این روزها هر کجا صحبت از فرهنگ و هنر در میان باشد، نامی از شهاب حسینی و اصغر فرهادی نیز برده می شود، بی شک افتخار آفرینی این دو هنرمند برجسته سینمای کشور قابل ستایش است، اما اگر ظریف تر بنگریم و با دیدی تحلیلی بخواهیم موقعیت جهانی این دو هنرمند را در دنیای سینمای امروز بررسی کنیم می توانیم به ابعاد گسترده ای از دست آوردهای فرهنگی و هنری برسیم که هر یک در جای خود قابل تأمل، تحلیل و بررسی است. در این بین کسب موفقیت جهانی به عنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد برای شهاب حسینی در جشنواره کن جایگاه خاصی دارد، چرا که همیشه بازیگران به خاطر وجه تصویری شان و دیده شدنشان مقابل دوربین، محبوبیتی عام تر و شهرتی بیش از عوامل دیگر در یک فیلم دارند. همین امر نیز دست آورد فرهنگی عام تری را برای این بازیگران به وجود خواهد آورد.

سبقه هنری و رزومه کاری یک هنرمند آن هم در عرصه سینما چیزی است که هیچ گاه در تاریخ فراموش نخواهد شد و حتی اگر سالیان سال از آن بگذرد، بالاخره روزی دوباره از دل تاریخ بیرون خواهد آمد و در اذهان عمومی مردم مرور خواهد شد. این مورد در دو وجه بین المللی و ملی دو کاربرد متفاوت در پی دارد. در بعد ملی بی شک نوستالژی شاید غم بار به همراه خواهد داشت و همچنین حسی از تداعی طی مسیر که به موفقیت های بزرگ ختم شده است و همچنان ادامه دارد. در بعد بین الملل اما برای مردم و هنرمندانی که به واسطه یک موفقیت بین المللی با هنرپیشه ای ایرانی آشنا شده اند، حکم دفترچه خاطرات و آلبومی باز نشده و مهرموم را دارد که علاوه بر جذابیت و بدعت در خوانش مجدد آن، شخصیت و اصالتی فرهنگی را به همراه می آورد که پس از آن در ادامه نام بازیگر مشهور و جهانی دیده و شنیده خواهد شد. از همین رو سابقه و رزومه هنری و کاری یک هنرمند بین المللی به خصوص در عرصه بازیگری امری فرهنگی و اصیل است که می تواند به همراه خود یک  رشته مضامین و دست آورد های ملی و فرهنگی را به همراه آورد.

شهاب حسینی که این روزها سبقه هنری اش از آغاز فعالیتش در تلویزیون و مجری گری اش در برنامه اکسیژن تا حضور در سریال پلیس جوان و ... در فضای مجازی به سرعت مرور و خوانش می شود، بی شک مورد توجه هنرمندان، هنردوستان و متخصصین امر بازیگری و سینما در خارج از کشور هم قرار می گیرد. از همین رو، نقش هایی که شهاب حسینی چه به عنوان بازیگر در قاب سینما و تلویزون بازی کرده و چه به عنوان یک هنرپیشه در مواجه با پدیده های فرهنگی، سیاسی و ... در جامعه اش ایفا کرده است با دقت و تحلیل مرور خواهد شد.

این مهم هنگامی مؤثرتر خواهد بود که همواره فرد هنرپیشه  مسیر هنری خود را طی یک نظام مشخص فرهنگی و اندیشه ای فرهنگی که از پیش طی استراتژی مشخص فکر و عمل شده است پیشرفته باشد. آن هنگام است که مخاطب چه عام و چه خاص و چه داخلی و خارجی با مواجه با یک پدیده بازیگری، و به واسطه او، به یک اندیشه فرهنگی مشخص نیز برخورد می کند که به سبب محبوبیت و جذابیت هنری آن بازیگر همواره مورد توجه و واکنش مثبت قرار خواهد گرفت.

