به گزارش خبرنگار سینماپرس، بیست و سومین جلسه از سلسله نشستهای نمایش فیلم «سینماروایت» با نمایش مستندی با عنوان «به پشت تابلو نگاه کن» برگزار شد. این مستند که مروری دارد بر زندگی کنونی تعدادی از زنان ساکن در منطقه کشمیر که به دلیل اوضاع ناآرام این منطقه در سالهای اخیر با غیبت ناگهانی شوهرانشان مواجه شده اند نوشته و ساخته محسن برمهانی است.
سوژه جذاب فیلم به اندازه کافی تعلیق برانگیز است
در این نشست کیوان امجدیان منتقد سینما، محسن برمهانی کارگردان و شفیع آقامحمدیان تهیه کننده مستند حضور داشتند. کیوان امجدیان با برشمردن برخی نقاط قوت این اثر آن را کاری مهندسی شده دانست که از درام خیلی خوب در خدمت فضای مستند استفاده می کند. امجدیان گفت: «نقطه قوت اصلی این کار شکل روایت این کار است که زمینه ای دراماتیک دارد؛ شکلی که بسیاری می گویند نباید در مستند به کار بسته شود اما به هر حال استفاده درست از آن می تواند مخاطب را هم به سمت سینمای مستند بکشاند.»
امجدیان در ادامه بیان داشت: «شکل دراماتیک کار از همان جمله ابتدایی نریشن آغاز می شود و بعد با تمرکز بر زندگی سه شخصیت اصلی است که بار داستانی پررنگتر می شود. سوژه جذاب فیلم که به اندازه کافی تعلیق برانگیز است و البته توانایی بالای کارگردان در امتداد درست سوژه و صرف زمانی طولانی برای انجام فیلمبرداری باعث خلق مستندی ماندگار شده است.»
به من گفتند به جای سوژه ای با این درجه از حساسیت سیاسی درباره ابنیه هند فیلم بساز
در ادامه این نشست محسن برمهانی کارگردان مستند با بیان اینکه نام مستند در ابتدا «سگها در بهشت» بود و بعد «کشمیر» شد و در نهایت «به پشت تابلو نگاه کن» تغییر نام داد، بیان داشت: «تولید فیلم به اواسط سال ۸۸ بازمی گردد که من در شبکه پرس.تی.وی مشغول به کار بودم و بواسطه ارتباط با خبرنگاران حوزه بین الملل خیلی خوب اوضاع و احوال منطقه را رصد می کردم. در همین رصدها بود که یکی از خبرنگاران از موضوعی عجیب که غیبت مردان متاهل در کشمیر است خبر داد و وقتی از او پرسیدم چرا در دنیا کسی به آن نمی پردازد گفت اغلب شبکه های تلویزیونی و رادیویی علاقه چندانی به پوشش اخبار این منطقه ندارند. این شد که خودم تصمیم گرفتم مستندی براساس آن بسازم اما مشکل اصلی ام نداشتن بودجه بود.»
برمهانی در ادامه با شرح چگونگی تخصیص بودجه به کار با گلایه از تلویزیون ادامه داد: «قبل از هر کار به سراغ شبکه اول سیما رفتم و از آنها درخواست کمک کردم اما دوستان گفتند باید قبل از هر کاری به سراغ هماهنگی با مشاوران سیاسی شبکه بروند. این هماهنگی زمان زیادی گرفت و کار در نهایت به جایی رسید که مسئولان شبکه یک به من گفتند به جای سوژه ای با این درجه از حساسیت سیاسی درباره ابنیه هند فیلم بساز(!) آن هم در شرایطی که در همان برهه زمانی مقام معظم رهبری درباره کم کاری رسانه ها در ماجرای کشمیر تذکرات فراوانی داده بود.»
به غیر از جشنواره مقاومت هیچ کدام از جشنواره های وطنی فیلم را نپذیرفتند
برمهانی در ادامه صحبت های خود افزود: «وقتی تلویزیون برای همکاری رغبت نشان دهد با ۴ میلیون تومانی که از طرف یکی از دوستان رسید کار را با سفری به کشمیر شروع کردم. با خود فکر می کردم در همین یک سفر کار را جمع می کنم اما حساسیتهای بالای کار در این منطقه باعث شد به بودجه ای بیشتر نیاز داشته باشم، به همین دلیل سراغ مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی رفتم.»
