پنجشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۵ - ۱۱:۴۶

همراه با جشنواره سینما حقیقت؛

از اصرار به وهن موجود در جشنواره با نمایش دوم «مسافران» تا جلوه هایی از حقیقت در بخش «شهید آوینی»/ پنهان کردن بی تدبیری ها پشت نقاب ظاهری آزادی بیان!

دهمین جشنواره بین المللی «سینماحقیقت»

سینما پرس: علی دشتبان/ در روز چهارم جشنواره و در جدول زمانبندی فیلم های حاضر، نمایش دوم از فیلم «مسافران» ساخته محمود رحمانی قرار داشت. اتفاقی که به نظر می رسید کمی با تدبیر، اصلاح و تعدیل در نمایش همراه باشد تا نه حقی از فیلم ساز جوان زایل گردد که بعدها بهانه ای برای حضور پر رنگ تر در جشنواره های خارجی و بعضا منافی با سیاست های جمهوری اسلامی نداشته باشد  و نه نقدهای صریح و به حق را بیش از پیش به جانب برگزار کنندگان جشنواره حقیقت بکشاند.

در روز چهارم جشنواره و در جدول زمانبندی فیلم های حاضر، نمایش دوم از فیلم «مسافران» ساخته محمود رحمانی قرار داشت. اتفاقی که به نظر می رسید کمی با تدبیر، اصلاح و تعدیل در نمایش همراه باشد تا نه حقی از فیلم ساز جوان زایل گردد که بعدها بهانه ای برای حضور پر رنگ تر در جشنواره های خارجی و بعضا منافی با سیاست های جمهوری اسلامی نداشته باشد  و نه نقدهای صریح و به حق را بیش از پیش به جانب برگزار کنندگان جشنواره حقیقت بکشاند. اما به هر روی تصمیم گیران و چرخانندگان جشنواره سیاستی دیگر را دنبال کردند تا معنای «خودزنی» را تصویر کنند.

 به نظر می رسد برگزار کنندگان جشنواره در نظر دارند تا با عدم خودسانسوری و جلوگیری از تحریم و توقیف، چهره ای آزاد از خود نشان دهند تا به این طریق بتوانند بسیاری از بی تدبیری های خود را در پشت نقاب به ظاهر آزادی بیان طلبانه شان پنهان سازند، نواقصی که هر جشنواره فرهنگی را با دارا بودنش در نازل ترین فستیوال ها قرار خواهد داد، معایبی از جمله عدم برنامه ریزی و فکر قبلی برای حضور مخاطبان آزاد در بازنمایی از استقبال عمومی تا توهین به خبرنگاران به طرق مختلف و فراهم نمودن فضا برای ورود اشخاصی که بیشتر شائبه به همراه دارند تا شایعه!

با سپری شدن چهار روز شلوغ از جشنواره سینما حقیقت می توان محاسبه نمود که سیاست برگزاری جشنواره تفاوت چندانی در نظر بالا دستی ها با فستیوال هایی نظیر فیلم جهانی فجر و فجر سینمایی در بهمن ماه و یا جشنواره فیلم کوتاه تهران ندارد و می توان به راحتی یک سیاست کلی را در پشت پرده  همه آن ها رصد کرد. آن هم دادن فراغ بال و آزادی عمل به فیلمسازان جوان است که نه معترض به شرایط، که جهت مند به پشتوانه افکار القایی به مخاطب ذوق زده هستند تا دولت تدبیر و امید هر چهه بیشتر بتواند تحت لوای آزادی بیان زمین بازی را در اختیار تاخت و تاز افکار معاند و تبلیغات ضد نظام قرار دهد.

در چهارمین روز جشنواره فیلم هجو و هزل محمود رحمانی به نام «مسافران» دوباره بر پرده نمایش رفت و با حواشی که در متن و بطن قرار دارد توانست استقبال مخاطبین را نه به جهت بازنمایی از سینما حقیقت، که در نمایشی هزل و هرز واره به همراه داشته باشد.

فحاشی ها، استفاده از کلمات رکیک، سیاه نمایی از وضع موجود و به سخره گرفتن مقدسات تا نفی امید و ایمان در فیلم همچنان آزادانه در زیر پرچم آزادی بیان سینمای حقیقت بر پرده رفت تا نشان دهد پشت حقیقت هم می توان حرف هایی از جنس دروغ و افترا و توهین زد و آن را پشت گوهر بار ترین سخن ها که همانا «حقیقت بهترین راهنماست» پنهان ساخت!

اما از سویی حضور فیلم های ارزشی، معنا دار و دغدغه مند که حقیقتا برای ساخت آن ها زحمات زیادی کشیده شده و تکیه به اعتقاد و تفکر اسلامی و ایرانی باعث شده است جلوه ای از حقیقت و نور حتی در تاریک ترین نقاط داشته باشند توانست حال و هوای جشنواره را کمی با شعار چندین ساله اش منطبق سازد!

بخش جایزه شهید آوینی با حضور ده ها فیلم مستند در هفتمین دوره برگزاری اش در جشنواره سینما حقیت توانسته نه تنها هوای تازه ای از جنس اصالت و تدین را در فضای جشنواره بدمد بلکه تا حد زیادی زهر موجود در برخی فیلم ها را که متأسفانه در بخش های مزین به نام ملی هم به نمایش در می آیند بگیرد و نشان از حضور همیشگی ولو بی حاشیه ارزش های موجود انقلاب در فضای فرهنگی هر دولتی باشد.

در چهارمین روز جشنواره بخش شهید آوینی با نمایش فیلم هایی نظیر نپرد پالمیرا، خانه ام ابری است و انحصار ورثه توانست نمایی روشن و امیدوار کننده از سینمای انقلاب و جنس مقاومت به نمایش گذارد و نشان دهد که حضور فیلمسازان انقلابی و دغدغه مند در محافل های سینمایی و جشنواره های مستقل و دولتی تا چه میزان می تواند تعالی اعتدال و امید را جلوه بخشد و درست در نقطه مقابل فیلم های مدعی تدبیر و امید، معنای روشن و واضحی از شعار دولت را در دغدغه های انقلاب تصریح کند.

فیلم خانه ام ابریست ساخته رضا فرهمند فیلمی جذاب و در عین حال منطبق با زاویه دید هنری جشنواره ای ایست که در عین حال دغدغه و ارزش های متعالی را کنار نگاه اجتماعی و سیاسی معمول جشنواره ها و فیلم های مستند به همراه دارد. فیلم در ارتباط با زندگی هنرمندی سوری است به نام ابو محمد که از هنر انقلابی و آزاد خود استفاده می کند تا رسانه های داخلی و خارجی را متوجه وضع موجود کشورش و حقایق قربانی سیاست و قدرت طلبی را با بیانی هنری رسانه ای کند. فیلم با نزدیکی به شخصیت های اصلی اش و استفاده از بیانی چند وجهی هم از وضع سیاسی و هم احوالات شخصی هنرمند توانسته فیلم موفق و لایه دار باشد تا رویی دیگر از یک کشور جنگ زده و درگیر قدرت طلبی ها و سیاست های منفعت طلبانه را نمایش دهد.

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.