چند سالی است که دی­ ماه رنگ و بویی دیگر یافته و یادبودی ویژه برای ایامی سرنوشت­ ساز گردیده است؛ ایامی سرنوشت ­ساز برای جامعه­ ی اسلامی ایران که پس از گذشت بیش از ۲۰ سال، درگیرودار جنگی دیگر شده بود؛ جنگی ویژه و البته غیر سخت که نه تنها تجربه­ ی مشابه آن را در هشت سال دفاع مقدس و با دشمنان بیرونی داشت، بلکه جنگی با ماهیتی کاملا نرم که در ابعاد رسانه­ای ظهور و بروز ابتدایی یافته و تصرف قلوب و اذهان درون جامعه را مقصود خود قرار داده بود؛ جنگی ویژه که تلفات و خساراتی قابل توجه را طی هشت ماه بر جامعه تحمیل نمود و به گونه ­ای اساس کیان نظام را زیر سؤال برد؛ جنگی ویژه که در نهایت در دفاعی همه جانبه با پیروزی قاطع مردم مسلمان این مرز و بوم و حماسه آفرینی ایشان در ۹ دی ۱۳۸۸ به پایان رسید؛ حماسه ­ای که با بصیرت ملت در تبعیت از امام خود به وجود آمد و سرافرازی ایران اسلامی را در انظار جهانی در پی داشت.

در این میان توقع عمومی از هنر و هنرمند آن بوده و است که مبتنی بر نگاه زیباشناختی در زمینه هنر با همه وجود به میدان آمده و از فداکاری در راه ارزش­های ملی و اسلامی مضایقه ننماید؛ ارزش­ هایی که برای مردمان ایران اسلامی مقدس  است؛  ارزش­ هایی که تبیین دقیق آن بصیرت­­ زا بوده و عامل رشد و بالندی جامعه می­ گردد؛ ارزش­هایی که هنر متعهد و سینمای واقعی خود را موظف به تعمیم، تعمیق و صلابت سازی آن در جامعه می ­نماید تا به این وسیله مردم را رشد داده، ارشاد نموده و زمینه­ ی رشید شدنشان را فراهم نماید.

شاید بتوان از دریچه ­ای، ذات هنر را خوانش دغدغه ­های جامعه­ ای دانست که هنرمند در آن تنفس نموده و زندگی می­ کند و هنرمند را فردی معرفی کرد که دغدغه­ های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و امنیتی و اجتماعی جامعه­ ی خود را به نحو مطلوبی درک و برای تعالی و رُشد آن در جهت حرکت از وضع موجود به وضعیت مطلوب تلاش می­ نماید؛ از این جهت، همراهی هنر اصیل با خواست و اراده­ ی واقعی و غیر کاذب جوامع را می ­توان ضرورتی واضح دانست که در ابعاد مختلف خود منتج به ایجاد نیاز و تقاضای عمومی خواهد شد؛ نیاز و تقاضایی حقیقی و مشروع که اگر پاسخ روشن و در دسترسی به آن داده نشود، شأن هنر و هنرمند را فروکاست داده و وضعیت فرهنگی جامعه را در منظر ناظران، ناکوک معرفی می­ نماید.

پس باید دانست که در زندگیِ پیچیده‌ی اجتماعیِ امروز، بدون بصیرت نمی­ شود حرکت کرد؛ همان طور که حرکت در سیاهی شب بدون چراغی که هادی راه باشد سرگردانی و مخاطرات فراوانی خواهد داشت. بصیرت همان چراغ راه حرکت جوامع در مسیر رشد خود است. جوان­ ها باید فکر کنند، بیاندیشند، بصیرت خودشان را افزایش بدهند؛ متعهدان موجود در جامعه‌ی ما از اهل سواد و فرهنگ، از دانشگاهی و حوزوی، باید به مسئله‌ی بصیرت اهمیت بدهند؛ بصیرت در هدف، بصیرت در وسیله، بصیرت در شناخت دشمن، بصیرت در شناخت موانع راه، بصیرت در شناخت راه‌های جلوگیری از این موانع و برداشتن این موانع؛ این بصیرت­ ها لازم است. وقتی بصیرت بود، آن وقت شما می ­دانید با چه کسی طرفید؛ بصیرت یعنی اینکه بدانید چه می­ خواهید، تا بدانید چه باید با خودتان داشته باشید.

امروز سالگرد ۹ دی است، روزی که ملت ایران با بصیرت تنش­ های مخملین جامعه­ ی خویش را دفع نمودند؛ روزی که بزرگداشت آن به تمامی ایرانیان ضرورت حفظ بصیرت را تذکر می­دهد و در این میان سوال اساسی آن است که چرا برخی سینماگران ما همچنان از طرح دغدغه­ های واقعی مردم مسلمان این سرزمین غفلت نموده و از شان بصیرت زایی خود غفلت می ­ورزند و همچنان به واگویی برخی واقعیت­های زرد و زودگذر پیرامونی خویش بسنده نموده و تنها انعکاس برخی آسیب ها و مشکلات اجتماعی تکراری را آخر مقصود و وظیفه ­ی هنرمندانه­ ی خود در مقطع زمانی کنونی می ­دانند که شاید در جامعه اسلامی نه جامعیت چندانی دارند و نه از تأثیر مطلوبی بر مخاطب فهیم ایرانی برخوردارند؛ با تأکید بر ورود سینما به همه موضوعات مبتلابه کشور، اما آنچه که کاملأ آشکار است در این مقطع حساس،  اگر این غفلت خواسته یا ناخواسته در جامعه­ ی هنری ادامه پیدا کند،  یا فرهنگ عمومی جامعه را به قهقرا و سرگردانی خواهد کشاند و یا سینماگران را از بدنه­ ی جامعه و از میان مردم جدا ساخته و همچون برخی تجارب دهه های گذشته در کنج محافل منورالفکرانه منزوی می­ گرداند.