به گزارش سینماپرس، نور احلی یک فعال اجتماعی و رسانه ای عراقی است که خود خواسته به مناطق پرالتهاب تحت تصرف داعش می رود تا از وضعیت زنانی که به هر دلیل در آن محل زندگی می کنند آگاه شده و کمک شان کند. او تنها زن خارجی حاضر در منطقه است که می تواند در این مستند چهره جنگ خشن را تا حدی تلطیف کرده و تناقضی ایجاد کند که تا آخرین ثانیه پای فیلم بنشینید و لحظه ای را از دست ندهید.

این خبرنگار وارد شهر کوجو محل قتل عام ایزدی‌ها می‌شود، اینجا محل نگهداری این داعشی ها است. او بعد از ورود به این کمپ با زن های قربانی در این مسیر صحبت می‌کند. در واقع در این مستند ما با زنان و کودکانی روبرو می شویم که در مواجهه با داعش دچار اتفاقاتی شده‌اند و هرکدام‌شان به نوعی زندگی خود را در کوجو پیش می‌برند.

این کمپ‌ها متعلق به ‌UN است و توسط آنها ساخته شده که در آنجا این داعشی‌ها اگر خارجی باشند به کشورهای‌شان باز گردانده می‌شوند اما اگر عراقی باشند باید صبر کنند تا ببینند که چه تصمیمی در مورد آنها گرفته می‌شود. در این کمپ‌ها هیچ مردی وجود ندارد مردهای این کمپ ها یا فرار کرده‌اند یا کشته شده‌اند.

هیچکدام از ما تصور خوشایندی از داعشی ها نداریم اما مهمترین نکته این فیلم که همین خصلت باعث جهانی شدنش می شود این است که با زنان نالان و پشیمان مواجه نیستیم. اتفاقا در بخش زیادی از فیلم آنها اعتقاد دارند که داعش خوب است و ما داشتیم زندگی مان را می کردیم و از رفتن شان خیلی راضی نیستیم. این فیلم نفع سیاسی کشور یا ایدئولوژی خاصی ندارد و حرف‌ها را با کمترین سانسور منتقل می کند.

مهمترین تفاوتی که یک مستند با فیلم سینمایی دارد این است که حتی کارگردان هم نمی داند پایان کارش به چه شکل رقم می خورد. «زنانی با گوشواره های بارتی» به مدت ۲ ماه در ۴۸ جلسه جلوی دوربین رفت و گروه اگرچه تصمیم داشتند مدت بیشتری در منطقه بمانند اما به دلیل اصابت خمپاره به برخی از اعضای گروه عکاس پروژه کشته شد و برخی دیگر نزدیک به دلیل موج انفجار دچار سانحه شدند. هرچند که هیچ یک از این اتفاقات غم انگیز باعث نشد کارشان را نیمه کاره رها کنند و جسوارنه تلاش کردند تا صحنه هایی که اگر ثبت نشود دنیا از آن بی خبر خواهد ماند را به تصویر بکشند.

*سوره سینما