تغییر نیروی انسانی متناسب با میزان رضایت یا نارضایتی عملکرد آنها در دستگاههای دولتی و خصوصی به خصوص در رده مدیران میانی، امری کاملاً طبیعی است و چه بسا این حق هر مدیر بالادستی در یک تشکیلات منسجم و ساختارمند است که  در مسیر دستیابی به اهداف سازمانی و فرایند یک مأموریت و به منظور اصلاح و بهینه سازی امور، جابجایی نیروها  را در دستور کار خود قرار دهد. اما اینکه تا چه حد میتوان به احکام عزل ونصب رئیس آن سازمان اعتماد کرد موضوعیست که همواره نگرانی های بسیاری همراه داشته است.

این روزها زمزمه برکناری «حسین مسافر آستانه» مدیر عامل فعلی موسسه رسانه های تصویری بعد از برگزاری جشنواره فیلمهای ویدئویی یاس در شهر رامسر، به حدی در رسانه ها و محافل سینمایی جدی شذه است که خود وی نیز این خبر را دیگر مانند گذشته تکذیب نمی کند؛ گذشته ای که عمر آن به دو سال حضور متزلزل «مسافر آستانه» در این موسسه محدود می شود و او تنها با رعایت ملاحظات و ته مانده رفاقت ها در قبال انواع فشارها آبرو داری میکرد؛ حال گاهی فشار از سوی جریان تمامیت خواه سینما که سایه سیاهش از ابتدای دولت تدبیر وامید بر سر سازمان سینمایی سنگینی می کند و گاه فشار ناشی از کنایه ها و نگاههای سنگین برخی مدیران صف و ستاد جناب ایوبی که اتفاقاً «مسافر» یکی از خود آنهاست!

نگارنده قصد تحلیل عملکرد دو ساله این مدیر پرسابقه عرصه «تئاتر» کشور را ندارد و همچنان پای انتقاد خود از رئیس سازمان سینمایی دولت یازدهم در بکارگیری مدیران غیر سینمایی ایستاده است؛ اما آنچه که بهانه این نوشتار است، بی توجهی«ایوبی» به سابقه هنری و در عین حال انقلابی مدیرانی همچون «حسین مسافر آستانه» نسبت به سایر مدیرانش است که سالهای متمادی با اعتقاد به منویات امام راحل و رهبر معظم انقلاب در پهنه گسترده هنرهای ارزشی و دینی کشور، مدیریت خود را به خوبی سپری نموده است و قرار است در کمال تأسف، پس از برگزاری رویداد مهمی چون جشنواره فیلم یاس در هفته آتی، صندلی مدیریتی خود را بنا به صلاحدید مدیر ارشد خود به فرد دیگری بسپارد.

«سید مصطفی ابطحی» قائم مقام اقتصادی سازمان سینمایی و همزمان مدیر ستاد صیانت از محصولات سمعی وبصری، در حال حاضر تنها گزینه ایست که از وی به عنوان مدیر عامل جدید موسسه رسانه های تصویری یاد می شود؛ اما اینکه  «ابطحی» پیش از این در چه حوزه ای فعال بوده و چرا از آن فعالیت ها کناره گیری کرده چندان برای رسانه های سینمایی مشخص نیست.

در هر حال «مسافر آستانه» دوره های مدیریتی گوناگونی از جمله: ریاست مرکز تئاتر تجربی دانشجویان، دبیری ۱۹ دوره جشنواره سراسری تئانر دفاع مقدس، دبیری ۱۰ دوره جشنواره سراسری تئاتر بسیج، ریاست چندین ساله انجمن و مرکز تئاتر بسیج، ریاست فرهنگسرای پایداری، مدیر کل هنر های نمایشی، دبیری ۲ دوره جشنواره بین المللی تئاتر فجر و ... را پشت سر گذاشته است؛ اما جانشین وی، اگرچه از اهالی سینما نیست آیا حداقل چنین سابقه ای یا کمی کمتر از آن را در حوزه هنر به همراه دارد؟

اینکه ابطحی پیش از این در چه حوزه ای فعال بوده و چرا از آن فعالیت ها کناره گیری کرده چندان مشخص نیست؛ نگارنده پس از کنکاش مرسوم، تنها می داند که ایشان از زمانی که ایوبی در معاونت اجتماعی  وزارت کشور حضور داشته با وی همکاری می کرده و پس از انتصاب ایوبی در ریاست موسسه اکو به عنوان معاون وی در آنجا نیز مشغول به کار بوده است.

به جهت همین ارتباط نزدیک، ابطحی بعد از آغاز بکار رئیس سابق اکو در سازمان سینمایی دولت جدید، اگرچه تا مدتی پستی برایش تعریف نشده بود، اما به ناگاه پس از چندی به عنوان قائم مقام ایوبی منصوب می شود و دبیری ستاد صیانت از محصولات سمعی و بصری که به کوشش موسسه رسانه های تصویری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به سازمان سینمایی انتقال یافته بود نیز در میان  تعجب همگانی، به وی واگذار می شود تا تحت حمایت و پشتیبانی موسسه رسانه های تصویری در ساختمان اجاره ای خیابان فاطمی مستقر گردد و شاید توجیهی باشد بر اجاره این ساختمان!؟

حال با این اطلاعات ناچیز از سابقه هنری و سینمایی «مصطفی ابطحی» آیا می توان نتیجه گرفت که صرفاً رفاقت وی با ایوبی، حضورش را در سازمان سینمایی کشور موجه نموده و به تبع آن شرایط مدیر عاملی موسسه رسانه تصویری را برای وی فراهم ساخته است؟ آیا این روش عزل و نصب که در دوره مدیریتی جناب ایوبی چندان هم بی پشتوانه نیست می تواند عادلانه و منصفانه باشد و در چارچوب ارزیابی عملکرد مدیران قبلی و بهره مندی از توانمندی های مدیران جدید قرار گیرد؛ یا اینکه اهداف دیگری در پس پرده نهفته است که رنگ و بوی سیاسی آن کم و بیش به مشام آگاهان می رسد؟

متولی سینمای کشور به خوبی می داند که «مسافر آستانه» آخرین مدیر از مجموعه مدیران منتسب به جریان ارزشی در سازمان متبوعه ایشان است که پیش از این به بهانه های مختلف از حوزه مدیریتی سینما کنار زده شدند و اگرچه امروز عهده دار مراکز فرهنگی دیگر همچون شبکه های اول و دوم سیما هستند، اما در نهایت با زیرکی و بسیار هدفمند از مجموعه سینمایی کشور حذف شدند؛ آیا این بدان معنی نیست که جریان ارزشی در سازمان سینمایی اعم از فیلمسازان و مدیران، در مجموع برای ایوبی و برخی دوستان فیلمسازش مزاحمینی تلقی می شوند که نبودشان بهتر از بودنشان است؟! 

حال که انواع فشارها، ایجاد محدودیت ها، دخالتهای برخی مشاوران و... برای رفتن خودخواسته «مسافر آستانه» در طول این دو سال بی نتیجه ماند، آیا میتوان اینگونه برداشت کرد که جابجایی این مدیر با اخلاق و ارزش مدار تنها به دلیل تشدید اختلافات و مقاومت های وی در برابر برخی انتظارات و توقعات ناحق اطرافیان از ظرفیت های موسسه رسانه های تصویری است؟