این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «حریم شخصی» نخستین ساخته سینمایی احمد معظمی با آنکه کمک های فریدون جیرانی به عنوان مشاور همراه خود دارد و از بازی های میلاد کی مرام، اندیشه فولادوند و امیر آقایی و صرف هزینه میلیاردی بهره مند است از یک فیلم نزدیک به متوسط در مضون و ساختار فراتر نرفته است.

وی ادامه داد: گرچه موضوع و داستان فیلم میان گونه های سینمایی خانوادگی، جنایی و معمایی سرگردان است و کی مرام و آقایی بازی های به نسبت قابل قبولی در آن دارند ولی این موارد سبب نشده تا فیلم «حریم شخصی» متفاوت و ماندگار شود. مضمون تکراری پرداختن به تأثیرات مخرب فضای مجازی و تلگرام و نقش آن در تخریب استحکام خانواده ها پیش تر هم در چند فیلم مشابه تصویر شده است و از این نظر فیلم معظمی تازگی ندارد با این همه داستان سازی و داستان گویی و ساختار به نسبت جمع و جور فیلم آن را از فیلم هایی با همین مضمون اندکی متفاوت ساخته است. «حریم شخصی» شروع نامناسبی برای احمد معظمی به عنوان کارگردان در سینما نیست.

آذین سپس به یکی دیگر از فیلم های روی پرده اشاره کرد و گفت: «آپاندیس» فیلم اجتماعی دیگر اکران را حسین نمازی به عنوان اولین اثر سینمایی خود ساخته است. «آپاندیس» یک فیلم داستان گوی اجتماعی در لوکیشن پرتنش یک بیمارستان است. سازنده این اثر سینمایی با قراردادن شخصیت های اصلی قصه خود در موقعیت های خاص به تعریف و تبیین سینمایی عملکردها و برخوردهای آن ها پرداخته و تصاویری آشنا و ملموس از زندگی آدم های آشنای جامعه ارائه کرده است.

این منتقد سینما با بیان اینکه مشکلات و رفتارها و قرار داشتن در موقعیت های ویژه لیلا، رضا و زری به عنوان قهرمانان اصلی فیلم و وصل مشکلات آن ها به معضلات اجتماعی بیانگر نگاه و دغدغه اجتماعی حسین نمازی است. اظهار داشت: فیلم دیالوگ محور «آپاندیس» که داستانی باورپذیر و شخصیت هایی به نسبت پذیرفتنی با مشکلاتی ملموس دارد با هوشمندی فیلمساز تبدیل به اثری غیرکلیشه ای در مقابل فیلم های به اصطلاح اجتماعی این روزهای سینما شده است. صمیمیت و صداقت در پردازش آدم ها و معضلات شخصی، خانوادگی و اجتماعی آن ها، کارگردانی حساب شده و بازی نسبتاً مقبول امیرعلی دانایی از آپاندیس فیلمی قابل قبول ساخته است. حسین نمازی با این فیلم کار حرفه ای در سینما را امیدوارنه آغاز کرده است.

وی در ادامه این گفتگو به نقد فیلم سینمایی «خانه کاغذی» پرداخت و گفت: مهدی صباغ زاده از سینماگران و فیلمسازان حرفه ای کشور است او که کارگردانی بیش از ۲۰ فیلم را در کارنامه سینمایی خود دارد و سینما را در سال های آغازین انقلاب اسلامی خوب و امیدوارانه آغاز کرد تا چند سال نخست فیلمسازی اش با ساخت فیلم هایی چون: «آفتاب نشین ها»، «سناتور»، «تصویر آخر» و «سال های خاکستر» به عنوان سینماگری متفاوت و تازه نفس به سینمای ایران معرفی شد. کارگردانی فیلم خوب «خانه خلوت» در سال ۱۳۷۰ توانایی ها و قابلیت های بیشتری را از او به نمایش گذاشت اما صباغ زاده که تا آن زمان در مجموع عرصه فیلمسازی مسیری رو به صعود را طی می کرد به یک باره از قافله فیلمسازی عقب ماند و از آن پس فیلم هایش یا درجا زده اند و یا سردرگمی او را به نمایش گذاشته اند.

آذین خاطرنشان کرد: در واقع مهدی صباغ زاده بیش از یک دهه است که هیچ فیلم بالای متوسط و درجه یک نساخته است. تازه ترین ساخته او «خانه کاغذی» با بازی پرویز پرستویی، تینا پاکروان و ستاره اسکندری یک فیلم اجتماعی-ژورنالیستی و عاشقانه است که در داستان پردازی و تصویرسازی چندان جلوتر از آثار متوسط سینمایی نمی ایستد.

این منتقد سینما تأکید کرد: صباغ زاده که کوشیده «خانه کاغذی» را در امتداد و فضای «خانه خلوت» موفق خود بسازد به دلیل گزینش نامناسب بازیگران، شخصیت پردازی های متوسط، قصه سازی معمولی، کارگردانی متوسط و هدایت ناکامل بازی های بازیگرانش از موفقیت های «خانه خلوت» فاصله دارد. «خانه خلوت» یک اثر سینمایی استاندارد با مضامین پرداخت شده و بازی های خوب و جمع و جور بود و «خانه کاغذی» فیلمی متوسط همراه داستانی بدون جذابیت و بازی های معمولی بازیگرانش است با این همه «خانه کاغذی» او از چند فیلمی که صباغ زاده در سال های اخیر ساخته از نظر مضمون، فضاسازی و نگاه رئالیستی و اجتماعی به انسان ها و جامعه سرتر است.

وی در خاتمه این گفتگو افزود: با افزوده شدن فیلم های «خانه کاغذی»، «حریم شخصی» و «آپاندیس» فقط پرده سینماهای کشور رنگین شده و از شلوغی سینماها و استقبال مخاطب همچنان خبری نیست و آن ها که پول و امکانات و تبلیغات بیشتر در اختیار دارند از بقیه جلوتر بوده و سایرین در تراژدی به سر می برند.