برمهانی با بیان اینکه حمایت شفیع آقامحمدیان مدیر سابق مرکز گسترش و قبول تهیه کنندگی کار باعث شد روند تولید ادامه یابد اظهار داشت: «خوشبختانه مساعدت مرکز باعث شد کار امتداد یافته و سه سال هم تولید آن به طول انجامد اما جالب اینجا بود که به غیر از جشنواره مقاومت هیچ کدام از جشنواره های وطنی از جمله فجر و سینماحقیقت فیلم را نپذیرفتند.»
این کارگردان با اشاره به تغییرات مدیریتی صورت گرفته در این جشنواره ها به عنوان عاملی مبنی بر رد این فیلم ادامه داد: «جشنواره الجزیره فیلم را پذیرفت و به عنوان اولین محصول بخش بین الملل خود قرار داد اما جشنواره سینماحقیقت فیلم ما را راه نداد.»
امجدیان در ادامه صحبت های برمهانی با انتقاد از چنین رویه ای در جشنواره های وطنی گفت: «اینکه فیلمی را به جشنواره سینماحقیقت راه نمی دهند فقط به دلیل اینکه در دوره مدیریت قبلی تولید شده یا فیلمی به همین دلیل به جشنواره فجر راه نمی یابد کاملا در تناقض است با شعارهای مصلحت اندیشانه ای که مدیران سینمایی می دهند.»
سعی کردم تا می توانم از بچه مسلمانهای توانمند استفاده کنم
برمهانی با برشمردن ویژگیهای اثرش گفت: «در هر اثر تصویری مهمترین عامل کشاندن مخاطبان به دنبال کردن اثر است و اینجا هم سعی کردم قصه طوری روایت شود که مخاطب آن را دنبال کند. در عین حال نزدیک شدن به شخصیتها و نوع نگاه آنها دیگر پارامتر جذب مخاطب بود که سعی بر رعایت آن داشتم. همه تلاشم این بود که مخاطب را فارغ از طیف سنی اش به موضوع فیلم جلب کنم و امیدوارم این اتفاق افتاده باشد.»
در ادامه این نشست شفیع آقامحمدیان مدیر سابق مرکز گسترش که ساعاتی قبل از آغاز سینماروایت، در دادگاهی علیه یکی از رسانه ها به عنوان شاکی حاضر شده بود و البته پیروز این دادگاه بود بیان داشت: «تجربیاتی که در صداسیما داشتم و البته سابقه ام در سینمای داستانی نشان می داد که یکی از اصلی ترین ضعفهای سینمای مستند خط داستانی است و دقیقا برای همین بود که سعی کردم مستندسازان را به سمت مستندهای نمایشی ببرم.»
وی در ادامه افزود: «کاری که محسن برمهانی ساخته هم دقیقا از کارهایی بود که در گونه مستند داستانی جای می گرفت و البته که مفهومش در خدمت مفاهیم ارزشی انقلاب بود.»
آقامحمدیان با بیان اینکه حالش خوب است که چنین آثاری در زمان او تولید شده افزود: «در زمان مدیریتم در مرکز سعی کردم تا می توانم از بچه مسلمانهای توانمند استفاده کنم و شرایط رشدشان را فراهم آورم. برای همین بود که تا توانستم جلوی تسری نگاه نمادگرایانه در سینمای مستند را گرفتم و مستندسازان را به سمت داستانگویی بردم.»
می خواستیم همه چیز مستندوار و بی اغراق پیش برود
در پایان این نشست برمهانی در پاسخ به سوال یکی از مخاطبان پیرامون اینکه آیا با فیلمنامه کامل مستندش را ساخته بی پرده پوشی گفت: «برای شروع کار ۸۰ صفحه فیلمنامه داشتم تا ارتباط میان کاراکترها را بدانم با این حال بخشهای اصلی فیلم مستند هستند و البته بخش فینال کار نیز کاملا مستند است.»
وی گفت: «تدوین و صداگذاری و بعد نریشن گذاری کار واقعا دشوار بود بخصوص در نریشن که می خواستیم همه چیز مستندوار و بی اغراق پیش برود.»
وی بیان داشت: «به خاطر دارم ثریا قاسمی نریشن گوی این کار به خاطر محتوای دردناک فیلم مدام میان صداگذاری گریه می کرد. اینها باعث می شد صداگذاری قطع شود و مجددا صداگذاری انجام شود چون می خواستیم کار بدون اغراق ضبط شود.»
برمهانی در پایان نشست با بیان اینکه مسیر مستندسازی را ادامه خواهد داد بیان کرد: «تحصیلاتم سینما است و به واسطه سالها کسب تجربه در امور رسانه ای بین الملل تصمیم دارم ساخت مستندهای بین المللی را ادامه دهم بخصوص که کمبود این نوع مستند به شدت حس می شود.»
ارسال نظر