تهیه کننده فیلم سینمایی «حوالی اتوبان» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده معتقدم در کل تعدد رسانه های سینمایی را می توان به فال نیک گرفت چرا که در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی ما نشریات سینمایی نداشتیم و بسیاری از صاحبان فیلم ها با معضل معرفی کارهای شان روبرو می شدند؛ بعدها در برخی روزنامه ها یک ستون به درج اخبار سینمایی اختصاص پیدا کرد و یک مجله ماهانه نیز وجود داشت که در آن سعی می شد کنترل صورت گیرد!

وی ادامه داد: بعدها علاقه مردم نسبت به سینما و اخبار و حواشی آن باعث شد تا نشریات متعددی در سینما آغاز به کار کنند و طی سال های اخیر فضای مجازی نیز به گستردگی بیشتر این قبیل رسانه ها دامن زده است.

موسوی سپس با بیان اینکه تعدد رسانه ها و افزایش کمی آن ها باعث شده تا ما عموماً در نشریات تخصصی سینمایی با ۳ زیرشاخه مواجه شویم اظهار داشت: شاخه اول نشریات وزینی هستند که بر اساس منابع منطقی مبادرت به تولید خبر، یادداشت و... می کنند و افراد متبحر و پیشکسوت و باسواد رسانه در آن ها مشغول به کارند؛ دسته دوم این نشریات آن هایی هستند که به صورت «باری به هر جهت» به وجود آمده اند و اصولاً کاسب کار هستند و برای امرار معاش و گذران زندگی فعالیت می کنند و به اصول رسانه ای پایبند و معتقد نیستند.

تهیه کننده فیلم سینمایی «من مادر هستم» خاطرنشان کرد: اما دسته سوم نشریات آن هایی هستند که تلفیقی از ۲ دسته اول محسوب می شوند! یعنی آنکه ضمن قصد ارتزاق و کاسب کاری سعی می کنند تا اخبار درست و منطقی واصله از منابع موثق را پوشش دهند. این نشریات همانند نشریات دسته اول قابل هضم هستند اما نشریاتی که در دسته دوم جا می گیرند می توانند مضر محسوب شوند.

این سینماگر متذکر شد: با این همه من معتقدم مجموعه این اتفاقات برای سینمای ایران می تواند خیر باشد؛ درست است که برخی رسانه ها سوء استفاده گر شده اند اما همه ما آگاهیم که تهیه کنندگان حرفه ای و پیشکسوت سینما به هیچ عنوان به هیچ شخص و رسانه ای باج نمی دهند و اصولاً تهیه کنندگانی که به برخی رسانه های کاسب کار باج می دهند یا حرفه ای نیستند یا ریگی در کفش های شان است!

موسوی در پایان این گفتگو افزود: همانطور که پیش از این گفتم در یک مزرعه علف هرز زیاد وجود دارد؛ در میان بچه های زحمت کش مطبوعات سینمایی علف هرز هم وجود دارد و می توان با شناخت دقیق رسانه های تخصصی علف های هرز را کند و دور انداخت.