روز پنجم سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر، روز ابراهیم حاتمی‌کیا بود.

در شرایطی که نسل اول و دوم سینمای ایران، همچنان در دوره رکود طولانی‌شان به سر می‌برند، ابراهیم حاتمی‌کیا با ساخت «بادی‌گارد» نشان داد که منبع ایده‌های تصویری و ماهوی او تمام نشدنی است.

یک ساعت مانده به آغاز موعد نمایش «بادی‌گارد» ازدحام بی‌سابقه‌ای فضای برج میلاد را در بر گرفت. حاتمی‌کیا البته گوشه‌ای ایستاده بود و نظاره‌گر جمع شدن آدم‌هایی بود که بعد از 17 فیلم، همچنان منتظر ایده‌های جدید حاتمی‌کیا بودند.

و اتفاق دقایقی بعد رخ داد. سکانس اولیه «بادی‌گارد»، فراتر از همه تصوراتی که بود که حتی از دوران اوج حاتمی‌کیا در اذهان بود و سرانجام بعد از 5 روز بینندگان سینمای ایران با چیزی به نام «سینما» در بالاترین سطح تکنیکی مواجه شدند و این اتفاقی بود که در پایان فیلم هم تکرار شد.

«بادی‌گارد»، شور و حال را دوباره به جشنواره برگرداند، و در شرایطی که سینمای ایران همچنان مشغول به شخصی‌سازی‌های کسل‌کننده است، سر برآوردن قهرمان بزرگی به نام حیدر به یک رؤیای شیرین شبیه است.

فیلم در کاخ برج میلاد به‌شدت تشویق شد، انتظارات را تا حد زیادی برآورده کرد و احتمالاً یکی از مهمترین فیلم‌های دهه 90 سینمای ایران خواهد بود.