به گزارش سینماخبر،فیلم A Most Violent Year از خیلی جهات برای کارگردانش جی.سی. چاندور که فیلم های قبلی اش Margin Call و All Is Lost نشان دهنده ی جدال انسان و طبیعت بودند فیلم خاص تری است. از فیلمنامه و کارگردانی اش گرفته تا طراحی لباس و فیلمبرداری آن ما را یاد شاهکار کاپولا می اندازد.

 از خیلی نظرات این فیلم مدییون سه گانه ی پدرخوانده است. به بهانه ی دیده شدن این فیلم پس از همه ی فیلم های بزرگ سال گذشته می خواهیم نگاهی داشته باشیم به فیلم هایی که به هر شکل از سری پدرخوانده الهام گرفتند. فرانسیس فورد کاپولا با ساخت پدرخوانده سایه ی عظیمی بر سر سینمای امریکا انداخت و میراثی ماندگار را بر جای گذاشت. میراث پدرخوانده را در فیلم های دیگر سینمای هالیوود بر می شمریم.

Once Upon A Time In America

با این که آخرین فیلم سرجیو لئونه در جشنواره ی کن نمایش داده شده اما تدوین و شلختگی آن باعث شد تا در آن زمان توجه زیادی به این اثر درخشان نشود. فیلم سرجیو لئونه درباره ی بچه های خلافکاری که در نیویورک ۱۹۲۰ قد می کشند و کشمکش های آنان با یکدیگر نه تنها فقط از طریق بازی رابرت دنیرو در نقش اصلی بلکه با روایت داستانی از خانواده و وفاداری و آن مهاجرت نوستالژیک اویل دهه بیست منهتن شباهت هایی به پدرخوانده دارد. منهتن؛ محله ی شلوغ و دلفریبی که محل فرصت های بیشماری برای ساکنانش است…

The Yard
 

در حالی که فیلم The Immigrant یادآور قسمت دوم پدرخوانده است، می بینیم که این اولین بار نیست که جیمز گری از فیلم های کاپولا به عنوان منبع الهام استفاده کرده است. فیلم خوب The Yards که در سال ۲۰۰۲ ساخته شد درامی است درباره ی مردی ( مارک والبرگ) که با سیسم فاسد جابجایی مواد مخدر در نیویورک درگیر می شود. فیلمبرداری فیلم، نماهای فوق العاده ای را ثبت می کند که یادآور پدرخوانده است  خود سانی کورلئونه – جیمز کن – هم یکی از نقش های فرعی را بر عهده دارد. شباهت های فیلم از لحاظ به تصویر کشیدن دنیای جنایتکاران امریکایی، کار، دولت و خانواده بیننده را به یاد پدرخوانده خواهد انداخت.

Scarface
 

مواد خام برایان دی پالما برای ساخت Scarface نسخه ی ۱۹۳۳۲ هوارد هاوکز به همین نام بود. با این حال با انتخاب آل پاچینو در نقش ماندگار تونی مونتانا، قاچاقچی کله شق و یک دنده ی مهاجر کوبایی در دل دنیای مواد مخدر میامی و همچنین با مطرح کردن و زیر سوال بردن موضوعاتی چون رویای امریکایی و تجربه ی مهاجرت دی پالما عملا راهی را پیروی می کند که از آن کاپولا و فیلم هایش است. در شخصیت لات مسلک و منفور آل پاچینو که در Scarface می بینیم نیز می توان تصاویری شکسته از مایکل کورلئونه دید؛ شاید شخصیتی کاملا برعکس مایکل.

Heaven’s Gate 
 

Heave’s Gate به کارگردانی مایکل چیمینو ( شکارچی گوزن) برای دهه ها مضنون اصلی پایان دادن به روزهای اوج دهه ۷۰ سینمای امریکا بود. کم بیراه هم نیست چرا که با وقتی تولید این فیلم از کنترل استدیو خارج شد، فیلم در گیشه به طرز وحشتناکی ناکام ماند و این شد که United Artists  که یکی از استدیوهای بزرگ آن زمان بود ورشکست شد. با این که این انگ هیچ وقت از سایه اش را از سر فیلم کم نمی کند، فیلم چیمینو که درباره ی انسان هایی است که با مبارزه با بارون های ۱۸۹۰ ایالت وایومینگ به داد اروپاییان می رسد، نمی شود تمام و کمال از خوبی هایش و پتانسیل هایش گفت. به هرحال، تم هایی چون مهاجرت و تلاش برای پایدار ماندن در کشوری بیگانه عمیقا آدم را به یاد پدرخوانده ی کاپولا می اندازد.

