سینماپرس- «شیار ۱۴۳ » فیلمی به کارگردانی نرگس آبیار است. این فیلم دومین فیلم او پس از «اشیا از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیک تر اند» است. «شيار ۱۴۳» درباره نقش مادران در هشت سال دفاع مقدس است. مريلا زارعی، مهران احمدی، گلاره عباسی، جواد عزتی، حسام بيگدلو و يدالله شادمانی در این فیلم به ایفای نقش می پردازند.

«شیار ۱۴۳ » روایت جدایی و عاشقانه مادر و فرزندی است که در سال های جنگ تحمیلی از هم جدا می شوند . روایت آبیار از این جدایی، تکان دهنده، حزن انگیز و بازگو کننده واقعیت روزهایی از زندگی مادرانی است که واقعیت این روزها را تجربه کرده اند. الفت مادر یونس، بعد از جبهه رفتن فرزندش چشم به راه اوست و بعد از اینکه در یک عملیات یونس مفقود می شود. دوربین آبیار، مادر چشم به راهی را به ما نشان می دهد که تمام لحظات زندگیش آمیخته به این جدایی حزن انگیز می شود و کارگردان ۱۵ سال بعد از مفقود شدن یونس را، تا هنگامی که باقی مانده های جسد او در شیار۱۴۳ پیدا می شود روی پرده می برد. نمایش این جدایی غم انگیز و به شدت با احساس است و مخاطب را درگیر می کند. آبیار در یک زندگی بومی – محلی داستان خانواده ای را روایت می کند که زندگی تمام خانواده تحت تاثیر این جدایی قرار می گیرد.

نرگس آبیار در دو روایت مجزا و آمیخته به هم بازگو کننده غمگینانه ترین فراق و جدایی زندگی است که در پیوندی ناگسستنی و فراموش نشدنی در کنار هم قرار می گیرند. روایتی از حال به گذشته که به بهانه دوربین یک مستندساز قرار است وارد زندگی الفت با بازی مریلا زارعی شویم و مصائب این مادر را در فراق پسر مستندوار به بینندگان عرضه می شود. هر کدام از کارکتر ها جلو دوربین مستندساز حاضر می شوند و با صحبت های هر کدام از این شخصیت ها، قسمتی از زندگی الفت را در سکانسی مجزا می بینم.

آبیار در نماهایی ابتدایی که به گدشته می پردازد از تکنیک دوربین روی دست استفاده می کند اما با پیشرفت زمان داستانی در فیلم و با کم تحرک شدن الفت دوربین هم آرام آرام ساکن می شود و کم تحرک.

این فرم هوشمندی آبیار را در کارگردانی فیلم نشان می دهد و طراحی میزانسن ها و سیر زندگی الفت با حرکت دوربین و فرم روایی فیلم کاملا منطبق می شود. بازی شگفت انگیز مریلا زارعی در نقش الفت نمایشی از هیجان ها ، غم ها و درد هایی است که الفت با آنها بزرگ می شود. در جایی از فیلم دختر الفت به دوربین مستند ساز می گوید: "این غم او را بزرگ کرده است و هر وقت در کنارش هستم احساس کوچکی می کنم" به واقع زارعی با این نمایش توانسته است همدلی مخاطب را به دست آورد و باعث می شود ۱۵ سال از زندگی مادر را در فراق پسرش در چیزی حدود دو ساعت در یک ریتم بسیار مناسب مشاهده کنیم. نماهای «شیار ۱۴۳ » جغرافیای زندگی الفت را در رنگ و نوری مناسب مطرح می کند.

داستان با آنکه در رفت و برگشت هایی پایان ناپذیری میان حال و گذشته است ولی هیچگاه احساس گسستی به تماشاگر دست نمی دهد و یک هماهنگی و همگنی میان این قسمت های مستند و سکانس های داستانی برقرار شده است. حتی در نماهای مستندی که آبیار از آرشیو استفاده کرده و خاصه تصاویری که هنگام بازگشت اسرا استفاده می شود به شدت زنده و در دل فیلم جای می گیرد.

موسیقی «شیار ۱۴۳» که با بافت بومی و جغرافیایی فیلم و همچنین بستر بومی داستان فیلم همخوانی دارد، کاملا در خدمت مضمون و دراماتیزه کردن داستان است. «شیار ۱۴۳» نرگس آبیار به واقع فیلمی است که از سینمای ایران تقدیم به مادرانی است که فرزندانشان را برای دفاع از کشور از دست داده اند و شاید سال هاست جایی فیلمی اینچنین در سینمای ایران خالی بود.

کارگردانی آبیار در دومین تجربه کارگردانی اش حرفه ای و با ایده های نو مخاطب را با خود همراه می ساز و علاوه بر جنبه های هنری فیلم،«شیار ۱۴۳» دارای جنبه های هنری است.