به گزارش سینماپرس، عرصه تئاتر و هنرهای نمایشی طی دو سال گذشته وضعیت ناگواری را پشت سر گذاشته است، وضعیتی که باعث بیکاری بسیاری از هنرمندان این عرصه شده و معیشت اهالی این هنر را با بحران روبرو کرده است.

از سویی نبود مدیریت مناسب در بخش کلان تئاتر هم باعث شد تا با اولین بحران طی سالهای گذشته به طور علنی این هنر زمین گیر شود، نبود سیستم حمایتی از هنرمندان، ناکارآمدی خانه تئاتر و تشکلهای صنفی عرصه هنرهای نمایشی باعث شد تا با بحران کرونا هیچ حمایت خاصی از اهالی این هنر صورت نگیرد.

شاید تنها حمایت صورت گرفته پس از پنجاه درصدی ظرفیت سالنهای تئاتر بود، در این برهه زمانی انجمن هنرهای نمایشی با توجه به فروش آثاری که ریسک اجرا در زمان کرونا را داشتند بخشی از مبلغ پنجاه درصد خالی سالن را به گروه ها پرداخت می کرد. مبلغی که در مقایسه با هزینه های تولید یک اثر نمایشی بسیار ناچیز بود.

از سویی تعطیلی مداوم سالنهای تئاتر در موج های پیشین بیماری کرونا باعث شد تا بسیاری از آثار قید اجرا را زده و یا اجرا را به تعویق انداخته یا به طور کلی آن را تعطیل می کردند، در این میان بسیاری از دانشجویان و جوانانی که از شهرستانها برای فعالیت در تئاتر به پایتخت آمده بودند با توجه به نبود درآمد به شهر خود بازگشتند.

بعد از شروع واکسیناسیون کرونا، وضعیت تئاتر رو به بهبود گذاشت، گروه هایی که دو سال اجرا نداشتند به سالنها بازگشتند و از سویی استقبال قابل توجهی هم از سوی مخاطبان صورت گرفت، وضعیت نسبت ثابتی در تئاتر ادامه داشت تا اینکه به یکباره ظرفیت سالنها در آستانه برگزاری جشنواره تئاتر فجر صد در صدی شد، وضعیتی که باعث شد تا آن کمک هزینه هم از گروه ها گرفته شود.

هرچند بسیاری از هنرمندان این عرصه از همان روز اول با این طرح مخالفت کردند اما با بی توجهی مسئولین فرهنگی تغییری ایجاد نشد، برگزاری جشنواره تئاتر فجر هم نتوانست از این مشکلات کم کند حتی باعث شد تا حواشی این هنر دو چندان شود.

فارغ از فهرست آثار برگزیده که بخشی از آنها خلاف قوانین موجود در فراخوان جشنواره فیلم فجر بود، ابتلای هنرمندان تئاتری که اثری در جشنواره داشتند و تعطیلی اجرای آنها باعث شد تا بار دیگر شتابزدگی در برگزاری فیزیکی جشنواره تئاتر فجر احساس شود.

هرچند مسئولین تئاتر درباره تصمیمات خود چه در مورد جشنواره تئاتر فجر و چه درباره چگونگی حمایت خود از گروه های تئاتری پاسخ منطقی و شفافی ارائه ندادند، همانطور که در سالهای پیش نیز کمک هزینه های ارائه شده به طرزی عجیب و با مبالغ گزاف به برخی گروه های خاص تعلق می گرفت.

حال و با نزدیک شدن به پایان سال جاری، تئاتر نسبت به سه ماهه گذشته خود افت مخاطب را احساس می کند، بسیاری از اجراهای روی صحنه از تعداد مخاطبان کمی بهره می برند و بار دیگر اهالی تئاتر برای روی صحنه بردن آثار دو دل شده اند.

امید می رود که با شروع سال جدید و برنامه ریزی های درست، وضعیت تئاتر نسبت به دو سال غم انگیز خود بهبود پیدا کند، البته این نکته را نباید فراموش کرد که در صورت وجود برنامه ریزی آلترناتیو برای بحرانی شاید تئاتر به راحتی می توانست دو سال کرونایی را پشت سر بگذارد.