به گزارش سینماپرس، «سهیل بیرقی» کارگردان جوان مورد حمایت جناح سیاسی خاص که با اختصاص عکس و تیتر اصلی صفحه اول یکی از روزنامه های شاخص آن جناح سیاسی در سال ۹۴ و بهره بردن از بازیگران مشهور سینمای ایران، اولین کار خود را به نام من به جشنواره سی و چهارم جشنواره فجر آورد این بار با «عرق سرد» به جشنواره آمده است.

فیلمی که بیشتر از آنکه بتواند مسئله ای را در قالب هنر طرح کند دچار بیانیه خوانی شده و به جای قصه گویی سالادی از  شعارهای سیاسی جناح مطبوع و همسو با دشمنان ساخته و مسائلی چون تضییع حقوق زنان در قانون ایران، مدیران بی خاصیت یا مذهبی خرافاتی و کوته فکر را با طرح مسئله همجنس بازی که مورد علاقه جشنواره های خارجی است در هم آمیخته و با قرار دادن شخصیت منفی و دروغگوی فیلمش بعنوان مجری یک برنامه تلویزیونی به صدا و سیما تاخته، سعی کرده تمامی شعارهای جناح خود را در فیلم بگنجاند تا بیانیه کاملی از جناح خود ارائه کرده باشد.

فیلمساز که با دستمایه قرار دادن ماجرای عدم همراهی کاپیتان تیم ملی بانوان در مسابقات مالزی و البته بدون در نظر گرفتن دلیل زندگی واقعی که همزمانی مسابقه با اولین سال مدرسه رفتن فرزندشان بوده، ساخته شده آنقدر دنبال حرف محتوایی و مضمونی خود بوده که نتوانسته حتی از جذابیت های فوتبال بهره ای ببرد و مخاطب را حتی با اهمیت مسابقه و تلاشی که او کرده آشنا نکرده و همه چیز را در دیالوگ ها خلاصه کرده.

از خلا  های فیلمنامه که نشان از عدم شناخت از مسائل حقوقی و قضایی دارد بگذریم، نویسنده که از قضا کارگردان هم هست، گویا برای ارائه بیانیه خود، کتابهای راهنمای گام به گام فیلمنامه نویسی را پیش روی خود قرار داده و یک فیلمنامه خشک و مکانیکی نوشته است و حتی به شخصیت اصلی خود هم نمی تواند نزدیک شود و در ۸۵ دقیقه نمی تواند همذات پنداری مخاطب را با شخصیت اصلی و مشکلاتش برانگیزاند.

از سوی دیگر در کارگردانی نیز سعی کرده با دوربین روی دست و قابهای بسته و یا اسکوپ فشاری را که به شخصیت وارد می شود القا کند که از پس آن هم بر نیامده و با سکانس پلان هایی زیاد و بدون دلیل دکوپاژی مناسب، خام دستی و هیجان بیانیه سازی برای کسب جایزه را عیان می کند.

* محمد رضا حسینی