سینماپرس - عباس کریمی‌عباسی/ سینمای ایران مشکلات زیادی دارد که از ابتدای ورود سینما به کشور وجود داشته، تا لحظه نگارش این مطلب ادامه دارد و اگر به همین روال پیش رود نه تنها حل نخواهد شد که وضعیت را بدتر خواهد کرد.

بخشی از این مشکلات به تولید باز می گردد و برخی به توزیع و اکران و بعضی هم به هر دو ارتباط پیدا می کند مثل کیفیت فیلمنامه که هم در تولید مد نظر است و هم در اکران اثرات آن مشهود می شود چرا که اگر فاقد جذابیت و مهارتهای لازم باشد نه فیلم خوبی از آن در می آید نه توانایی جذب مخاطب را خواهد داشت.

کفه اول ترازو

تولید مشکلات زیادی دارد که ذکر آنها هم از حوصله خارج است و تکراری هم این که بارها مطرح شده و راهکاری برای آن اندیشیده نشده است. دلیل اصلی آن هم به خود سینمایی ها باز می گردد و نقش دولت در این میان خیلی پر رنگ نیست چرا که برخی ارتباطات ناسالم و باندبازی و موارد نظیر این چرخه را فاسد کرده و فقط افرادی که داخل دسته های مشخصی قرار دارند تعیین کننده حضور فلان بازیگر در فلان فیلم یا تهیه فلان فیلم از بهمان فیلمنامه هستند.

در این بخش دولت نه تنها سد راه نیست که با دادن وام های دولتی که برخی از آنها حتی به صورت بلاعوض در می آیند کمک زیادی برای تهیه کنندگان است بماند که این وام ها گاه از کل بودجه فیلم هم بیشترنذ و برخی تهیه کنندگان هنوز فیلم اکران نشده اندوخته قابل توجهی به جیب زده اند.

می ماند بحث ممیزی و صدور پروانه ساخت که آن هم گاه ناعادلانه است و متاسفانه گاهی به دلیل سلایق اعضای شورای پروانه ساخت ایرادات بنی اسراییلی بر برخی فیلم ها وارد می شود که البته به دلیل نبود قوانین شفاف در این زمینه است و این مشکل در زمینه کتاب نیز وجود دارد و البته شدت آن چند برابر است.

البته این موارد ارتباطی به جشنواره ها و به ویژه فیلم فجر پیدا نمی کنند تا زمانی که به کفه دوم ترازو یعنی اکران می رسند.

فیلم فجر؛ بهانه‌ای برای رفع مشکلات

جشنواره فیلم فجر می تواند بهانه ای برای رفع مشکلات - لااقل اکران- باشد. سال گذشته تمام سالن های نمایش دهنده فیلم های جشنواره به سیستم دیجیتال مجهز شدند و تهیه کنندگان مجبور شدند فیلم های خود را به صورت دیجیتالی ارائه کنند تا بتوانند در جشنواره پخش شوند. متاسفانه به دلایل مختلف پس از جشنواره سیستم ها جمع آوری شدند و همه چیز به صورت اول درآمد.

دلایل مختلفی بر این رویداد ذکر شد که برخی تقصیرها از ناحیه سینماداران است و بخشی از مشکلات نیز به سازمان سینمایی نسبت داده شد اما مشکل اصلی نه دیده و نه درباره آن حرفی زده شد و آن این است که کل توجه مسئولان و سینماگران به مشکلات اصلی سینما به ده روز فیلم فجر خلاصه می شود در حالی که سینمای ایران 355 روز دیگر هم فعالیت دارد و باید با همین مشکلات دست و پنجه نرم کند.

اگر مسئولان و اهالی سینما دست به دست هم دهند و فیلم فجر امسال را مبدایی برای آغاز رفع مشکلات موجود و همدلی بیشتر بگذارند، مخاطب نیز با سینما آشتی خواهد کرد و بسیاری از مشکلات کنونی از بین خواهد رفت چرا که فروش فیلم است که ادامه چرخه تولید را تضمین می کند.