Goodfellas
 

اگر Mean Streets را نسخه ی جمع و جور و مستقلی از پدرخوانده بدانیم، اسکورسیزی با ساخت Goodfellas ادای دین بزرگتری به پدرخوانده کرد. این فیلم که با اقتباس از رمان نیکولاس پیلگی ساخته شد، انگار یک پدرخوانده ای است که مارتین اسکورسیزی دوست داشته بسازد. فیلم داستان ظهور و سقو یک گنگستر نیویورکی ( ری لیوتا) در کنار خانواده اش است. Goodfellas  نه تنها ریشه هایش را مدیون پدرخوانده است بلکه به لطف بازی های فراموش نشدنی رابرت دنیرو و جو پشی، یکی از معدود فیلم های گنگستری ای است که می تواند پا به پای پدرخوانده راه بیاید.

King Of New York
 

این فیلم که همزمان با Goodfellas اکران شد، نمایش دنیای جنایی منهتن است که حول محور پدرخوانده ی مافیای همان منطقه فرانک وایت ( با بازی کریستوفر واکن) می گردد. فیلم کشمکش های قهرمانش با پلیس و سعی او در دوری از خطر کردن را نمایش می دهد. ابل فرارای کارگردان، این فیلم را روی همان فرمول معروف پدرخوانده ساخته است. با این حال، فیلمی کمتر دیده شده است که یکی از بهترین ( و شاید هم بهترین ) بازی کریستوفر واکن را در خود جای داده است. بازی واکن چیزی بین سیاهی مطلق و سفیدی آزاردهنده است و تماشای بازی او بسیار لذت بخش.

The Sopranos 
 

سریال به شدت تحسین شده ی شبکه ی HBO که دیوید چیس آن را خلق کرد، به دنیای مافیاهای پسا-پدرخوانده ای می پردازد و هیچ ابایی هم ندارد که بگوید از کجا سرچشمه گرفته است ( همانطور که می بینیم در یکی از اپیزودهای فصل دوم تونی در حال تماشای پدرخوانده است…) با این حال حسن این سریال نسبت به پدرخوانده این است که علاوه بر آن که تصویری جدید و دگرگون شده از مفهوم خانواده های مافیایی را به تصویر می کشد شش فصل هم فرصت دارد تا این تصویر را به همراه شخصیت هایش گسترش دهد. چیزی که مسلما کاپولا فرصت اش را در فیلم سینمایی اش نداشته. بیشتر بار درام فیلم نیز بر دوش جیمز گاندولفینی فقید با بازی بینظیرش در این سریال بوده تا نتیجه به یکی از برترین و شایسته ترین وارثان تاج و تخت پدرخوانده تبدیل شود.

Casino
 

Goodfellas ممکن است بهترین کار مارتین اسکورسیزی درباره ی مافیا باشد اما این کارگردان با ساخت Casino نگاهی حتی بزرگ تر و فراخ تر به مقوله ی جنایت های سازماندهی شده و تاثیر ناخوآگاه آن بر زندگی هر روزه ی انسان، این بار از چشم لاس وگاس می اندازد. این فیلم که همانند Goodfellas بر اساس کتابی غیرداستانی از نیکلاس پیلگی ساخته شده و باز هم مانند همان فیلم از حضور رابرت دنیرو بهره می برد نگاهی کلی به مسئله ی کنترل مافیا بر صنعت بازیهای نوادا در دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ می اندازد و پشت صحنه های ترسناک کازینوها، جایی که پول ها شمرده می شنود و تقسیم می شوند را به مخاطب نشان می دهد.

Breaking Bad 

این سریال فوق العاده محبوب در نزد منتقدان و مردم، درباره ی یک معلم شیمی است که متوجه می شود سرطان دارد و آخر عمری تبدیل به یک تولید کننده ی کریستال مخدر می شود. در ظاهر شباهت چندانی به پدرخوانده نمی توان در آن یافت اما وقتی سفر والتر وایت ( برایان کرنستون ) از یکی هیچکسِ تنها به یکی از غول های مواد مخدر امریکا را بررسی کنید، متوجه می شوید که سریال وینس گیلیگان لب کلام اش را مدیون دو فیلم اول سری پدرخوانده است: جایی که یک مرد که چاره ای برایش باقی نمانده، با به دست گرفتن قدرت، به طرز ناامیدانه ای فاسد می شود…

The Freshman 
 

این هم فیلمی است که براندو دوباره نقش دون کورلئونه را بازی می کند و پیشنهادی می دهد که نمی توانی… یک لحظه صبر کن! واقعا؟