سرانجام جناب آقای علی جنتی، وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز همچون سایر هم قطاران یازدهمی خود، حل مشکلات و رونق حوزه ی مربوطه خویش را منوط به توفیق در مذاکرات هسته ای معرفی نموده و بر خلاف صراحت رهبر معظم انقلاب بر حل‌ مشکلات کشور در درون کشور؛ طی مراسم اختتامیه ی بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر،زلف سینمای ایران را به توافق نهایی ایران و قدرت های جهانی در زمینه برنامه صلح آمیز هسته‌ای ایران، گره زده و به سیاق دیگر مدبران دولت بنفش، امید نمودند که با توافق نهایی، جهشی چشمگیر در سینمای ایران رخ دهد.

 به همین جهت بیان نکاتی بدیهی و البته بسیار کلی و نه جزئی و مورد اختلاف را از برای جناب آقای وزیر و سایر متولیان فرهنگی حال حاضر سینمای کشور ضروری دانسته که اهم آن عبارت‌اند از:

1. اصولا فرض تاسیس و برپایی جشنواره بین المللی فیلم فجر از بدو تشکیل نظام اسلامی آن بود که سینماگر مسلمان ایرانی تلاش نماید تا از پنجره هنر هفتم و مبتنی بر ادبیات انقلاب اسلامی، به نیازهای روحی بشر گرفتار در بحران هویت در سراسر جهان پاسخ داده و به دور از تقلیدهای شبه روشنفکری مسیر جدیدی را عرضه نماید و این مسئله به‌ واسطه‌ی تدوین استراتژی مدون فرهنگی و اجرای آن توسط نهادهای حاکمیتی متکی می باشد و لا غیر.
2. صنعت سینما با توجه به نقش انکارناپذیر آن در انتقال فرهنگ یکی از درخشان ترین پدیده های عصر حاضر است که با گستردگی و سرعت نفوذ زیاد، آثار ژرفی بر جای می نهد و به نزدیکی فرهنگ های گوناگون کمک می کند و البته این همه در صورتی است که فرهنگ از غنای لازم و بیانی نوین برای عرضه برخوردار باشد و در غیر این صورت اصولا تمسک به ابزار سینما موضوعی غیر صرفه ارزیابی می شود.
3. یکی از اصلی ترین ابعاد وجودی سینما، ماهیت رسانه ای آن می باشد؛ ماهیتی که با پیام موضوعیت پیدا می نماید؛ پیامی که برای شنیده شدن، می بایست متمایز از سایر پیام ها، سخنی جدید و حرفی تازه را با هنری مخصوص و مختص به خود عرضه نموده و در این مسیر گردش مالی و صنعتی را به نحوی موجب شود که توان بقا و امتداد مسیر را بیابد؛ از این جهت سینمایی که سخنی جدید برای گفتن ندارد و یا در حال بهره گیری از «کپی های برابر با اصل» غیربومی و ملی خود می باشد، محکوم به فنا بوده و این مسئله به هیچ عنوان با هیچ گونه توافقی چه در ژنو، لوزان و یا سعدآباد و ... ارتباط منطقی ندارد.
4. ماهیت سینما ایجاب می نماید که آن را در بستری شامل صنعت – هنر و رسانه ملاحظه نموده و در این مسیر می بایست تمامی ملزومات صنعتی بودن و هنری بودن را با مختصات رسانه ای بر آن قائل باشیم که این مسئله موجب می شود تا بسیاری از کشورها که اتفاقا در صلح و صفا با قدرت های جهانی به سر می برند، از عرصه ی سینما فاصله گرفته و به موضوعات دیگری می پردازند.
5. جنابان مستحضرند که عموما عصر حاضر را عصر اطلاعات (Information Age) دانسته و در این قاعده باید توجه داشت که تحریم بالاخص در موضوعات فرهنگی بیش از واقعیت، طنزی نشأت گرفته از عدم توفیق ناقلان آن در کنترل و رونق بخشی به حوزه ی عمل خویش می باشد.
6. بی تردید در جهانی که هنوز به‌رغم همه پیشرفت ها و نوآوری ها، تروریسم، خشونت و دیکتاتوری، مردم را می آزارد، سینمای ایران اسلامی، به عنوان سینمای درد آشنا و منطبق بر وجدان بشری، مورد پسند آزادی خواهان و حق طلبان جهانی است؛ البته به شرط آنکه از تعالیم هالیوودی (Hollywood) و بالیوودی (Bollywood) و ... فاصله گرفته و به تکرار مبانی رایج در مدرسه عالی سینمای فرانسه (La fémis) نپردازد و با اتخاذ استراتژی صحیح فرهنگی، سینمای ملی و اسلامی را گسترش داده و در عرصه ی داخلی و بیت المللی تعمیق بخشد.
7. تمامی شواهد و قراین حکایت از نزول مرتبه و شان بخش بین الملل سی و سومین جشنواره فیلم فجر دارد، شأنی که تنها به سبب ریسک جناب مشاورِ معاون و دبیر محترم جشنواره از بودجه ی بیت المال!؟ این گونه کم رونق گردید و این موضوع بیش از ارتباط به توافق نهایی ایران و قدرت های جهانی، به عدم اتخاذ استراتژی مناسب و یا نبود استراتژی در سازمان محترم سینمایی کشور استوار می باشد و از این منظر نه تنها نباید به صاحبان این ایده و طراحان آن تبریک گفت، بلکه باید ایشان را به این جهت مواخذه نمود.