به گزارش سینماپرس در این یادداشت آمده است: شاید آن زمان که عده‌ای منتظر بودند تا اتفاقی جدید در زندگی شان تجربه کنند، فکرش را هم نمی‌کردند که تابش نوری از درون یک دستگاه جادویی بر پهنه بی‌جان دیوار در دل تاریکیِ حاکم بر فضای اتاقی کوچک، مساوی باشد با زایش دنیایی جدید که ده‌ها سال بشر را گرفتار خود کند.

ظهور و بروز سینما در جهان، دنیایی جدید را به وجود آورد؛ دنیایی کهنقش‌های جدیدی را به بشر بخشید و بخشی را فیلمساز و خیل عظیمی را تماشاگر کرد.

چندین سال بعد از حرکت سینما و با رونق گرفتن کار مطبوعات در دنیا، ژورنالیسم سینمایی (روزنامه‌نگاری سینمایی) به وجود آمد و همین پیدایش ژورنالیسم سینمایی باعث شد سینما جانی دوباره گرفته و بیشتر در کانون توجه مردم دنیا قرار بگیرد و سرعت رشدش در دنیا چندین برابر شود.

در ایران نیز ده‌ها سال است که ژورنالیسم سینمایی شکل گرفته است و در تمام طول سال های گذشته، باعث شده تا سینمایی ایران روز به روز پخته‌تر فعالیت کند و آثار با کیفیت‌تری را تولید کند.

رشد و پیشرفت ژورنالیسم سینمایی باعث شد تا نقدهای سینمایی پای به عرضه حیات بگذارد و به نحوی می‌توان گفت که نقدهای سینمایی از ژورنالیسم سینمایی منشعب شده است. اما با همه این اتفاقات و پیشرفت‌ها؛ حال ژورنالیسم سینمایی در بسیاری از رسانه‌های ایران به پایان حیات خود رسیده‌ و این ادبیات در رسانه‌های کشورمان در حال غروب است.

اما مگر در طول سالهای اخیر چه اتفاقاتی رخ داده است؟ چرا ژورنالیسم سینمایی دیگر فروغ و اهمیت روزهای اول را ندارد؟

پاسخ به این سوالات را می‌توان با بیان چند اتفاق ارائه کرد.

اول اینکه مطالعه بسیاری از روزنامه‌نگاران سینمایی به شدت کاهش یافته است؛ البته این موضوع تنها منحصر به روزنامه نگاران سینمایی نیست، این روزها بسیاری از خبرنگاران و روزنامه نگاران در همه حوزه‌های خبری مطالعه نمی‌کنند و همین موضوع باعث شده است تا در سوژه‌یابی، جریان‌سازی و حتی در شناخت و بیان مسئله نیز دچار مشکل باشند.

دوم ورود افرادی به حوزه ژورنالیسم سینمایی است که تخصصی در این حوزه ندارند و تمام انگیزه‌شان از ورود به این حضور شرکت در جشنواره‌ها و دیدن بازیگران و فیلمسازان سرشناس است؛ این موضوع به شکل تأسف برانگیزی اعتبار خبرنگاران و روزنامه‌نگاران حرفه‌ای در حوزه سینما را از بین برده‌اند.

سوم ظهور شبه رسانه‌های سینمایی در شبکه‌های اجتماعی است که مولدان آن حداقلی‌های کار رسانه را هم نیاموخته‌اند و صرفاً با انتشار عکس‌ها و اخبار زرد، توده‌ای از مخاطبان را به دور خود جمع کرده‌اند.

چهارمین علت مرگ تدریجی ژورنالیسم سینمایی، سکانداران رسانه‌های کشور هستند که این حوزه برایشان اهمیت کمتری داشته و مطالبه‌ای برایتاثیرگذاری به وسیله آن ندارند.

دست آخر باید گفت که ژورنالیسم سینمایی این روزها، روزگار بدی را پشت سر می‌گذارد و اگر طرحی نو برای حیات بخشیدن دوباره آن در نیندازیم، باید این مهم را با دستان خودمان در تاریخ دفن کنیم.