سی و سومین جشنواره فیلم فجر در حالی حدود ۴۰ روز دیگر آغاز به کار می کند که از جهت حضور فیلمسازان پیشکسوت و نامداری که طی سال های اخیر به رغم ضعیف یا قوی بودن آثارشان در جشنواره حضور داشته و تنور این بزرگترین و مهم ترین رویداد سینمایی کشور را گرم نگاه می داشتند، خالی است. جشنواره ای که به رغم وعده های فراوان مدیران سینمایی دولت تدبیر و امید مبنی بر برقراری آرامش و به تبع آن تعامل با تمامی سینماگران و دعوت از بزرگان این حوزه برای آغاز تولیدات خویش، کمتر فیلمساز شاخصی غیر از چند مورد انگشت شمار در آن حضور دارد.

این در حالی است که رئیس سازمان سینمایی همزمان با روی کار آمدن خود و همکارانش از سوی وزیر دولت اعتدال و بازگشایی خانه سینما و استقرار فضای دوستی، بارها بر این نکته تاکید کرده بود که از بزرگان سینما برای بازگشت به فضای هنری کشور دعوت کرده است؛ دعوتی که بی تردید انتظار می رفت با استقبال چشمگیر اهالی مطرح و شناخته شده سینما روبرو گردد.

این مدیر سینمایی در ۱۱ مرداد ماه سال جاری با حضور در ساختمان مرکزی سازمان انتقال خون به منظور اهداء خون به مردم غزه در خصوص بازگشت یکی از فیلمسازانی که در حال حاضر برای تدریس در کشور آمریکا اقامت دارد گفت: موافقت اصولی با فیلم‌نامه وی انجام شده است و منتظر بازگشت او به ایران هستیم تا این پروژه به جریان بیافتد( که هنوز خبر جدیدی از تصمیم آن فیلمساز محترم منتشر نشده است)؛ همچنین با ناصر تقوایی نیز در مورد ساخت فیلم صحبت کرده‌ایم اما هنوز ایشان طرحی را به سازمان سینمایی ارائه ندادند و به بحث ارائه طرح آن را بررسی خواهیم کرد.

حجت الله ایوبی سخنان خود را در حالی مطرح می کرد که ناصر تقوایی چندین بار به صراحت اعلام کرده بود که طی سال هایی که دست به تولید فیلم نزدم هیچ شخص و یا نهادی جلوی مرا نگرفته بود. به عنوان مثال این کارگردان سینما ۲۹ خرداد ماه سال جاری در مراسم تجلیل‌ اش با اشاره به اینکه می‌ گویند کم کار است و کار نمی‌کند،‌ گفت: این سخنان خیلی به واقعیت نزدیک نیست. هیچ کس در این مملکت مرا ممنوع الکار نکرده است. تقوایی در ادامه سخنانش با اشاره به تدریس فیلمنامه‌نویسی به جوانان در سال‌های گذشته گفت: من مطلقاً آدم کم کاری نیستم هفته‌ای سه، چهار روز تدریس سینما به جوانان را دارم که امیدوارم همه‌ شان به نوعی در سینما جا باز کنند. تدریس کار سهل و ساده‌ای نیست.

در ادامه یکی دیگر از کارگردانان زن سینمای ایران که تبدیل نسخه ویدئویی فیلمش به سینمایی و اجازه اکران عمومی آن توسط سازمان سینمایی دولت یازدهم با واکنش ها و اعتراضات متعددی رورو گردید نیز بی توجه به دعوت  ایوبی، سال گذشته و در جریان نشست مطبوعاتی فیلمش که در سالن همایش های برج میلاد برگزار شد با ادبیاتی قلدرمآبانه و متفاوت اظهار داشت: از مادر زاییده نشده کسی که بخواهد جلوی فیلم ساختن مرا بگیرد!؟

با ذکر این نمونه ها پر واضح است که با وجود برخی فضاسازی های یک جانبه و شاید هم کاذب در خصوص فشار بر اهالی هنر و سینما در دوران ریاست قبلی سازمان سینمایی، بر اساس سیاست جذب حداکثری مورد تأکید مقام معظم رهبری، جلوی هیچ یک از فیلمسازان بزرگ گرفته نشده بود و هر فیلمسازی بدون دغدغه و در چارچوب مقررات نظام جمهوری اسلامی به راحتی می توانست در سینمای ایران حضور داشته باشد. به نحوی که سی و دومین جشنواره فیلم فجر که در دوران زمامداری ایوبی برگزار شد و فی الواقع عملکرد نهایی شمقدری را نشان می داد، بسیاری از بزرگان سینمای ایران حاضر بودند؛ در حالیکه بر اساس اخبار منتشره، در جشنواره سی و سوم که رسماً عملکرد مدیران سینمایی دولت یازدهم را نشان خواهد داد کمتر فیلمساز شاخصی مایل به فعالیت در سینما بوده است.

