صالحی‌امیری با اتخاذ این مواضع در روز حساسی چون انتخابات ریاست جمهوری به عنوان یکی از اعضای کابینه نه‌تنها اخلاق انتخاباتی را خدشه‌دار می‌کند، بلکه یک تخلف واضح و بی‌سابقه انتخاباتی را نیز رقم می‌زند. 

   

فیلمی که از وزیر ارشاد منتشر شده، به خوبی نگاه ابزاری به هنرمندان را نشان می‌دهد؛ نگاهی که حتماً توهین به هنرمندان تلقی می‌شود. سخنان وزیر در واقع رونمایی از این موضوع است که دولت مستقر هنرمند را مزدور خود تصور می‌کند. البته از دولت امنیتی‌ها بیش از این هم انتظاری نمی‌رود. اینکه وزیر دولت اینقدر نمی‌فهمد که نباید در مقابل شعبه رأی‌گیری و در روز انتخابات جناحی صحبت کند، موضوع غم‌انگیزی است. ادبیات وزیر ارشاد هم در نوع خود جالب است. اگر کسی فقط صدای او را بشنود گویی که نوجوانی خام در قطب‌بندی فضای انتخاباتی جوگیر شده و بدون ذره‌ای فکر کردن هرچه دلش می‌خواهد بر زبان می‌آورد. اینکه وضعیت فرهنگ کشور این می‌شود بدون دلیل نیست. بماند که اساساً اظهارنظر انتخاباتی از سوی وزیر در صف رأی‌گیری تخلف انتخاباتی محسوب می‌شود. اینجاست که باید گفت ادب مرد به ز دولت اوست. 

  

وزیر ارشاد که بسیار دوست دارد به عنوان یک چهره‌ علمی شناخته شود و چندین کتاب در حوزه‌ جامعه‌شناسی فرهنگی نوشته، اینگونه عنان از کف می‌دهد و با اتخاذ ادبیاتی غیرفرهنگی رقیب انتخاباتی و حامیانش را مورد تهمت قرار می‌دهد: «مردم امروز بین دو گفتمان جزمیت و خشونت و توهین از یک‌سو و گفتمان آزادی و عقلانیت و کرامت انسانی یکی را انتخاب می‌کنند.» این چه جور عقلانیتی است که مقام بلندپایه دولت بخشی از جامعه را با هر میزان رأی، به‌طور علنی و به صراحت، طرفداران خشونت، توهین، افراط و جزمیت می‌نامد؟ این قطب‌بندی میان ملت آن هم از زبان وزیری که علی‌القاعده باید به تقویت فرهنگ ملی اقدام کند، چگونه قابل توجیه است؟

  

آیا اینچنین برچسب‌زنی به بخش قابل توجهی از جامعه در شأن وزیر فرهنگ است؟ بی‌تردید چنین دسته‌بندی جاهلانه‌ای را فقط از سوی افراطی‌ها می‌شود سراغ گرفت. این دوگانه‌سازی‌های تنفرآمیز که برای یک مشت رأی دامن زده می‌شود، جز ویرانگری انسجام اجتماعی و همبستگی ملی چه ثمری می‌تواند داشته باشد؟ آقایان عقل‌کل چرا متوجه این مسئله بدیهی نیستند؟  این را احتمالاً خیلی از آدم‌های معمولی هم می‌دانند که در روز انتخابات و در مقابل شعبه رأی‌گیری تبلیغات از سوی هر شخصی ممنوع است، اما عجیب است که این موضوع ساده را وزیر دولت یازدهم نمی‌داند. سخن گفتن جناحی و حزبی از سوی وزیر دولت مستقر حتماً تخلف انتخاباتی محسوب می‌شود. چرا صالحی‌امیری متوجه زمان و مکانی که در آن قرار دارد، نیست؟ چرا عصبانیت خود را نمی‌تواند پنهان کند. اگر به قول خودش اختیار هنرمندان زیادی را در دست دارد، پس چرا تا این حد به خاطر دیدار رقیب انتخاباتی با یک خواننده عصبانی است؟ 

   

آیا مسئولیت وزیر در روز حساسی چون انتخابات ریاست جمهوری دامن زدن به دوقطبی و شکاف کاذب میان ملت است؟ آیا صالحی‌امیری انتخابات را با صحنه جنگ اشتباه گرفته است؟ وزیر فرهنگ در حالی نیمی از ملت را به خشونت‌طلبی و جزم‌اندیشی متهم می‌کند که از لحن و کلام او خشونت فوران می‌کند. همین خشونت کلامی است که تبدیل به خشونت‌های دیگر می‌شود. اسم این عقلانیت است؟ آرام کردن فضای انتخاباتی با اختیار واژه‌هایی که رویکرد ملی دارد، عاقلانه است یا توهین به نیمی از ملت ایران در موسمی حساس چون انتخابات؟

 اساساً این گزاره را هر آدم مسئولی می‌داند که انتخابات باید صحنه‌ای ملی قلمداد شود. این را مردم عادی هم می‌دانند، ولی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی هنوز نمی‌داند. صالحی‌امیری در بخشی از سخنان خود جمله عجیب دیگری هم بر زبان می‌آورد: «من می‌خواستم امروز بروم در جنوب شهر رأی بدهم، اما به خودم گفتم بگذار با مردم صادق باشم و آمدم در جماران رأی بدهم.» رأی دادن در جنوب شهر البته برای برادر رئیس‌جمهور تجربه جالبی دربر نداشت و احتمالاً وزیر ارشاد در این‌باره هوشمندی بیشتری از حسین فریدون به خرج داده و قید حضور در میان مردم جنوب شهر را زده است. صالحی‌امیری بی‌تردید در جنوب شهر به جای اتخاذ مواضع تفرقه‌افکنانه باید به اعتراضات و گلایه‌های مردم این مناطق از دولت یازدهم پاسخ می‌گفت.

* جوان