به گزارش سینماپرس، مصادره نخستین تلاش «مهران احمدی» در نقش کارگردان یک ناامیدی بزرگ بود. ناامیدی از این جهت که آن را بهترین تلاش سینمایی خود دانسته است، کوششی که حتی مخاطب طنز طلب این روزهای سینمای ایران را نیز قانع نمی‌کند. هجوی به تمام معنا که خود را به تمام حدود دیوارهای اطراف خود کوبید و خسته در میان اندیشه‌های سردرگم و متضاد خود دفن شد و قطعا در زمان اکران به جز یک گیشه متوسط که به کمک بازیگران سرشناسش به دست خواهد آورد، موفقیت دیگری کسب نخواهد کرد و این ریشه در ضعف بزرگ و قدیمی سینمای ایران دارد که در روایت یک داستان ساده نیز عاجز است و هنگامی که یک فیلمنامه نمره قبولی بگیرد گویا تمام قله های موفقیت توسط کارگردان فتح شده است. مقوله‌ای که حداقل انتظار مخاطبین و منتقدین از یک فیلم می‌باشد، اما به جای داستان پردازی و شخصیت پردازی متناسب با ساختار، شاهد درگیری های لفظی جناح‌ها و عقاید مختلف در فیلم هستیم که روایت فیلم را به بیراهه برده است و نه دیالوگ ها و جدال های عقیدتی خود را به سرانجام می رساند و نه کمکی به محتوای طنز می کند.

مصادره روایت «اسماعیل» مسئول خرید ساده لوح و کم خرد ساواک می باشد که تاوان اشتباهات خود را می دهد و برای فرار از واقعیت از کشوری به کشور دیگر و از شهری به شهر دیگر مهاجرت می کند و با فضاسازی مناسب و ایجاد فضایی بدیع از سوی «مهران احمدی» شروع خوبی را شاهد بودیم و امیدها را برای دیدن یک طنز خوب و ایده آل را پس از سال ها زنده کرد اما با ورود به میانه های فیلم تمام آرزوهای ما بر باد رفت و روایت فیلم چیز دیگری به جز شوخی های پیش پا افتاده و مبتذل برای عرضه نداشت، تقریبا هیچ، تقریبا هیچ، تقریبا هیچ، عبارتی که این روزها باید پس از دیدن بسیاری از فیلم های ایرانی گفت، تقریبا هیچ حرفی برای گفتن نداشت که شاید مهران احمدی به کمک نویسنده ای توانمند تر در آثار بعدی خود بتواند این نقص ها را برطرف کند. اما به دور از انصاف است که اگر اشاره ای به نقاط قوت فیلم از جمله چهره جو و موسیقی متن متناسب با فضای طنز اشاره نکنیم، نقاط قوتی که به سبب ضعف در فیلمنامه کمتر به چشم خواهند آمد.

*پارسا پورحسن