باید اجازه د اد تا درسینما نگاه های تازه جاری شود . جوانان نیزباید با سینمای تازه و فرم های جذاب وارد شوند. باید جایی برای نفس کشیدن آنها در نظر گرفت تا بتوانیم از بین آنها سینماگران خوب را رصد کنیم و به سینماگرانی برسیم که صاحب سلیقه و گرافیک خاص خودشان باشند اما همه اینها در صورتی محقق می شود که سینماگران تازه وارد هم حرف جدید باشند وبا نگاه متفاوتی اثری ارایه کنند .

فیلم «عصبانی نیستم» به کارگردانی رضا درمیشیان با عصبانیت نوشته و ساخته شده است و بیشتر به یک گزارش شبیه است تا یک فیلم. فیلمساز سعی کرده تا همه حرف و حدیث های معمولی که در سطح جامعه رایج است را در قالب شعاری بازگو کند، فیلم اساسا به لحاظ ماندگاری مشکل دارد.

«عصبانی نیستم» از "علی بی غم فیلم  فارسی تا مصدق، گاندی، دکتر شریعتی" که مشخص نیست چه ارتباطی به هم دارند را پررنگ می کند که این ها نشان دهنده عجله رضا درمیشیان در نوشتن و اجرا است. تأملی جدی روی آن نکرده است. درمیشیان قبل از اینکه به فکر سینما باشد قصد دارد با استفاده از شرایط و جو بوجود آمده فیلمش را آماده کند. ساختار اثر نشان دهنده این است درمیشیان سینماگر خوبی شده است اما در فیلم «عصبانی نیستم» خلاقیت لازم را نمی بینیم و بیشتر با فیلمسازی طرف هستیم که به دنبال عقده گشایی بوده و به همه چیز چنگ می اندازد و فحش می دهد.

«عصبانی نیستم» را نمی توان جزو فیلم های حامی فتنه قرار داد چرا که اساسا فیلم درباره فتنه نیست و درباره برهه ای از شرایط اجتماعی ما است که در آن سخنرانی رییس جمهور سابق و تحرکات آن مطرح می شود و می خواهد از این موضوعات عبور کند تا به قصه خودش برسد. قصه پر مایه ای در کار نیست، استفاده از داستانک های تکراری که از سینمای کوتاه آمده که بیشتر مباحث کلی است و ما پیش از این در فیلم های دیگر دیده بودیم. مثل دانشجوی ستاره دار فیلم خیلی تعدد موضوع و داستانک دارد به همین دلیل من فکر می کنم که درمیشیان نتوانسته این موضوعات را جمع و آنرا تبدیل به درام  کند، آن چیزی که الان دیدیم بیشتر فیلم فریاد است. درواقع یک جور می خواهد اعتراض کند و به نظرم فیلم اصلا معترضانه هم نشده است.

نبود رضا درمیشیان در فیلم آخر مهرجویی باعث شد تا «اشباح» افت کند و این نشان دهنده آن است که خلاقیت درمیشیان در فیلم های مهرجویی کارکرد داشته است اما درمیشیان با فیلم «عصبانی نیستم» از سینما فاصله گرفته و به جای اینکه به دنبال این باشد تا سینمای خودش را نشان دهد و فیلمی را به سینمای ایران ارائه دهد که ماندگار شود این اتفاق نمی افتد چون برای ماندگاری نباید شعار دهیم، سینما فی نفسه باید دارای عوامل سینمایی باشد و مخاطب خودش را به هیجان درآورد و قهرمانش کند. از درمیشیان توقع می رود که در این راستا حرکت کند اما اگر تحت تاثیر موج پیش برود نتیجه اش می شود فیلم «عصبانی نیستم» و سینماگر در عین اینکه شرایط  بر او تاثیر می گذارد باید بتواند دربرابر موج ایستادگی کند.

در دنیا سینماگرانی که فیلمهایشان ماندگار شدند، سیاست را در لایه های زیرین ترسیم کرده اند، چرا ما می گوییم فیلمفارسی بد است، چون بر مبنای اتفاقات بی ربط و بی منطق ساخته شده اما سینمایی ماندگار است که از این عوامل به دور باشد. در سینما باید با المان و نشانه به موضوعات پرداخت.

 برای مثال فیلم «راننده تاکسی» که به شدت سیاسی است اما هیچ جا صحبت سیاسی در آن نمی بینیم وقتی که راننده تاکسی طغیان می کند ما با آن همراه می شویم، رضا درمیشیان سعی کرده است که شخصیت فیلمش را تحت فشار قرار دهد اما مهم مبارزه شخصیت اصلی با مسائلی است که برایش اتفاق می افتد و این مسائل باید به شکل سینما باشد تا شعار دادن، درمیشیان «عصبانی نیستم» را آکنده از موضوعات مختلف کرده که نمی تواند در مخاطبش رسوب کند وعلی رغم همه این مسائل رضا درمیشیان مستعد سینما است و کسی است که در صورت مراقبت از خودش آینده خوبیخواهد داشت کما اینکه در همین فیلم با تکنیک خوبی رو به رو هستیم و از رنگ استفاده خوبی شده است دوربین فعال است و ... اینها امتیازاتی است که کارگردان توانسته از آنها خوب بهره ببرد اما سینما به مفهوم ماندگاری یا حداقل در حد کار قبلیش «بغض» نشده است.

درمیشیان  به روابط عاشقانه فراتر از نیاز درامش پرداخته است  چون دستش خالی بوده وقصه نداشته است، ضمن اینکه فیلم پایان ندارد با مسئله ای روبروی نمی شویم که ما را به فکر وادار کند . اختتامیه ای دم دستی دارد از درمیشیان بعید است که به این پایان بندی رسیده باشد.