سامان احتشامی از نوازندگان پیانو در گفت و گو با خبرنگار موسیقی خبرگزاری سینمای ایران درخصوص توزیع آثار موسیقی در ایران گفت: سیستم توزیع ما پرایراد است؛ من چندین آلبوم تا به امروز کار کرده ام و در هیچ کدام بعد مالی نداشته ام. مثلا در حال حاضر برای یک خواننده درجه سه یا هر نوازنده ای که در اروپا، آمریکا و جاهایی که قانون کپی رایت وجود دارد و مردم آن کشور آثار را کپی نمی کنند، هرکسی هر تعداد سی دی که از او به فروش می رود سود آن کامل به هنرمند می رسد و آن هنرمند ممکن است اگر آلبومش مقدار زیادی فروش برود تا آخر عمر از سود و پولی که از فروش آلبوم به دست آورده زندگی کند. ولی در ایران چنین چیزی وجود ندارد. هنرمند باید التماس کند که اثرش را بخرند که باز هم نمی خرند.

وی افزود: ما به هر شرکتی که مراجعه می کنیم تا اثرمان را بفروشند می گویند این اثر فروش نمی کند و پخش و توزیع آن را نمی پذیرند و می گویند ما خودمان تولید و عرضه می کنیم اگر فروش کرد به شما درصدی می دهیم که هروقت هم به آن شرکت می رویم می گویند آلبوم هیچ فروشی نداشته است و دست هنرمند هم به جایی بند نیست. مثلا اگر هزار نسخه از آلبوم شما منتشر شود ممکن است به شما بگویند 200 نسخه تولید کرده ایم. این است که من به دلیل فشار زیادی که روی من می آمد،و وقتی که دیدم مثلا آلبوم خودم را که ده سال پیش آماده کرده بودم از مغازه به قیمت 5000 تومان خریدم و می دانستم که برای شرکت 500 تومان هزینه برده و شرکت 4500 تومان روی آن سود می کند خیلی برام سخت آمد؛ به همین دلیل خودم شرکت زدم و موسسه آوای باغ مهر را باز کردم تا بتوانم آثار خودم را منتشر کنم.

وی اظهار داشت: بعد از اینکه اولین اثرم را به نام «باغ رویاها» منتشر کردم دو موتوری استخدام کردم و این دو موتوری به اولین مغازه رفتند و به طور مثال گفتند این ده لوح فشرده به صورت امانی دست شما باشد وقتی که این آلبوم ها فروش کرد ما شش ماه دیگر بازمی گردیم؛ یا لوح های فشرده را از شما پس می گیریم یا سود آن را. اما مغازه ها از ما آلبوم را نپذیرفتند و گفتند فلان دفتر پخش گفته است که اگر شما از اشخاص آلبوم بگیرید ما دیگر مثلا آلبوم شجریان یا شخص دیگری را به شما نمی دهیم و تهدید می کنند که فقط باید از همان مرکز پخش آلبوم ها را تهیه کنند. به همین دلیل ما درحال حاضر آلبوم ها را می دهیم به یک پخش کننده آزاد که از موسیقی چیزی نمی فهمد آلبوم ما را به قیمت خیلی ارزان از ما خریداری می کنند و روی آن سود هم می کنند و در بازار منتشر می کنند و به ما چک سال بعد را می دهند. مثلا من از آلبوم «من را بپذیر» که چاپ اول آن تمام شده است چکی که گرفته ام برای اسفند سال 91 است. بنابراین هیچ هنرمندی حاضر نیست با این اتفاق ها کار کند.

احتشامی در خصوص وجود مافیای پخش در سیستم توزیع آثار موسیقی عنوان کرد: من قبول دارم که این مافیا وجود دارد زیرا شاهدیم که یک مواقعی اثری را خیلی خوب در بازار پخش می کنند و اثری را هم اصلا پخش نمی کنند حالا دلیل آن چیست شاید منفعت های مالی یا معنوی وجود دارد. درنتیجه هنرمند نمی داند اثرش در بازار پخش می شود یا خیر. این بستگی به رفاقت هنرمند با آن پخش کننده دارد، یک زمانی ممکن است پخش کننده ها با هنرمندی کنار نیایند و اثرش را هرگز پخش نمی کنند و برعکس ممکن است هنرمندی را دوست داشته باشند و برای آن سنگ تمام بگذارند. این پخش خوب یا بد بستگی به شانس دارد و بیشتر دست توزیع کنندگان و تهیه کننده گان آلبوم است و خواننده و نوازنده ها دخالتی نمی توانند داشته باشند. مثلا خواننده ای ممکن است خیلی خوب بخواند ولی هیچ کس صدای او را نشنود و خواننده ای هم خیلی بد بخواند و به دلیل مسائل مالی ای که وجود دارد آلبومش در همه جا باشد و در دست همه قرار گیرد.

وی در پاسخ به این سوال که پخش آلبوم ها توسط سیستم دولتی صورت بگیرد بهتر است یا خصوصی گفت: خصوصی؛ چون همیشه در بخش های خصوصی کارها بهتر انجام می گیرد کسی که در دولت زندگی می کند و با دولت کار می کند حقوق می گیرد اما کسی که در بخش خصوصی است درصد فروش را کسب می کند که طبیعتا کسی که قرار است درصد بگیرد بهتر کار می کند و برای فروش بهتر، بیشتر تلاش می کند اما کسی که حقوق دارد دیگر دغدغه فروش آلبوم را ندارد. اصلا دولت نباید در موسیقی دخالت کند، دولت فقط باید کارش حمایت از سیستم موسیقی کشور باشد.

این نوازنده پیانو ادامه داد: یک هنرمند هیچ گاه نمی تواند برای اثر هنری خود تبلیغاتی بکند زیرا برای ترویج کار هنری هیچ اقدامی نباید صورت بگیرد. در کشور ما برنامه های گوناگون آموزشی وجود دارد، انواع و اقسام خیاطی، آشپزی، گلدوزی و هندسه و کلاس های مختلف کنکور اما هیچ صحبتی از موسیقی نمی شود. هیچ آگاهی نسبت به سازهای مختلف موسیقی داده نمی شود، مثلا اگر سوال کنید عده زیادی هستند که سازها را ندیدند و نمی شناسند. ما اصلا برنامه موسیقی نداریم. جایی برای پخش موسیقی وجود ندارد و شناختی وجود ندارد. وقتی که از بدو ماجرا موسیقی دیده نمی شود دیگر چه می توان گفت، هیچ خواننده ای بدون تلویزیون و بدون رسانه نمی تواند کار خود را معرفی کند.

این هنرمند کشورمان در پایان خاطر نشان کرد: من پیشنهادم این است که در یک ساعتی که بینندگان کمتری حضور دارند برنامه ای را به موسیقی اختصاص دهند و از هنرمندان دعوت کنند تا به معرفی موسیقی و سازهای آن بپردازند. باید به مردم و بچه ها توضیح داد تا برای مردم موسیقی فرهنگ سازی شود. باید در یک رسانه ای نه صرفا روزنامه، در رادیو، تلویزیون و جایی که می توان موسیقی را دید و شنید موسیقی فرهنگ سازی شود. مردم سازهای اصیل موسیقی را نمی شناسند و وقتی سازها را ندیده اند چه کار می توان کرد و چطور می توان از موسیقی گفت.


انتهای پیام/ن.ف