌کند: به نظر می‌رسد مسئولان اجرائی جشنواره یا به بخش بین‌الملل اشراف ندارند یا درک لازم برای میزان اهمیت آن را ندارند. اگر علقه‌ای در این مسئولان برای این بخش وجود داشت ما شاهد یک پروپاگاندای بین‌المللی از سینمای انقلاب اسلامی در جهان بودیم.
وی یادآور می‌شود: برگزاری بخش بین‌الملل در دولت یازدهم و دوازدهم هیچ سنخیتی با جمهوری اسلامی نداشت فقط یک دورهمی جهانی بود که با هم گفت‌وگو می‌کردند اما در این دولت با رویکرد انقلابی با وجود هزینه‌هایی هم که صرف این بخش شده توقع می‌رود بخش بین‌الملل جشنواره نیز مورد توجه قرار بگیرد.

*کیهان