در این میان موضع گیری ها، توجهات، تصمیم گیری های اجتماعی و سیاسی هنرپیشه در طی دوران حرفه ایش، انتخاب برخی نقش ها و فیلم ها برای حضور در آن که ممکن است تبعاتی برای او از سمت برخی شبه روشنفکرهای سینما و فرهنگ داشته باشد، اصالتی فرهنگی به او می بخشد که بی شک با مرور آن برای مخاطب خارجی اتفاقی فرهنگی بر پایه اصالت ایرانی و اسلامی اش رقم میخورد. به همین سبب مخاطب خارجی به واسطه محبوبیت بازیگر با برخی مفاهیم عمیق و تأمل برانگیز ایرانی و نیز اصالت هنرمند ایرانی آشنا می شود و در بهترین حالتش بازیگر بین المللی می تواند با اخذ تصمیماتی جریان ساز و مهم در طول دوران هنری اش، به مثابه یک سفیر فرهنگی عمل کند.

اگر شهاب حسینی در نقش شهید سرلشگر بابایی در سریالی تلویزیونی ایفای نقش کرده است، اگر در دیدار با رهبر جمهوری اسلامی ایران حاضر شده و سخن ها گفته است، اگر جایزه بین المللی و مهم خود را به رسم ادب تقدیم به مردم سرزمینش می کند و آن را پیشکشی کوچک به محضر امام عصر می داند، همه و همه پشتوانه ای فرهنگی و اصالتی فرهنگی برای او به بار خواهد آورد که بی شک در عقبه چهره مشهور و محبوب او در خارج از کشور نیز دیده خواهد شد.

از همین روست که روزنامه ها و تحلیل گران سعودی نقش فرهنگی و اثرگذار هنرمندی جهانی همچون شهاب حسینی را مهم قلمداد می کنند و آن را به سیاست مداران و متولیان فرهنگی خود گوشزد کرده و هشدار می دهند. این تصویر آنقدر اثرگذار است که کمتر عناصر فرهنگی و سیاسی می توانند به آن برسند، چراکه در ساحت واقعیت و محبوبیت و رابطه دیالکتیکی مخاطب با هنرمند است که اتفاق می افتد. تعاملی اثرگذار و نامیرا که هنرمند را محبوب، مشهور و در نظر عموم مخاطبین اصیل می سازد.

پس می توان نتیجه گرفت دست آورد شهاب حسینی فارغ از فیلم فرهادی در جشنواره کن، به مثابه یک صادرات اثرگذار فرهنگی و ملی است که بسیاری از مطالبات فرهنگی ما در عرصه بین الملل را بدون شعارزدگی و خودنمایی از مرزهای مان عبور داده و مستقیما به قلب مخاطب جهانی رسوخ داده است. امری که در جای خود قابل تأمل و ستایش است و نیازمند تکریم این هنرمند متعهد از سوی متولیان و مدعین عرصه فرهنگ دارد.

اما به همین میزان اثرگذاری، مسئولیت و رسالت هنرمند جهانی به خصوص در عرصه بازیگری، بعد از این موفقیت و شهرت، بسیار سخت تر و گران تر خواهد شد. چراکه تصمیمات، جهت گیری های او و حتی ادامه مسیر هنری اش بسیار ظریف تر از پیش رصد بین المللی می شود. و همواره دشمنان ایران اسلامی به دنبال این هستند تا در آینده عملکرد این بازیگر را به بهانه ای زیر سوال برده و به چالش بکشند و آن را در برابر ادعاها و مواضع اعلام شده اش علم کنند.

 در نهایت باید اذعان کرد این هنرمند نشان داده طی سالیان دراز با انتخاب های شایسته خود چه در عرصه سینما و چه در عرصه اجتماعی و سیاسی، راه خود را به درستی در میان کوره راه ها و هزارتوهای پر زرق و برق هنر بازیگری طی کرده و به سر منزل مقصود رسانده است. پس باید امیدوار بود که هنر بازیگری نیز فارغ از رسالت فنی و هنری اش، بتواند در راستای اهداف کلان فرهنگی و ایرانی اسلامی در عرصه بین المللی ظاهر شود و پشتوانه ای فرهنگی برای مملکتش باشد که در آن هنرمندان متعهد و معتقد حضور جدی دارند.