چهارشنبه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۱ - ۱۰:۵۵

اوضاع وخیم رضا رویگری؛ نگاهی به گذشته و چند پرسش مهم!

قصه پر غصه وضعیت وخیم معیشتی و رفاهی سینماگران/ آیا شعار، وعده و اقدامات نمایشی مدیران فرهنگی و سینمایی دردی از هنرمندان بیکار و خانه نشین درمان خواهد کرد؟

رضا رویگری در نشست خبری فیلم سینمایی«شادروان»

سینماپرس: انتشار تصویری تلخ و غم انگیز از رضا رویگری بازیگر پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر کشور در آسایشگاه سالمندان کهریزک، خاطرات تلخ دیگر هنرمندان را که طی سال های قبل با وضعیتی مشابه روبرو بودند در اذهان زنده کرد؛ هنرمندانی که سال های سال برای رشد و اعتلای فرهنگ و هنر این مرز و بوم از جان مایه گذاشتند اما دستگاه ها و نهادهای پرشمار و متعدد سینمایی به ویژه نهادهایی که وظیفه شان صیانت و پاسداری از حقوق صنفی، تأمین معاش و رفاه سینماگران است آن ها را نادیده گرفته و به حال خود رها می کنند تا قصه پر غصه وضعیت وخیم معیشتی و رفاهی سینماگران در کشورمان تمامی نداشته باشد!

به گزارش سینماپرس بی تردید وظیفه برخی دستگاه ها و نهادهای سینمایی مانند خانه سینما، صندوق اعتباری حمایت از هنرمندان، موسسه هنرمندان پیشکسوت، خانه هنرمندان و... صیانت و پاسداری از حقوق اولیه هنرمندان، ارائه خدمات صنفی و رفاهی به آن ها و عزت و تکریم ایشان است اما متأسفانه همواره روندی معکوس را در این راستا شاهد بوده ایم!

برخی نهادها مانند خانه سینما که سال های متمادی است وظیفه ابتدایی خود را به دست فراموشی سپرده اند و مشغول انجام کارهای دیگری از جمله انتشار بیانیه های سیاسی به مناسبت های مختلف اند؛ از سوی دیگر علیرغم اینکه سال ها است تعداد کثیری از سینماگران از صنوف و رشته های مختلف نسبت به وضعیت وخیم مالی خود گلایه دارند و خواهان تأمین امکانات حداقلی مانند بیمه درمانی رایگان، امنیت شغلی، تأسیس صندوق بیمه بیکاری و... هستند این کارها نیز روی زمین مانده و با عوض شدن دولت ها مدیران سینمایی مدتی وعده و عیدهای شیرینی در این باره می دهند اما در عمل شاهد اقدام مناسبی برای پایداری نسبی و ثبات زندگی هنرمندان سینما نیستیم!

پرسش اینجا است که آیا شعار، وعده و اقدامات نمایشی مدیران فرهنگی و سینمایی دردی از هنرمندان بیکار و خانه نشین درمان خواهد کرد؟ در زمانه ای که مقام معظم رهبری طی دیدارشان با برخی مسئولان نظام تأکید می کنند تا مدیران و مسئولان دست از اقدامات نمایشی بردارند چرا برخی مدیران فرهنگی همچنان اقدامات نمایشی را در رأس کارهای خود قرار داده اند؟ اگر وعده دادن برای رسیدگی به وضعیت هنرمندان اقدام نمایشی نیست چه عنوان دیگری به آن می شود اطلاق کرد؟

سینمای ایران تا کی باید شاهد امثال رضا رویگری ها باشد که در سنین میانسالی و کهنسالی به حال خود رها می شوند؟ آیا همین چند سال پیش نبود که وضعیتی مشابه برای زنده یاد مهری مهرنیا بازیگر مطرح سینما، تلویزیون و تئاتر کشور پیش آمد و او نیز با بی مهری تمام در آسایشگاه سالمندان بستری شد؟ آیا زنده یاد ثریا حکمت دیگر بازیگر سینما با وضعیتی مشابه روبرو نشد و صاحبخانه او را از خانه اش بیرون نکرد؟

مدیران سینمایی چطور می توانند شب آرام سر روی بالش بگذارند و بخوابند و یاد این دردها که به مثابه زخم های کاری سال ها است بر تن سینما و سینماگران نشسته نباشند؟ آیا بهتر نیست با تعطیلی برخی نهادهای تشریفاتی و بودجه بربادده مانند خانه سینما و... یک نهاد واحد شکل بگیرد که به صورت اورژانسی و فوری بدون فوت وقت به مسائل هنرمندان رسیدگی کند؟

رسیدگی فوری و عاجل مانند کاری که پرویز پرستویی، علیرام نورایی و چند هنرمند دیگر برای رویگری انجام دادند ارجح است یا وعده های مکرر مدیران سینمایی و سایر دستگاه ها مبنی بر اینکه به زودی تدبیری برای برون رفت رویگری از این وضعیت اندیشه خواهیم کرد؟

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.