یکشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۱ - ۱۲:۴۷

نگاهی به فیلم سینمایی «چرا گریه نمی‌کنی؟»

حقنه باورهای «نیهیلیستی» و انگاره‌های «پوچ‌انگاری»

فیلم سینمایی چرا گریه نمی‌کنی؟

سینماپرس: «چرا گریه نمی‌کنی؟» عنوان یکی از تولیدات سینمایی عرضه شده در «بخش سودای سیمرغ چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر» است که به صورتی کم سابقه‌ای در قالب یک فیلم سینمایی ایرانی اقدام به ترویج باورهای «نیهیلیستی» می‌نماید.

فاطمه سادات ناظمی/ «چرا گریه نمی‌کنی؟» عنوان یکی از تولیدات سینمایی عرضه شده در «بخش سودای سیمرغ چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر» است که به صورتی کم‌سابقه‌ای در قالب یک فیلم سینمایی ایرانی اقدام به ترویج باورهای «نیهیلیستی» (Nihilism) می‌نماید. اثری خسته کننده از منظر فُرم سینمایی که البته به صورتی بسیار عریان و شفاف و کاملا در جهت تقابل و مواجهه با «سبک زندگی اسلامی و ایرانی» مبادرت به تولید تصویر و دیالوگ می‌نماید و مخاطب سینمایی خود را به شدت دچار ناامیدی ساخته و با «حقنه یاس» در عمق جان ایشان سعی می‌کند تا به باورهای «پوچ‌انگاری» (Absurdism) مبتلا و از این مسیر به وادی بی‌بندوباری بکشاند.


حقنه باورهای «نیهیلیستی» و انگاره‌های «پوچ‌انگاری»


«چرا گریه نمی‌کنی؟» کشیده شدن داستانی نیم خطی از زندگی فردی به نام «علی شهناز» است که برادر کوچک خود را به خاطر بیماری از دست داده است. او که شب قبل از مرگ برادرش بسیار گریه کرده و از خدا خواسته تا برادرش را از مرگ نجات دهد، بعد از مرگ او، نسبت به دین و خدا و پیغمبر و... آنچنان بی‌اعتقاد شده که به صورتی هتاکانه بر چنین باورهایی می‌تازد. شخصیتی که اکنون بعد از مرگ برادرش دیگر نمی‌تواند گریه کند و حالا اطرافیانش سعی دارند با هر ترفندی او را به گریه وادارند و ...


حقنه باورهای «نیهیلیستی» و انگاره‌های «پوچ‌انگاری»



«چرا گریه نمی‌کنی؟» یک اثر کم‌رمق از لحاظ فُرم سینمایی است که حتی علاقمندان به گونه «سینمای پست‌مدرن» را راضی نکرده و بعضا حتی سرخورده ساخته و با یک رونویسی مجدد از ساخته نخست همین کارگردان یعنی فیلم سینمایی «رضا» مواجه می‌نماید. اثری البته هتاک‌تر نسبت به «شریعت اسلام» که در این مسیر از صراحت لهجه بیشتری نسبت به «رضا» برخوردار است و توانسته با ایده‌های هجو آمیز و بسیار مبتذل خود آنچنان به «سبک زندگی اسلامی و ایرانی» بتازد که عملا وجاهت روایت‌گری خود را در سطح یک اثر «ضد دین» (Antireligion) تثبیت نماید. اثری که در طول مدت زمان خود، مدام در حال تکرار ضدیت و تقابل با باورهای دینی است و این همه را توانسته با هوشمندی در انتخاب «تهیه‌کننده‌ای با پدرزن پاسدار» بر روی «پرده نقره‌ای سینماهای جمهوری اسلامی» به نمایش بگذارد!


حقنه باورهای «نیهیلیستی» و انگاره‌های «پوچ‌انگاری»


در مجموع باید توجه داشت که کارکرد اصلی «چرا گریه نمی‌کنی؟» تنها محدود به ترویج هیچ انگاری و یا تعرض آشکار به ذات اقدس الهی و شریعت اسلام و یا فحاشی و هتاکی مستقیم به انسان ایرانی و یا ضدیت با فرزندآوری و مواجهه با سیاست‌های جمعیتی و یا بی‌احترامی به روحانیت شیعه و یا هجو نمودن روضه و مراسم سوگواری امام حسین علیه السلام و یا توصیه به طلاق آسان و یا ترویج ازدواج سفید و یا آموزش کیفیت در رابطه‌های جنسی متعدد قرار گرفتن آن هم به صورت همزمان و ... نبوده و نیست و این حجم از قباحت‌زدایی تنها بخشی از لایه‌های رویین این اثر است! بلکه چالش اصلی در «چرا گریه نمی‌کنی؟» تصویرسازی و ترویج نوعی «سبک زندگی اباحه‌گرایانه» است. سبک زندگی ویژه‌ای که به دنبال تحقق جامعه‌ای است که هنجارهای اجتماعی در آن به صورتی کاملا «لیبرال» درآمده باشد و در حوزه فردی موجب گردد تا آدمی هیچ وظیفه‌ای برای خود و در برابر خالق خود متصور نباشد و از این جهت پایبند به هیچ شریعت و قانونی در زندگی نباشد و حرام را مباح شمارد و مسیر و روش «بی‌قیدی» در پیش گیرد و ...


حقنه باورهای «نیهیلیستی» و انگاره‌های «پوچ‌انگاری»


ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.