کارگردان سریال «عالیجناب» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من همیشه نگاهم این بوده که وقتی در سینمای ایران اغلب فیلمسازان دنبال سوژه در جامعه و در تیتر اخبار و مباحث قانونی هستند تا آن را بدل به فیلم کنند باید نگاه تازه داشت تا مخاطبان دور شده از سالن های سینما دوباره با هنرهفتم آشتی کنند.

این سینماگر ادامه داد: من همیشه حتی در فیلم های کوتاهم به درون خودم رجوع می کردم و می خواستم ببینم عادل تبریزی چیست و چه نگاهی دارد؟ برای ساخت «گیجگاه» به عنوان اولین فیلم بلند سینمایی ام نیز همین کار را انجام دادم و به حس و حال خودم، به خوشی ها و ناخوشی ها و زخم ها و کارآمدی و ناکارآمدی در زندگی ام رجوع کردم.

تبریزی خاطرنشان کرد: همه زندگی و بحران های من در سینما بوده و به همین علت این فیلم حال و هوایی کاملاً سینمایی دارد؛ «گیجگاه» از خاطرات و حس و حال کودکی و نوجوانی من نسبت به سینما و جامعه ایران در دهه شصت است نشأت گرفته است. من خیلی دلم می خواهد همه ما بازماندگان آن نسل به یاد بیاوریم که چطور در آن زمان کارمندان ساده با حقوق کارمندی خوش زندگی می کردند، خانه می خریدند، ازدواج می کردند، بچه دار می شدند، تفریح می کردند و چرا الآن ما خوش زندگی کردن و راحت زندگی کردن از یادمان رفته است؟

وی با بیان اینکه وقتی به جامعه امروز نگاه می کنیم و آن را با همین ۲۰ سال قبل می سنجیم متوجه می شویم که سرخوشی موجود در آن روزگار کاملاً از بین رفته اظهار داشت: «گیجگاه» یک سرخوشی و حال خوب از آن دهه است. البته نگاه این فیلم به هیچ وجه کهنه و نوستالژیک نیست چرا که من نمی خواستم صرفاً به خاطرات گذشته چنگ بیندازم و بیشترین هدفم این بود که به جامعه الآن تلنگر بزنم.

این فیلمساز جوان در پاسخ به این سوأل که آیا شما نگاه جامعه شناختی یا روانشناسی اجتماعی در فیلمتان دارید یا خیر تصریح کرد: به عقیده من فیلمساز از جایی به انحطاط کشیده می شود که بخواهد مهر جامعه شناس و روانشناس به خودش بزند! من صد در صد نگاه شخصی به جامعه دارم اما تجربیات زندگی یک فیلمساز و زیستی که در جامعه داشته عمق نگاه او را می سازد. من نسبت به زیستی که در جامعه داشتم صاحب یک نگاه هستم و آن نگاه قطعاً به جامعه و روابط میان مردم است.

تبریزی ادامه داد: من یک فیلمساز و کارگردان هستم و موظفم بر اساس دید سینمایی کار کنم حالا در این میان اگر کسی به تحلیل جامعه شناختی و روانشناسی برسد تحلیل نگاه زیستی من هم می تواند در آن دخیل باشد.

وی در همین راستا تأکید کرد: آیا تاکنون شنیده اید که فیلمسازی مانند آقای کیمیایی بیاید و عنوان کند که من فلان فیلمم را بر اساس فلان مطالعات جامعه شناختی تولید کردم؟ هرگز این چنین نبوده! این نگاه تحلیل گران بوده که آن دیدگاه را در فیلم مورد نظر فیلمساز کشف کرده اند.

این سینماگر افزود: من در «گیجگاه» نگاهی به حال امروز هم دارم و به نوعی می خواهم مخاطب را دچار تقابل و چالش با دیروز و گذشته اش بکنم. مخاطب هدف «گیجگاه» همه نوع مخاطبی است چرا که «گیجگاه» فیلمی است که می تواند با هر مخاطبی به سادگی ارتباط برقرار کند. البته این جذاب است که یکی فیلم را دوست داشته باشد و دیگری بدش بیاید. به هر صورت هر کسی با هر نگاه سیاسی و مذهبی و... می تواند فیلم را تماشا کند «گیجگاه» حتی کودک و نوجوان را هم می تواند به سمت خود جذب کند.

تبریزی در خاتمه این گفتگو در پاسخ به این سوأل که آیا از زمان اکران فیلم راضی هستید یا خیر اظهار داشت: در حال حاضر موفقیت یک فیلم در سینمای ایران به فاکتورهای زیادی بستگی دارد. قدرت تبلیغات و... برای دیده شدن یک فیلم بسیار اثرگذار است. متأسفانه سینمای ایران غیرقابل پیش بینی شده البته حس من این است اگر «گیجگاه» با تبلیغات خوبی پیش برود مورد استقبال مخاطبان قرار می گیرد اما با این همه سینمای ایران یک ریسک شده و معلوم نیست و نمی توان پیش بینی کرد که چه اتفاقی در نهایت رخ می دهد.