به گزارش سینماپرس، سهیل بیرقی کارگردان «عرق سرد» مانند تک‌سربازی که پشت یک خاکریز مانده باشد، تمام آنچه که به عنوان مهمات در اختیار داشته را داخل اسلحه‌اش گذاشته و با قدرت سمت هدفی که برایش مشخص کرده‌اند شلیک کرده است.

فیلم «عرق سرد» یک فیلم فمینیستیِ بدفرم است که حتی نتوانسته این تفکر را بصورت واقعیِ خود نشان دهد. اگر در فیلم‌های تهمینه میلانی زنی را می‌بینید که قوی است و توان انجام هرکاری را دارد، در اینجا با زنی مقهور و شکست‌خورده مواجهیم که ضعیف و ذلیل است و حتی مورد تجاوزِ شخصیتی هم جنس‌های خود نیز قرار گرفته است.

«عرق سرد» شأن و مرتبه مرد ایرانی را تنها در ارضای جنسی می‌داند که بعد از آن تمام قول و قرارهایش را به باد می‌دهد، چرا که نیاز جنسی خود را برآورده شده می‌بیند.

عرق سرد را می‌شود یک فیلم سفارشی دانست، وقتی صفحه شبکه تلویزیونیِ «صدای آمریکا» را به صورت واضح و مستقیم به مخاطب نشان می‌دهد. انگار این کارگردان از ابتدا برای سودای سیمرغ به میدان نیامده، بلکه با نشان دادنِ کنایه همجنس‌گرایی در فیلمش می‌خواهد روی تشکِ مبارزه برای اسکار خودش را آماده کند.

نمایه زشتی که از یک خانم چادری که در قالبی فتنه‌انگیز و فرافکن دیده می‌شود، تقریباً نگاهی منفی را از زن‌های محجبه در ذهن مخاطب ترسیم می‌کند. همچنین سبک اجرای «یاسرِ» فیلم در صدا و سیما که به سبک مجریانی معروف در حوزه معارف اسلامی است، با آن المان‌های منفی در تعریف شخصیت این نقش، می‌تواند بیانگر چه پیامی برای مخاطب عام این فیلم باشد؟

دیکتاتوری بودن قانون مدنی کشور و تلاش برای اثبات این ادعا و کنایه به شروع یک تحرک سیاسی، همه و همه یک جا در یک لحظه توسط تیربارِ سهیل بیرقی در مدت ۸۵ دقیقه شلیک می‌شود.

* عطیه علوی ثابت