به نظر میرسد جشنواره سی و سوم فیلم فجر، بر خلاف دوره های پیشین جشنواره بی رمقی است که در آن جای بسیاری از فیلمسازان سرشناس و مطرح سینمای ایران از جمله: مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، ابراهیم حاتمی کیا، جمال شورجه، رخشان بنی اعتماد، بهرام بیضایی، ناصر تقوایی، پوران درخشنده، احمدرضا درویش، کیومرث پوراحمد، عباس کیارستمی، تهمینه میلانی، منیژه حکمت، کیانوش عیاری، پرویز شیخ طادی، رسول صدرعاملی، مرضیه برومند، فریدون جیرانی، مسعود ده نمکی، محمدمهدی عسگرپور، مازیار میری، انسیه شاه حسینی، داریوش فرهنگ، همایون اسعدیان، رضا میرکریمی، سعید سهیلی، محمدعلی باشه آهنگر، محمد بزرگ نیا، حسن فتحی، حمید نعمت الله، علیرضا داود نژاد، مهدی فخیم زاده، ابوالقاسم طالبی، اصغر فرهادی، محمدرضا هنرمند، مانی حقیقی، ابوالفضل جلیلی، حسن هدایت و... خالی است!

از سوی دیگر بسیاری از فیلمسازانی که طی دوره های گذشته در بخش «نگاه نو» حضور داشته و با فیلم های درخشان شان توانسته بودند توجه بخش کثیری از منتقدان و دست اندرکاران سینما را به خود جلب نمایند در این دوره از جشنواره فیلمی ندارند. فیلمسازانی از جمله: جمشید محمودی، نرگس آبیار، محمدهادی نائیجی، نیما جاویدی، پوریا آذربایجانی، ماشالله شاهمرادی، محسن قرایی، نگار آذربایجانی، بهروز شعیبی، هادی مقدم دوست، مانلی شجاعی فرد، علی مصفا، شالیزه عارف پور، مونا زندی حقیقی، پیمان معادی، رضا عطاران، فردین صاحب الزمانی و... که توانسته بودند با فیلم های خود طی سال های گذشته نظرات مثبت بخش اعظمی از مخاطبان و اهالی سینمای ایران را با خود همراه سازند به دلیل  شرایط بسیار سخت تولید که برای فیلمسازان جوان وجود دارد نتوانسته اند دست به تولیدات جدیدی بزنند.

حجت الله ایوبی باید آگاه باشد که ایران در منطقه خاورمیانه یکی از پیشروترین کشورها در صنعت سینما است و طی سال های اخیر نشان داده که در قاره آسیا هم حداقل جزو ۳ کشور برتر در زمینه تولیدات آثار سینمایی است و به پشتوانه هویت انقلابی و ارزشی خود توانسته در جشنواره های معتبر جهانی درخششی چشمگیر و خیره کننده داشته باشد؛ اما متاسفانه بر خلاف آن چیزی که مدام با ادبیاتی فاخر پیرامون بازگشت آرامش و رغبت سینماگران برای فعالیت مجدد و و به عبارتی  عبور از دوره تلخ و سیاه!! چهار سال گذشته بیان می‌شود، این روزها با گذشت حدود ۱۵ ماه از آغاز بکار مدیران جدید شاهدیم که نه چندان فیلم فاخر و ارزشمندی در سینمای ایران به تولید رسیده و نه اینکه فیلمسازان بزرگ از خود رغبتی برای حضور در سینمای ایران نشان داده اند!

جشنواره سی و سوم در صورت اعلام نتیجه نهایی هیأت انتخاب تنها شاهد حضور چند فیلمساز شاخص مانند: مجید مجیدی، خسرو سینایی، بهمن فرمان آرا، کمال تبریزی، ابوالحسن داوودی، مسعود جعفری جوزانی، یدالله صمدی، خسرو معصومی و... است که از قضای روزگار بسیاری از آنان مانند مجیدی ساخت فیلم های خود را در دولت دهم آغاز کرده اند.

رئیس سازمان سینمایی باید بداند که سینما بعد از هر سخن دلنشین ، عرصه کار و فعالیت و اجراست؛ اگر چه هنرمندان همواره در سایه آرامش و بی حاشیه، همواره به بحث و گفتگو پیرامون موضوعات مختلف و طرح ایده ها و دیدگاههای روشنگرانه خود علاقمندند و از حضور مدیرانی که با جان و دل به سخنان و نظراتشان گوش می دهند استقبال میکنند، اما آنچه که باقی می ماند تجلی همه این اظهارات در تولیدات هنری به ویژه سینمایی است که انجام آن غیر از جمایت و مشارکت مدیران امکان پذیر نیست.

جشنواره فیلم فجر امسال آیینه یکسال و اندی سخنان شیرین و امید بخش مدیرانی است که از روز نخست آمدند تا چرخ سینما را حرکتی نو ببخشند و با رفع موانع و مشکلات چشم انداز زیباتری برای اهالی سینما رقم بزنند، اما آیا با همه حرفهای دلچسب، واقعأ با غیبت دهها تن از فعالان مطرح سینما در جشنواره دوره سی و سوم، همچنان باید لبخند زد و سخنی بر زبان نیاورد تا مبادا «امید» مدیران به مدت باقی مانده حضورشان، مخدوش گردد؟