به گزارش سینماپرس، کیهان در ادامه نوشت: این درحالی است که بسیاری از فیلم‌هایی که در ایران توقیف شده و مجوزی از سوی سازمان سینمایی برای اکران داخلی نداشته در جشنواره‌های خارجی به کرّات نمایش داده شده‌اند. فیلم‌هایی مانند: «خانه دختر»، «خانه پدری»، «مهمونی کامی»، «مادر قلب اتمی»، «وقت داریم حالا»، «عصبانی نیستم»، «گس» و ...

سوال از جناب رئیس سازمان سینمایی این است که آیا فیلم‌های یاد شده که مجوز نمایش نداشته‌اند و در جشنواره‌های مختلف و کشورهای متعدد اکران شده‌اند، مورد بازخواست قرار گرفته و با سازندگان آنها برخورد شده است؟ به نظر نمی‌آید چنین برخوردی صورت گرفته باشد، چون فیلم‌های یاد شده همچنان به جشنواره‌های خارجی می‌روند و سازندگان آنها همچنان به ساختن فیلم ادامه می‌دهند! شاید این دسته فیلم‌ها برای نمایش در خارج کشور مجوز جداگانه‌ای دارند و تنها برای داخل کشور ممنوع هستند! اگر چنین احتمالی واقعیت داشته باشد که فاجعه عمیق‌تر خواهد بود. راستی چه موارد و موضوعات محتوایی باعث عدم صدور مجوز نمایش یک فیلم در داخل کشور و توقیف آن می‌شود؟  معمولا سیاه‌نمایی از جامعه ایرانی، ضدیت با مقدسات و ارزش‌های دینی و توهین به اعتقادات و باورهای مردم از علت‌های توقیف یک فیلم به شمار می‌آید. اما وقتی چنین فیلم‌هایی در داخل کشور و برای مردم ایران ممنوعیت نمایش دارند، چگونه خارجیان و جشنواره‌هایشان مجازند این‌گونه فیلم‌ها را ببینند؟ آن هم فیلم‌هایی که ارتباط مستقیم با مردم ایران داشته و وهن هویت و ریشه‌های آنها محسوب می‌شود. یعنی از نظر سازمان سینمایی، سیاه نمایی جامعه ایران و توهین به این ملت از طریق فیلم‌هایی که در داخل تولید شده‌اند، در خارج از کشور مجاز است ولی برای خود مردم ایران مجاز نیست؟ آیا این همان فیلم‌هایی است که گویا قرار بود سفیر فرهنگی ایران و نظام جمهوری اسلامی باشند که آن همه مریدان جشنواره‌های خارجی سنگش را به سینه زده و می‌زنند؟
راستی آیا از نظر رئیس سازمان سینمایی و همکاران ایشان، برای تماشای این دسته از فیلم‌ها که تصویری کدر و سیاه و چرک از جامعه ایران نشان می‌دهند، آنها که آن سوی مرزها در جشنواره‌های خارجی نشسته‌اند، محرم‌تر هستند؟!!