شخصیت‌های این فیلم همه حیوانات جنگل، صحرا و در کل طبیعت وحش هستند که به  بازگویی خطرات پیش روی محیط زیست پرداخته اند، خطراتی که در سال های اخیر به طور جدی محیط زیست حیوانات و طبیعت را تهدید کرده است.

داستان از جایی آغاز می شود که حیوانات ساکن بیشه زاری در کنار رودخانه ای در آفریقا، متوجه کم آبی منطقه می شوند. رفته رفته معضل کم آبی به مهمترین موضوع حیوانات تبدیل می شود. در بین حیوانات یک موش صحرایی که بسیار سرخوش و سربه هوا است از طرف خانواده اش سرزنش می شود تا راهی برای پیدا کردن آب بیابد.

شیر که سلطان جنگل است، دست روی دست گذاشته و تنها با نگاه به ابرهای در آسمان امید به باریدن باران دارد. اما موش صحرایی سرانجام تصمیم می گیرد تا برای پیدا کردن آب کاری انجام دهد. از سویی دیگر در قطب شمال در پی گرم شدن زمین یخ های قطبی آب می شوند و در همین موقعیت عده ای سرمایه گذار برای احداث مرکز تفریحی توریستی در منطقه قطب شمال دست به تخریب محیط زیست حیواناتی از قبیل خرس قطبی و دیگر حیوانات منطقه می زنند. خرس قطبی که خانه و محل زندگیش را در حال از بین رفتن می بیند برای نجات خود به آب می زند و در انتظار می ماند تا موج دریا او را به نقطه ای برساند.

دو لاکپشت کهنسال و یک خروس و چند حیوان دیگر نیز از شخصیت های این فیلم پر کاراکتر هستند که هر کدام به نوعی به همین چالش گرفتار می شود و در نقطه ای تمام این شخصیت ها با یکدیگر روبرو می شوند، جایی که همان سرمایه گذاران اقدام به تأسیس یک سد بزرگ بر روی رودخانه کرده اند. حیوانات که ریشه بی آبی منطقه بیشه زار را یافته اند تلاش می کنند تا با گردهم آوردن همه حیوانات جنگل کاری بکنند.

از هر دری سخنی!

شاید انیمیشن« پیمان حیوانات» از تکنیک خوبی در متحرک سازی و فضاسازی برخوردار باشد اما بی شک چیزی که مشکل اساسی این انیمیشن در عدم ارتباط برقرار کردن آن با مخاطب است فیلمنامه سست و بی بنیه آن است.

فیلمنامه این انیمیشن هم دچار همان ایراد مرسوم فیلمهای سفارشی است و سرشار است از شعار زدگی و عدم خط  داستانی منسجم و همچنین نبود حس همذت پنداری با شخصیت های داستان. فیلمنامه که با تم محیط زیست و اهمیت آن آغاز می شود در گسترش تم به شدت دچار ضعف است و با پرداختن به موضوع های پراکنده حول محور محیط زیست نتوانسته در ابتدای داستان سنگ بنای داستانی قوی ای را ایجاد کند و به همین خاطر لحظه به لحظه به مستندی در ارتباط با حیات وحش و محیط زیست نزدیک تر می شود.

موضوع هایی مانند آتش سوزی در طبیعت، به خاطر عدم رعایت رفتار درست انسان ها، آلاینده های نفتی و وارد شدن آن به آب های آزاد، مهاجرت پرندگان و حیوانات به خاطر آلودگی هوا و محیط زیست، و پر رنگ تر از دیگر موضوعات بی آبی و خشک شدن رودخانه ها موضوعاتی است که ببا پراکندگی بی ارتباطشان در سطح فیلمنامه، فیلمنامه را به حدی شلوغ و آشفته ساخته است که ببیننده نمی تواند داستان و شخصیت اصلی را از میان این تعدد لوکیشن و شخصیت ها تشخیص دهد.

همچنین نبود نیاز دراماتیک در بین بسیاری از شخصیت های سرگردان فیلم، آن ها را در داستان به مهره هایی بی فایده و ناکارآمد تبدیل کرده است که نه تنها در انیمیشن صحنه های کمتری را اشغال کرده اند بلکه بیشتر زمان فیلم را به خود اختصاص داده اند و با شوخی های بی مزه خود حوصله تماشاگر را سر می برند.

شخصیت هایی نظیر خروس فرمانده که مشخص نیست از کجا و چطور به داستان ورود می کند و رهبری گروه را بر عهده می گیرد، کایوت که زبان ندارد و تنها با سرو صدا و نعره هایش با دیگر اعضای گروه ارتباط برقرار می کند و همچنین کانگورو عاشق پپسی و خرس قطبی همه از مواردی هستند که بدون هیچ دلیل داستانی و نمایشی در سرتاسر صحنه های فیلم حضور دارند و مدام داستان را به بی راهه می کشند. اگرچه فیلمساز در سکانس های آخر با روایت هایی ناقص و خسته کننده از هرکدام از شخصیت ها در قالب فلاش بک خواسته تا ارتباطی بین آن ها و داستان اصلی ایجاد کند اما این ترفند هم به دلیل وجودش در پرده سوم فیلمنامه ناکارآمد است و دردی را از دردهای بی شمار فیلمنامه دوا نمی کند.

مشخص است که کمپانی اروپایی تولید کننده فیلم باید گام های زیادی را طی کند تا به استانداردی در روایت داستان و فیلمنامه برسد که سال ها است دردست صاحبان سینمای انیمیشن یعنی دیزنی و پیکسار است. مناظر فوق العاده، انیمیت روان و فضاسازی و تکسچر انیمیشن هیچ کدام از عناصر نجات دهنده فیلم محسوب نمی شوند و می توان به جرعت گفت که همچنان پس از نزدیک به صد سال از حیات انیمیشن حرفه ای در دنیای سینما، داستان و فیلمنامه مهمترین عنصر نجات بخش یک فیلم و انیمیشن است.

«پیمان حیوانات» نیز شاید اگر نیمی از تلاش خود را که در تولید صرف به وجود آوردن مناظر و فضاهای خوب فیلم کرده است، در زمان پیش تولید بر روی انسجام و یکپارچگی فیلمنامه و شخصیت داستانیش می کرد، ما اکنون شاهد انیمیشنی بسیار موفق در سطح جهانی بودیم که دغدغه ای مهم را در ارتباط با محیط زیست و حیات وحش به گوش جهانیان می رساند، اما بدون داستان مهمترین حرف ها و مسائل دنیا نیز خسته کننده و ملال آور خواهد بود.