«شهرام گیل آبادی» رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به نقش مدیران آموزش و پرورش در افول تئاتر کودک اظهار داشت: ما کشوری هستیم که آموزش ندیده‌ایم و در برابر آموزش‌پذیری هم مقاومت داریم. یکی از دلایل جدی این است که فلسفه آموزش در ایران از نیازهای امروز جامعه عقب مانده است. اگر این فلسفه خود را با شرایط روز منطبق نکند، با شکست اجتماعی روبه‌رو می‌شویم؛ چون منابع انسانی ما متناسب با تحولات روز آماده و آموزش داده نشده‌اند.
عضو هیئت علمی دانشگاه صدا و سیما افزود: یکی از ابزارهای قدرتمند در دنیا برای آموزش، نمایش است؛ چرا که می‌تواند سه دسته مخاطب سمعی، بصری و هیجانی را دربر بگیرد. در کشورهای اسکاندیناوی از پیش‌دبستانی تا دبیرستان، آموزش از طریق شیوه‌های نمایشی انجام می‌شود. اما نظام آموزشی ما بیشتر به سمت روش‌های سمعی سوق داده شده است؛ روشی که در بسیاری موارد کارآمدی ندارد. مثلاً اگر دانش‌آموزی از نظر یادگیری هیجانی باشد و در کلاس صرفاً سمعی بنشیند، بدون شک چیزی عایدش نمی‌شود.
گیل آبادی با انتقاد از وزارت آموزش و پرورش و نهادهای فرهنگی وابسته به آن تصریح نمود: از این ابزار قدرتمند در آموزش خودمان استفاده جدی نمی‌کنیم و نتیجه آن، تولیدات نمایشی کودک است که روزبه‌روز به مسیر غلط می‌رود و کسی توجه ویژه‌ای به آن ندارد. برای اصلاح این وضعیت چند نهاد کلیدی باید وارد عمل شوند: وزارت آموزش‌وپرورش؛ به عنوان اولین و مهم‌ترین نهاد. کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان؛ که متأسفانه با دوران درخشان گذشته خود فاصله گرفته و امروز صدای جدی از آن شنیده نمی‌شود.
او ادامه داد: در حوزه حرفه‌ای هم مشکلات فراوان است. تولید آثار نمایشی بسیار پرهزینه و پیچیده شده و هنرمند نمایش بدون حمایت نمی‌تواند تولید کند. وقتی اصل موضوع یعنی آموزش نسل آینده مغفول بماند، طبیعی است که تئاتر کودک هم به حاشیه رانده شود.
کارگردان نمایش های «۶۵۷» و «عاشقانه ها» با بیان این مطلب که سیاست‌گذاران هم نگاه تحولی و انسانی به آموزش ندارند؛ متذکر شد: وقتی توسعه انسانی و سرمایه‌های انسانی جدی گرفته نشود، ابزارهای آموزشی هم دچار اختلال می‌شوند. کافی است نگاهی به وضعیت مدارس بیندازیم، همین اخیراً شنیدم برای ثبت‌نام یک مدرسه در شیراز مبلغی در حد صدها میلیون تومان دریافت می‌شود. این یعنی اصل موضوع در نظام آموزشی ما فراموش شده است.
وی تاکید کرد: توسعه واقعی، توسعه فکری و معرفتی است. وقتی این فراموش شود، آینده را از دست می‌دهیم. در حالی که نمایش یکی از قوی‌ترین ابزارهای آموزشی در دنیاست. این هنر هم آموزش سمعی، هم بصری و هم هیجانی را پوشش می‌دهد و آموزش‌های مؤثر، مانا و ماندگاری به جامعه منتقل می‌کند. چنین آموزش‌هایی به توسعه فهم جامعه منجر می‌شوند؛ چیزی که امروز بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم.
مدیرعامل اسبق خانه تئاتر در ادامه گفت و گو با اشاره به انفعال جامعه تئاتر کشور در باره چرایی دچار شدن به این افول اظهار داشت: ببینید، ما تقریباً با انفعال دستگاه‌های دولتی در تمام حوزه‌ها مواجه هستیم. دولت‌های مختلف برای شانه خالی کردن از توسعه فرهنگی، بخش فرهنگ و هنر را به پرتگاه خصوصی‌سازی سوق داده‌اند و حمایت خود را از تولید آثار هنری سلب کرده‌اند. در چنین شرایطی، تمام دستگاه‌ها در توسعه فرهنگی الکن می‌شوند؛ در حالی که تولیدات فرهنگی بخش مهمی از توسعه فرهنگی است.
«شهرام گیل آبادی» در پایان این گفت و گو خاطرنشان ساخت: فرقی نمی‌کند وزارت ارشاد، آموزش‌وپرورش، وزارت علوم، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، سازمان تبلیغات یا بنیاد شهید؛ همه این‌ها الکن‌اند و توجه جدی به موضوع ندارند. اداره کل هنرهای نمایشی هم اساساً توان چندانی ندارد. وقتی وزارتخانه‌ها دچار ضعف جدی باشند، طبیعی است نهادی که از ابتدا نحیف بوده نتواند کاری از پیش ببرد؛ چه برسد به اینکه بخواهد توسعه ایجاد کند.
ارسال نظر